:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2022: DAG 6
FILMFEST GENT 2022: DAG 6
Type: Achtergrond - Datum: 2022-10-17 - Geplaatst door: Didier
FILMFEST GENT, EDITIE 49 : ZWITSERSE HEIMAT-MINDFUCK, MOTORCROSS, PERZIKEN TELEN IN ALCARRAS EN EEN EXPERIMENTELE LIEFDESFILM.

118 langspeelfilms, 40 kortfilms en 3 televisieseries. Dat is wat de festivalbezoeker op tien dagen tijd aangeboden krijgt tijdens de 49ste editie van FilmFest Gent die loopt van 11 tot en met 22 oktober 2022. De rode draad is volgens festivaldirecteur Wim De Witte om deze keer alles terug te brengen naar de essentie waarbij de film de drijvende kracht is voor tien dagen ontmoeten en die samen te beleven. Zoals ieder jaar tekent DVDInfo weer present en pikken we er voor jou de beste titels uit.




DRII WINTER
Een heimatfilm maar dan met het karakter van Michael Haneke. Een andere vergelijking kunnen we niet vinden voor voor Drii Winter, en de beschrijving houdt nog steek ook. Deze mastodont wordt de Zwitserse inzending voor de Oscars, en wie weet zorgt die wel voor een verrassing, want deze nieuwe film van Michael Koch, die in 2016 debuteerde met Marija over een werkloze Oekraïense die in Duitsland op straat leeft, is wederom cinema op zijn best. Weliswaar cinema met een hoek af.

Koch is een cineast die zijn tijd neemt. Schrik dan ook niet als de film begint met een statisch beeld dat inzoomt op een steen of een kabellift die naar omhoog gaat, en gefilmd wordt in real time. Tergend traag zou je denken, maar dat is Drii Winter nou net niet. De film speelt zich af in een idyllisch Zwitsers Alpendorp waar iedereen elkaar kent, en op de hoogte is van elkaars activiteiten. Er is niks dat je verborgen kan houden voor de buitenwereld, en dat kan ook Anna (Michèle Brand) niet, een postbode die 's avonds wat bijverdient door pinten te gaan tappen in het lokale café, waar ze alle roddels hoort. Dat geklets gaat de laatste drie winters over haar, want geheel onverwachts treedt ze in het huwelijk met de kolossale Marco (Simon Wisler, in het echte leven ook een boer die door Koch ontdekt werd tijdens een worstelwedstrijd van Zwitserse landbouwers). Marco is nieuw in het dorp, en wordt daarom door de gemeenschap als een indringer beschouwd waar je moet voor oppassen. Maar de man weet wat werken is, en wordt daarom aanvaard, tot hij een ongeval krijgt met zijn motor en de dokters een tumor opmerken waardoor de man zich bijzonder vreemd begint te gedragen.

Michael Koch weet hoe hij de kijker bij de nek dient te nemen. Een schokkend verhaal dat zowaar afgewisseld wordt met beeld van een Zwitsers koor dat liederen over het leven zingt. Deels accentueert dit de tragiek, anderzijds is het een relativering ervan. De beelden van het pittoreske dorpje zijn wondermooi geschoten door cameraman Armin Dierolf, die ieder beeld doet lijken op een ansichtkaart van een stukje wereld die vergeten is om verder te evolueren. Niet dat dit nu per se moet. Drii Winter ziet er op het eerste gezicht als een zware brok uit waar je verdomd goed moet voor doorbijten, maar dat is niet meer dan een bedrieglijke illusie. De film is dan ook één van de hoogtepunten van FilmFest Gent, die schreeuwt om een gigantisch wit doek.




RODÉO
Over films moet je kunnen praten. Gedachten en meningen die botsen om tot de vaststelling te komen dat het medium film een enorm breed spectrum heeft en het vooral voor ieder wat wils biedt. Films die zorgen voor een tweekamp, zoals dat vorig jaar het geval was met de Vlaamse film Dealer. Dit jaar is Rodéo, het filmdebuut van Lola Quivoron, er zo eentje. Voor velen (waaronder ondergetekende) niet meer dan een matige arthouse-variant van Fast & Furious terwijl anderen (waaronder mijn vaste partner in crime tijdens FilmFest Gent) het als één van de revelaties van het festival zag. Het is maar hoe je het bekijkt, en nog meer hoe je het ervaart.

De Franse Lola Quivoron heeft iets met het wereldje van de motorcrossers. Na haar kortfilm Au Loin, Baltimore uit 2016, waarin deze waaghalzerij centraal stond, kiest de Française voor haar eerste film opnieuw voor deze sporttak. Of beter gezegd, de illegale subbeweging ervan. Macho's die met hun opgefokte brommers de straat (en zichzelf) onveilig maken, terwijl de politie hen op de hielen zit. In dit wereldje dat vooral gedomineerd wordt door jonge mannen, stapt druktemaker Julia (Julie Ledru) binnen. Ze heeft er geen moer om dat ze "maar een vrouw" is, en in tegenstelling tot vele anderen vertoont ze een lef die anderen niet in huis hebben. Ze is dan ook de geschikte persoon om ingeschakeld te worden in een heistproject waarbij de inzet een hele hoop moto's zijn.

