:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> BOB CLARK: EEN PORTRET
BOB CLARK: EEN PORTRET
Type: Achtergrond - Datum: 2015-08-05 - Geplaatst door: Didier
BOB CLARK: EEN PORTRET
Op 4 april 2007 werd de autoweg die door de Pacific Palisades in Los Angeles loopt urenlang afgesloten. Een dronken chauffeur zonder rijbewijs reed er op een auto in. De tol was met twee doden ontzettend hoog. De twee inzittenden waren Bob Clark en zijn 22-jarige zoon Ariel. Zijn hele vriendenkring dacht jarenlang dat Clarks gezondheid in gevaar zou komen door zijn overgewicht, maar het was uiteindelijk een wegpiraat die abrupt een einde maakte aan het leven van één van Hollywoods vreemdste regisseurs. Nou ja, we schrijven Hollywood, maar doordat hij regelmatig in het belastingsparadijs Canada werkte, aanzag men hem vaak als een Canadese regisseur. Niet iedereen kon daarmee lachen, zeker David Cronenberg niet die zijn Genie Award (de Canadese Oscar) voor Videodrome moest delen met Clark voor Murder By Decree.

Bij de cultfans staat Bob Clark geboekstaafd als de uitvinder van de slasherfilm. Hij begon zijn fimcarrière na een korte tijd als voetbalspeler in 1972 met de horrorfilm Children Shouldn't Play With Dead Things. De film viel nauwelijks op, maar twee jaar later veranderde hij de horrorwereld door Black Christmas. Ook al waren de producers niet meteen opgetogen met de keuze van de titel (ze zagen er iets racistisch in), werd hij de allereerste slasher in de filmgeschiedenis. Als je de prent vandaag herbekijkt, valt ze nauwelijks op, gewoon omdat dit soort films tot vervelens toe is gemaakt, maar in 1974 was het compleet nieuw. De legende zegt dat John Carpenter zo onder de indruk was van Black Christmas dat hij Clark voorstelde om een sequel te draaien, maar omdat Bob het horrorgenre alleen maar als een springplank gebruikte, bedankte hij voor het aanbod. Een tijdje later draaide John Carpenter Halloween, een film die sterk lijkt op Black Christmas (en Carpenter heeft dat nooit ontkend).

Clark wist dat het horrorgenre door de critici nooit serieus zou worden genomen en stortte zich vervolgens op de “betere” film. Met de Sherlock Holmes-film Murder By Decree lukte dat, maar met Tribute liep het grondig mis. Het testpubliek reageerde wel laaiend enthousiast op dit drama met Jack Lemmon, maar eigenlijk mag je stellen dat deze film één van de meest slecht scorende films is die 20th Century Fox ooit uitbracht.

Bob was daardoor zo ontgoocheld dat hij terugkeerde naar zijn roots, de B-film. Hij is niet alleen de uitvinder van de slasher, maar ook van de tienersekskomedie. Niemand geloofde in Porky’s, zelfs niet de latere Sex & The City-ster Kim Catrall die er de hoofdrol in speelde. De film bleek een goudmijn, en natuurlijk kon een sequel niet uitblijven. Clark pastte voor een derde Porky’s en maakte nadien een (jawel!) kerstverhaal. Hier is er geen mens die ooit A Christmas Story zag, maar in Amerika is het een film die tijdens iedere kerst op televisie terugkeert. De film werd zijn grootste succes ooit en het was ook vanaf dan dat Bob Clarks fantasie volledig op hol sloeg. Twee jaar later durfde hij het aan om Rhinestone te draaien: een muziekfilm waarin Dolly Parton een countryzanger van (slik!) Sylvester Stallone wil maken. Sly was een ramp op de set, het was dan ook een film waarin hij zich geen seconde thuis voelde en geloof ons, je zal van Rhinestone geen enkele positieve kritiek vinden! Maar het kon nog erger, Baby Geniuses bijv. dat over (tja) slimme baby’s gaat. Je kan Clark wel gek verklaren omdat dat idee niet aansloeg, kort daarna schepten John Travolta en Kirstie Alley wel massa’s poen met het gelijksoortige Look Who’s Talking. De rest van Clarks filmografie is zo lachwekkend slecht, dat het cult werd. Zo vraagt Jon Voight zich nog steeds af waarom hij zich liet overhalen om in een film te spelen met een hond die karate beoefent (The Karate Dog). Diezelfde Voight speelde samen met de gewezen tienerster Scott Baio (Chachi uit Happy Days) in Clarks laatste wapenfeit: Baby Geniuses 2. Alweer glunderen de ogen van cultfans, want deze film wordt immers door heel wat recensenten aangeduid als de slechtste film ooit.

Bob Clark is zeker niet de beste regisseur, misschien zelfs niet eens een goede, maar door zijn durf werd hij een legende en het zijn zulke mannen die we vandaag in de cinema missen!





Andere artikels van hetzelfde type