FILMFEST GENT: DAG 10
 
De voorlaatste dag van FilmFest Gent is een feit. Pleasure, het gedurfde langspeeldebuut van de Zweedse Ninja Thyberg waarin we de harde wereld van de porno zien, heeft de Explore Award gewonnen. Een Special Mention ging uit naar het heftige en spraakmakende Animals van Nabil Ben Yadir. FilmFest Gent loopt van 12 tot 23 oktober 2021 en zoals dat de afgelopen jaren zo was, is nu ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden of kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug.

THE FRENCH DISPATCH (8,5/10)
Smaken verschillen, maar als er één populaire regisseur anno 2021 een eigen stijl heeft ontwikkeld dan is het Wes Anderson wel. Films die gekenmerkt zijn door wiskundige precisie en waar het oog veel te weinig tijd voor heeft om ze tot in het detail te kunnen bewonderen. Dat is misschien meteen het grootste pijnpunt van de film. De schoonheid van The French Dispatch kun je maar volledig absorberen na (we zeggen maar wat) tien viewings. Een enkel bioscoopbezoek laat je achter met grote honger omdat je beseft dat het allemaal net iets te vlug ging. Reken daarbij nog eens het overdonderende scenario die als een sneltrein over het witte doek raast en je beseft na vijf minuten al dat je oren en ogen tekort zullen schieten. De criticasters hebben misschien wel gelijk dat Wes Anderson nog nooit zo ver gegaan is in het etaleren van zijn eigen cinematografische kunstjes als in The French Dispatch, maar het blijft verbluffend mooi. Anderson is één van de weinige regisseurs die er in slaagt om met zo'n cast als deze op de proppen te komen. Timothée Chalamet, Tilda Swinton, Bill Murray, Léa Seydoux, Willem Dafoe, Edward Norton of Frances McDormand. Ze zitten er allemaal in, en nog veel meer. Het verhaal zelf is van minder belang. Het zijn aparte vertellingen die allemaal iets te maken hebben met een krant die wat lijkt op The New Yorker en waar Bill Murray de grote baas van is. De film heeft qua stijl een zeer hoog stripgehalte, je kan dan ook niet naast de referenties naar Hergé kijken, maar je ziet er evenveel Jacques Tati of Kubrick (de schaakbordrevolutie heeft wel iets weg van Dr. Strangelove) in. De cast amuseert zich rot en toont het allerbeste van zich, terwijl Anderson volop voor de French retrolook gaat. Een recensent op de Nederlandse Filmkrant schreef onlangs dat The French Dispatch wel eens de beste film van 2021 zou kunnen zijn, maar dat we die in de eindejaarslijsten nauwelijks zullen zien omdat ons oog al lang gewend is geraakt aan de Anderson-magie. Wie weet heeft hij gelijk.




THE LOST DAUGHTER (7,5/10)
Voor iedere acteur of actrice komt ooit wel het moment dat ze zelf achter de camera willen staan. Dat dacht ook Maggie Gyllenhaal en haar regiedebuut dat een bewerking is van het boek La Figlia Obscura van Elena Ferrante werd meteen op het Filmfestival van Venetië met de nodige wierookstokjes onthaald. Ofschoon de film niet onmiddellijk moet gerangschikt worden als een meesterwerk, merk je dat het hier verder gaat dan louter iets uitproberen, want hier zit visie in. De sfeer is ingehouden, en bovendien kon Gyllenhaal rekenen op Olivia Colman die na Queen Elizabeth II uit The Crown opnieuw een onvriendelijke bitch mag gaan spelen. Ze vertolkt de getroubleerde Leda die haar vakantie aan het strand in Griekenland doorbrengt. De vrouw vindt er blijkbaar plezier in om de pop van het dochtertje van een jonge moeder (Dakota Johnson) te gaan wegstoppen. Door de flashbacks heen, waarin Leda prachtig vertolkt wordt door Jessie Buckley, komen we er achter wat de vrouw bezielt. Het filosofische geleuter over de schrijvers waarin de professor zich in haar studies heeft verdiept had beslist wat minder geworden maar toch is The Lost Daughter een prachtig portret met thriller-invloeden.




MADRES PARALELAS (7,5/10)
Wie Spaanse cinema zegt, komt automatisch bij Pedro Almodóvar terecht. Zijn films hebben wel een wisselend niveau maar met Madres Paralelas heeft hij wederom een cynische komedie gemaakt die om van te smullen is. Dat vond men ook op de festivals, zeker wat Penélope Cruz betreft, want op het filmfestival van Venetië veroverde ze er de prijs voor beste actrice. We krijgen opnieuw een verhaal over baby's die in de kraamkliniek per abuis worden verwisseld en hoewel Almodóvar zich zondigt aan een net iets te voorspelbaar scenario, blijft het toch allemaal heerlijk om naar te kijken en deinst de cineast er niet voor terug om tussen de humor door ook nog eens een paar zwarte bladzijden uit de Spaanse geschiedenis bloot te leggen.




C'MON C'MON (7,5/10)
Joaquin Phoenix mag dan wel met de meest iconische rollen in Hollywood tot de zijne nemen (van de Joker tot Napoleon), maar deze rasacteur trekt zijn neus niet op voor een portie arthouse. Artistieker (en mooier) kan C’mon C’mon van Mike Mills bijna niet. Deze Amerikaan die independent hitjes als Beginners en 20th Century Women had, kiest voor deze roadmovie voor een prachtige zwart-witfotografie die je door Los Angeles, New York en New Orleans loodst. Phoenix speellt de rol van een drukke radioreporter die voor een tijdje voor zijn neefje zorgt nadat zijn vader is opgenomen in een psychiatrische instelling voor een bipolaire stoornis. Het negenjarige ventje (fantastisch gespeeld door Woody Norman) weet perfect wat er met zijn vader aan de hand is en beseft ook dat zijn moeder noch de moed noch de tijd heeft om hem degelijk op te voeden. Er ontstaat een boeiend en intiem relatieportret tussen de oom en het neefje. Op het einde verslikt Mike Mills zich wel net iets te veel in pretentieuze filosofie, maar dat het één van de mooiste films is die we dit jaar op FilmFest Gent zagen staat buiten kijf.