Het is duidelijk dat Lola Quivoron niet alleen geïntrigeerd is door het motocrosswereldje, maar dat ze het milieu door en door kent, wat resulteert in adembenemende scènes met stunts waar ze in Hollywood alleen maar jaloers op kunnen zijn. Het enige dat in Rodéo wringt is het veel te magere verhaal, dat niet meer is dan een flauw aftreksel van Fast & Furious maar dan zonder clue, en gelukkig ook zonder Vin Diesel. De hoofdrolspeelster Julie Ledru intrigeert als relschopper, maar het einde is zo banaal dat je bijna vergeten bent dat je in Rodéo net als in Titane een persoon volgt die op zoek is naar zichzelf, en die nooit vindt.




ALCARRÀS
Het mag gezegd worden dat films die doorgaans de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn winnen, vrij vlug in de vergetelheid verdwijnen. De reden waarom is niet altijd even duidelijk, maar wie weet is de winnaar van 2022 een uitzondering. Alcarràs van regisseur-scenarist Carla Simón, die in 2017 debuteerde met haar debuut Estiu 1993, maakte immers een boeiend portret van een hoop boeren in een Catalaanse plattelandsdorpje.

Centraal staat de boerenfamilie Solé, die met veel moeite hun brood wint met het telen van perziken. Het is hard labeur voor weinig geld, en vooral moeten de families opboksen tegen kapitalistische investeerders die hun boomgaarden onder de echte waarde ervan opkopen. Carla Simón, die zelf opgroeide als dochter van perzikentelers, ging op zoek naar een groep niet-professionele acteurs om haar verhaal te vertellen, en het resultaat is verbluffend. Hoewel de film een tijdspanne van ruim twee uur heeft, voelt dat geen seconde te lang aan. Dat is niet alleen de verdienste van het gevarieerde scenario dat op gevatte wijze het wel en wee van de boeren neerzet, maar ook dankzij de naturele vertolkingen, met voorop de fantastische Jordi Pujol Dolcet als patriarch die met ongelijke wapens tegen de discrepantie van het systeem vecht. Alcarràs is een innemend familieportret zonder dat het melig wordt, maar wel een perfecte dosis van humor en drama bevat.




TRUE THINGS
Actrice Ruth Wilson, die bij het brede publiek vooral bekend is als Mrs. Coulter uit de BBC-reeks His Dark Materials, was zo onder de indruk van de roman True Things About Me van Deborah Kay Davies dat ze er onmiddellijk de filmrechten van opkocht. Het was van beginaf aan Kays bedoeling om zelf de hoofdrol te vertolken, en als cineaste vond ze Harry Wootliff, die in eigen land furore maakte met het voor de 8 BAFTA's genomineerde Only YouTrue Things is een halfslachtige film die de eerste twintig minuten (en dat zijn dan ook de beste) aanvoelt als het beste van Mike Leigh en Ken Loach. Daarna volgt het onevenwichtige relaas van een liefde die vanaf de eerste vonken gedoemd is om te mislukken.

Kate (Ruth Wilson) is een dertiger. Ze werkt op een bureau die jobs aanbiedt voor werklozen. Ze doet daar niet meer dan haar broek verslijten. Regelmatig wordt ze op de vingers getikt omdat ze zit te dagdromen, en om de haverklap zit ze thuis met een geveinsde ziekte. Van relationeel geluk is geen sprake, tot op het ogenblik dat de ex-gedetineerde Blond (Tom Burke, die ook in Only God Forgives zat) haar zonder veel omwegen vraagt of ze met hem op een bankje een broodje wil eten. De ontmoeting ontaardt al gauw in wilde seks, waardoor de naïeve Kate denkt dat ze de liefde van haar leven gevonden heeft, maar ze heeft niet door dat haar vrijer een onverbeterlijke klaploper is. True Things duurt amper 104 minuten, maar het voelt als een eeuwigheid aan. Het falen van deze experimentele romcom ligt zeker en vast niet aan de acteurs, want die zijn onberispelijk. Het venijn zit hem in de veel te fragmentarische, en vooral pretentieuze regie van Harry Wootliff, die net iets te veel in de weer was met zichzelf te bewijzen.




De 49ste editie van Film Fest Gent vindt plaats van 11 tot en met 22 oktober 2022. Het 22ste World Soundtrack Awards Gala & Concert vindt plaats op 22 oktober 2022.
 


Andere artikels van hetzelfde type