FILMFEST GENT: DAG 5 

Met een druk weekend voor de boeg met o.a. de voorstelling van Cool Abdoul heeft Filmfest Gent al 5 drukke dagen achter de rug, en was ook DVDInfo er weer bij om het gezonde evenwicht tussen arthouse en Hollywood-cinema op te gaan snuiven. FilmFest Gent loopt van 12 tot 23 oktober 2021 en zoals dat de afgelopen jaren zo was, is nu ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden of kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug.

PIG (7/10 - 9/10)
Didier (7/10): Nicolas Cage en een varken. Het is een premisse waarmee je alle kanten uitkan, zeker als je het huidige acteerwerk van Cage in acht neemt. De man die overal zijn handtekening onder zet en onlangs verklaarde dat hij wat selectiever te werk zou gaan bij zijn filmkeuzes, speelt in deze vreemde film zijn meest ingetogen rol sinds jaren, ook al loopt hij er de hele film met een kapotgeslagen gezicht bij. In een beter leven was Rob een sterrenchef maar het lot besliste er anders over en tegenwoordig leeft hij als een kluizenaar in een bos, samen met zijn varken. Een bijzonder varken, want het beestje vindt de beste truffels in de bossen van Oregon die Rob nadien doorverkoopt aan de restaurants. Op een dag loopt het fout en wordt Robs varken gestolen, en als zo'n personage door Nicolas Cage gespeeld wordt dan weet je dat hij zijn beest terugwil. Op het net circuleren er vergelijkingen met John Wick (maar dan met een varken), maar dat is je reinste larie. Er wordt wel wat gemept, maar in de eerste plaats is dit een integere film die soms net iets te traag van tempo is en waarbij Cage wederom een weirdo-achtige rol vertolkt. Mocht Kelly Reichardt ooit een actiefilm gaan regisseren dan kan je er donder op zeggen dat het iets als Pig zal worden. Of dit regiedebuut van Michael Sarnoski brokken zal maken valt af te wachten, daarvoor is Cage net iets te veel in de straight-to-dvd categorie geraakt maar het is zeker één van zijn beste rollen sinds jaren.

Stijn B (9/10): Ingetogen schoonheid. Beter kan ik de film niet omschrijven. De combinatie van beeldvoering, de score en de weergaloze ingehouden vertolking van Nicolas Cage levert een parel op. Laat die Oscarnominatie voor Cage maar komen.




LAMB (6,5/10)
Lamb van de IJslandse Valdimar Jóhannsson is zonder meer de vreemdste film die je dit jaar op FilmFest Gent kan zien. Het begint allemaal traag, misschien zelfs te traag, tot we zien hoe een koppel hun liefde schenkt aan een pasgeboren lammetje dat deels een menselijk lichaam heeft. Een verregaande vorm van liefde voor dieren of is er toch iets meer aan de hand? Het is aan de kijker om dit uit te zoeken, ook al duurt het een tijdje vooraleer de antwoorden eraan komen en in het begin van de film is het allemaal net iets te veel beestjes kijken, maar dat het bizar wordt, daar kun je van op aan. Dit IJslandse horrordebuut met Noomi Rapace die blijkbaar genoeg heeft van Hollywood werd al vergeleken met het werk van Ari Aster en Robert Egger, wat misschien net een brug te ver is. Maar wees er in ieder geval maar zeker van dat je Lamb nooit meer zal vergeten.




LA RUCHE (5/10)
Na het maken van kortfilms en documentairs waagt de Waalse cineast Christophe Hermans zich met La Ruche aan zijn debuut, een verfilming van een roman van Arthur Loustalot . Hermans kon voor de hoofdrol Ludivine Sagnier strikken, die we bij ons kennen van de François Ozon-films 8 Femmes en Swimming Pool, wat overigens haar doorbraak was. Sagnier speelt een ontredderde moeder. Haar man heeft haar laten zitten voor een jonge bimbo en zelf moet ze voor de opvoeding van drie rebellerende dochters gaan zorgen terwijl ze zelf dieper en dieper wegzakt in haar bipolaire stoornis. In La Ruche, dat gemaakt is met de medewerking van fotografe Lara Gasparotto, herken je meteen de invloed van de Dardenne-broers maar ondanks de puike acteerprestaties blijft de film net iets te vaak steken in het grote niets. De documentaire-achtige aanpak maakt het moeilijk om een echte greep te krijgen op de film en de personages.

LES OLYMPIADES (8/10)
Na zijn ondergewaardeerd Hollywood-uitstapje The Sisters Brothers keert Jacques Audiard met Les Olympiades terug naar zijn Franse roots. Met films als De Battre Mon Cœur S'est Arrêté, Un Prophète en De Rouille Et D'Os heeft deze filmmaker een eigen stempel op de Franse arthouse-cinema gezet. Deze keer koos hij voor het etaleren van het liefdesleven van een paar millennials die in een wijk van Les Olympiades in Parijs wonen. Personen die in feite niks met elkaar te maken hebben behalve het toeval. Een noodlot dat voor prettige, maar ook minder aangename momenten zorgt. Audiard koos voor een verbluffende zwart-witfotografie. Ieder shot lijkt op een perfecte ansichtkaart van Parijs. Met acteurs als Lucie Zhang, Noémie Merlant en Makita Samba bezit de film een zo goed als onbekende cast, maar dat merk je geen seconde. Het verhaal zelf is van minder belang. Kleine dingen waar je als buitenstaander zo omheen voor loopt, maar daarom niet minder aangrijpend.