:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2022: DAG 3
FILMFEST GENT 2022: DAG 3
Type: Achtergrond - Datum: 2022-10-14 - Geplaatst door: Didier
FILMFEST GENT EDITIE 49 : EEN SCHIMMEL, EEN ZEILTOCHT DIE FOUT LOOPT, EEN ONTWAPENDE LEA SEYDOUX EN HET GENIE VAN PAUL SCHRADER.

118 langspeelfilms, 40 kortfilms en 3 televisieseries. Dat is wat de festivalbezoeker op tien dagen tijd aangeboden krijgt tijdens de 49ste editie van FilmFest Gent die loopt van 11 tot en met 22 oktober 2022. De rode draad is volgens festivaldirecteur Wim De Witte om deze keer alles terug te brengen naar de essentie waarbij de film de drijvende kracht is voor tien dagen ontmoeten en die samen te beleven. Zoals ieder jaar tekent DVDInfo weer present en pikken we er voor jou de beste titels uit.




MASTER GARDENER
Als er anno 2022 nog zekerheden bestaan, dan is het cinematografische genie van relschopper Paul Schrader daar één van. Kort door de bocht kun je zeggen dat Schrader sinds het begin van de jaren '70 niet meer doet dan eenzaten portretteren die via boetedoening op zoek zijn naar verlossing. Nog korter door de bocht zou je kunnen zeggen dat Master Gardener een soort van Taxi Driver is, maar dan met een bloemist in de hoofdrol in plaats van taxichauffeur. Het is inderdaad zo dat ook in Master Gardener het hoofdpersonage een variant is op Travis Bickle, die gebogen gaat onder zijn eigen verleden. In het geval van tuinier Narvel Roth (een strakke indrukwekkende Joel Edgerton) zijn dat banden met extreemrechtse bewegingen die het agressieve geweld niet uit de weg gaan om hun kortzichtige theorieën in trieste daden om te zetten.

Net zoals Max Cady in Cape Fear vormt ook Narvels lichaam door middel van tatoeages een boek die zijn leven en gedachtegoed samenvat, en in dit geval zijn dat racistische Arische teksten die omringd zijn met onheilspellende hakenkruizen. Jaren later komt Narvel tot inkeer en is hij een zwijgzame, en vooral plichtsbewuste werknemer geworden die door een racistische weduwe (Sigourney Weaver) wordt ingehuurd om haar tuinen aan te leggen. Op een dag informeert ze Narvel dat hij haar achternichtje (een indrukwekkende Quintessa Swindell) de kunst van het tuinieren moet aanleren. Het addertje onder het gras is dat het achternichtje een aan lager wal geraakt zwart meisje is dat aan de drugs zit.

Schrader, die op het afgelopen festival van Venetië geëerd werd met een Lifetime Achievement Award, beschouwt Master Gardener samen met zijn twee vorige films First Reformed en The Card Counter als een trilogie. Dat merk je aan de aard van het verhaal, maar ook hoe de flashbacks na afloop één explosief geheel worden. Als er dan toch überhaupt kritiek moet geleverd worden, dan kun je zeggen dat Schrader niks nieuws doet, toch is dit wederom auteurscinema grand cru waarmee de cineast zich door het onderwerp (het opkomend racisme in de VS en het Lolita-aspect) op een slappe koord begeeft, ook al dondert hij er nooit af. Integendeel, Paul Schrader is één van de weinig overgebleven Hollywoodfilmmakers die iets te vertellen heeft, en vooral iets durft te vertellen. Het aantal mensen dat tijdens de screening vroegtijdig de zaal verliet, loog er niet om, maar een spiegel toont nu eenmaal de beelden zoals ze zijn, en zij die bleven zitten, zagen met Master Gardener één van de beste films van 2022.




UN BEAU MATIN
Mia Hansen-Løve zit in een drukke fase. Vorig jaar verscheen van haar nog Bergman Island, zeg maar de film die Woody Allen nooit heeft gemaakt, en nu is de partner van Olivier Assayas er alweer met nieuw werk. Qua onderwerp lijkt Un Beau Matin een beetje op dat van Tout S'est Bien Passé van François Ozon, of zo je wil op dat van de FilmFest Gent-winnaar van vorig jaar (Vortex van Gaspar Noé). 

Centraal staat het verliezen van het geheugen, en met het niet te vermijden doembeeld om na een glansrijke carrière te eindigen in een troosteloos bejaardentehuis. Het overkomt filosoof Georg Kienzler (Pascal Greggory). Zijn hele leven stond in het teken van zijn boekenkast, maar door zijn blindheid is hem zelfs deze passie ontnomen. Samen met zijn ex-vrouw (Nicole Garcia) en zijn dochter Sandra, die vertolkt wordt door een ontwapende Léa Seydoux zoals je haar nog nooit zag, zoeken de twee naar een gepaste oplossing. De realiteit dwingt er hen toe om te beseffen dat het een miserabele tocht wordt die hen van het ene rusthuis naar het andere brengt. Tussen deze miserie door ontdekt Sandra een nieuwe liefde in haar leven, maar ook dat blijkt een pad te zijn met weinig rozen.

