:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2020: DAG 2 - 14 OKTOBER 2020
FILMFEST GENT 2020: DAG 2 - 14 OKTOBER 2020
Type: Achtergrond - Datum: 2020-10-15 - Geplaatst door: Didier
 FILMFEST GENT 2020




Op de avond dat zowel Portugal en Frankrijk de noodtoestand uitroepen en de Gentse universiteit naar code rood overschakelt, zet Gent zich schrap voor de tweede dag van FilmFest Gent. De corona-proofeditie biedt misschien wel wegens gebrek aan klinkende champagneglazen een iewat troosteloze blik, maar in tijden van virussen heeft het team zich schrap gezet achter uiterst veilige maatregelen. Het blijft nog wennen aan dat mondkapje, maar Filmfest Gent biedt een veilig gevoel aan de cinema die ons dezer dagen meer dan nodig heeft. We moeten niet lang zoeken naar een argument, op onze schoot ligt de nieuwe editie van De Morgen waarin aangekondigd wordt dat Disney de bioscoop de zoveelste mokerslag toedient door Soul naar haar eigen streamingdienst te verpatsen. Tijd om de ellende wat te vergeten, niet dat de vier films die we vandaag selecteerden bruisen van feestvreugde.

Moffie. Het klinkt als een scheldnaam voor een Duitse soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het is een Zuid-Afrikaans woord voor een mietje. Mannen waar andere mannen zich voor schamen, of sommige toch. Regisseur Oliver Hermanus die in 2011 in Cannes de Queer Palm won met Skoonheid flitst ons in zijn nieuwste film terug naar het Zuid-Afrika van de jaren 80 waarin apartheid nog bestond en het land een smerige oorlog uitvocht met zijn buurland Angola omdat daar het zwarte gevaar woedt. Om dit te voorkomen worden jonge Zuid-Afrikaanse blanke mannen op 16-jarige leeftijd naar het leger gestuurd om hun vaderland te verdedigen. Een van hun is de jonge Nicholas (een excellente Kai Luke Brummer) die door zijn homoseksuele geaardheid het zwarte eendje van de troep is en moet opboksen tegen de hondsbrutale sergeant Brand (Hilton Pelser) die er zijn hand niet voor omdraait om zijn rekruten te mishandelen. Een film die geen genade heeft met emoties en die zich laat voelen als het perfecte tweelingbroertje van Kubricks Full Metal Jacket, maar dan op zijn Zuid-Afrikaans waarin de oorlogswaanzin volop geëtaleerd wordt.






Wie Aragorn uit The Lord Of The Rings in levende lijve wil zien kan zondag in Gent terecht waar je hem (weliswaar vanop veilige afstand en met mondkapje) op de rode loper kan zien. De aanleiding daarvan is Falling, zijn regiedebuut. Mortensen van wie we meer de rol van macho gewoon zijn, speelt hierin een homofiele man die samen met zijn echtgenoot opgescheept zich met een dementerende vader (een indrukwekkende Lance Henriksen). Dat Trump-land niet op zo’n verhaal zit te wachten, werd meteen duidelijk toen Mortensen besefte dat hij zelf de hoofdrol moest spelen indien hij de film financieel rond wilde krijgen. De pers is in ieder geval unaniem lovend over dit keiharde drama waarin de harde woorden niet gespaard blijven en waarin Mortensen pijnlijk toont hoe bekrompen de VS vandaag nog is, hoewel het een universeel verhaal betreft. Je kan Mortensen ervan beschuldigen dat hij het homofobe trekje van de vader net iets te lang uitrekt en dat het goede einde net iets te ongeloofwaardig uit de lucht komt vallen, maar dat het een briljante film is staat buiten kijf en die nog maar eens de veelzijdigheid van Mortensen onderstreept.




Door de vele #MeToo-verhalen werd het Hollywood-sprookje met de grond gelijk gemaakt. Uiteindelijk blijkt film een keiharde business te zijn die bovendien vaak nog eens ingenomen wordt door hebzuchtige, seksistische mannen die de vrouwelijke krachten er alleen maar bijnemen voor de schoonheid en alles wat daarbij komt kijken. Dit onderwerp liet ook de Australische cineaste Kitty Green niet onberoerd en in haar debuut The Assistant schetst ze het portret van de verstandige, maar timide Jane (Julia Garner) wiens taak erin bestaat om afspraakjes voor haar baas te regelen en uitvluchten te zoeken voor diens wanhopige vrouw. De naam Harvey Weinstein valt nooit, maar een slimme kijker weet wel beter. Verwacht wel geen Hollywood-cinema, dit is ingetogen arthouse en hier wringt misschien wat het schoentje van deze veel te angzame film. Het siert de regisseuse dat ze niet de platgetreden paden bewandelt, maar jammer genoeg bevindt ze zich op te veel in de buurt van kabbelende beekjes. Maar 90 minuten van uw leven sowieso waard.




Dit jaar staat de focus van Filmfest op de Duitse cinema. Patrick Duynschlaegher toont op zijn manier via zijn Papas Kino Ist Tot-parcours vergeten Duitse pareltjes, maar ook nieuwe Duitse films staan dit jaar op de affiche zoals Oh Beautiful Night. Een opmerkelijk debuut van Xaver Böhm die eens op sleeptouw neemt doorheen de grauwe Berlijnse onderwereld en waar we figuren zien die je als gezond mens niet op je pad wil kruisen. De premisse is geniaal en de Duitse filmmaker weet dat minstens een uur van de filmrit op hoog niveau waar te maken. Een jonge muzikant wordt aangesproken door Magere Hein met het nieuws dat zijn uur gekomen is, maar hij krijgt nog één keer de kans om zich een paar uur rot te amuseren zonder ook maar één keer te moeten nadenken over wat kan en niet kan. Oh Beautiful Night is grauw, brutaal, waanzinnig en meet zich aan Duitse voorbeelden als Gegen Die Wand of Der Goldene Handschuh, ook al verliest de maker zichzelf een beetje in het geforceerde slot, maar een film om te onthouden en vooral om te zien.





 

UIT HET ARCHIEF

Andere artikels van hetzelfde type