Un Beau Matin toont een realistisch beeld van ouder worden en het menselijke verval. Ook al schuwt Mia Hansen-Løve de harde confronterende beelden niet, weet ze keer op keer de tristesse van het verhaal wat lichter te maken door er wat speelse humor in te brengen of door de cinematografische pracht van haar geboortestad Parijs eventjes in de hoofdrol te zetten.

Door recensenten werd Un Beau Matin al vaak vergeleken met het werk van Eric Rohmer. Een alledaags verhaal zonder dat het banaal wordt en met het hart op de juiste plaats, of om het zonder al te veel omwegen te zeggen: dit is Franse cinema op zijn best met een alweer briljante Léa Seydoux die stilaan (als dat nu al niet het geval is) de uitgesproken Franse actrice van deze generatie is.




THE FIFTH THORACIC VERTEBRA
The Fifth Thoracic Vertebra heeft niet alleen de vreemdste naam die je in de brochure van Filmfest Gent 2022 aantreft, het is zonder twijfel ook één van de meest zonderlinge films op het festival tout court.  De Koreaanse regisseur Park Sye-young heeft het in zijn debuut immers over een schimmel. Meestal hebben die een zeer korte levensduur, maar uitzonderingen bevestigen de regel, en deze van The Fifth Thoracic Vertebra leeft tientallen jaren. Het organisme bijt zich vast af in een matras die van het ene bed naar het andere verhuist. De vieze vlek wordt alsmaar groter en binnenin de matras ontwikkelt er zich een beest die met haar tentakels de ruggengraat vastgrijpt van zij die op de matras  gaan liggen.

Park Sye-young zoekt in zijn debuut duidelijk de connectie op tussen body horror en het eerste werk van Wong Kar-Wai. Het resultaat van deze hybride is vooral meer schokkend (een schimmel oogt nu eenmaal smerig) dan dat het goede cinema oplevert. De scènes met de schimmel zijn meesterlijk in beeld gebracht, maar alles wat daar rond hangt (de saaie gesprekken over relaties die op de klippen zijn gelopen) zijn er net iets te veel aan, waardoor je nooit van het idee afraakt dat The Fifth Thoracic Vertebra in feite een geniale kortfilm had kunnen worden.



ZEE VAN TIJD
De Nederlandse cinema staat de laatste jaren bijna synoniem voor absoluut te mijden romcoms, maar gelukkig zijn er uitzonderingen. Denk aan het oeuvre van Alex van Warmerdam, en ook Zee Van Tijd is er één die de (meeste) clichés van de Nederlandse cinema weet te omzeilen.

Voor de Nederlandse theater- en filmregisseur Theu Boermans werd Zee Van Tijd een comeback naar het witte doek, want zijn laatste film 1000 rozen dateert ondertussen al van zo'n dertig jaar geleden. Zee Van Tijd levert een halfslachtig resultaat op en is in feite een schlager die als kleinkunst wil gezien worden.  De dialogen voelen soms te platgetreden aan en de finale is op zijn zachtst uitgedrukt vrij hautain. Daartussen bevindt zich een aangrijpend relaas dat gebaseerd is op waargebeurde feiten.

Ergens in de jaren '80 maakt het koppel Lucas (Reinout Scholten van Aschat) en Johanna (Sallie Harmsen) een zeiltocht op de Atlantische Oceaan. Wanneer de twee net een paar seconden te veel met zichzelf bezig zijn, komen ze tot het angstaanjagende feit dat hun vijfjarig zoontje Kai is verdwenen. Na dagenlang rond te dobberen op de oceaan is het verdict zwaar. Het jongetje is zo goed als zeker verdronken, ook al zien ze daar nooit het bewijs van. De afschuwelijke afloop weegt loodzwaar door op de twee verliefden, die na de ontelbare ruzies elk hun eigen weg gaan en een manier zoeken om dit onmenselijke verdriet te proberen verwerken. Schuldgevoelens en de onzekerheid maakt hun leven tot een hel.

Zee Van Tijd is in de eerste plaats vooral een veel te lange film waar beslist wat uit geknipt mocht worden. Het is moeilijk om de vreemde bochten die de personages soms maken te begrijpen en ook zie je de plotwendingen van veel te ver aankomen. Het grootste probleem van Zee Van Tijd is dan ook dat Theu Boermans net iets te veel de gulden middenweg van arthouse en voorspelbaar blockbusterdrama opzoekt. Ondanks zijn lengte blijft de film genietbaar, maar in de eerste plaats is het een gemiste kans.




De 49ste editie van Film Fest Gent vindt plaats van 11 tot en met 22 oktober 2022. Het 22ste World Soundtrack Awards Gala & Concert vindt plaats op 22 oktober 2022.
 

UIT HET ARCHIEF

Andere artikels van hetzelfde type