RAZOR REEL 2022: ACHT DAGEN GRASDUINEN IN GENREFILMS.

"Vijftien jaar is het al, maar het lijkt nog als gisteren, de eerste editie van het (toen nog) 'Razor Reel Fantastic Film Festival'. Een, festival dat wat kleur mocht brengen in het Brugse culturele landschap. Dat het meteen bloedrood zou kleuren hadden we zelf niet door, want ook al was en is het festival er eentje rond genrefilms, in de volksmond maken we ieder jaar weer een horrorfestival. Tja, een en ander zal wel te maken hebben met de vele breeddenkende geesten in het wereldje." Wijze woorden van festivaldirecteur Patrick van Hauwaert, die dit jaar met trots letterlijk en figuurlijk 15 kaarsjes mocht uitblazen in het Sint-Lodewijkscollege in Brugge, wat al jaren de vaste stek is voor het filmfestijn dat Razor Reel is.

Opener was de veelbesproken en door velen aanzien alsde horrorfilm van het jaar, Barbarian. Toen Disney de 20th Century Fox-studio’s opkocht had dit nare gevolgen voor de filmtitels die nog in productie waren. Het huis van de muis had wel grote interesse in de immense catalogus van deze studio, maar de films die nog een release moesten krijgen, werden wel zeer stiefmoederlijk behandeld. Het bekendste slachtoffer werd The Last Duel, dat zonder al te veel poeha in de bioscoop werd gedropt en die door gebrek aan reclame (of was het toch die interesse die niet te bespeuren was?) het amper een paar weken in de bioscopen volhield. Met Barbarian ging het nog slechter, want bij ons zag die geen enkele zaal. Behalve op Razor Reel, waar de film het festival mocht openen en te zien was op het grote witte doek wat nog altijd de ultieme plaats is voor een film. Het debuut van Zach Cregger is klassieker dan klassieker, maar toch ongelooflijk fris en pienter aangepakt! Een jonge vrouw (Georgina Campbell) trekt een huis binnen, maar ze blijkt daar niet alleen te zijn. Door een fout bij het immobiliënkantoor blijkt daar namelijk nog iemand te wonen, en hij is lang niet de enige. Wat daarna gebeurt moet je zelf maar uitvissen, maar wees op je hoede voor anderhalf uur snijdende spanning, waardoor het aanvoelt alsof deze film slechts een kwartiertje duurt.




Razor Reel is zoals ieder festival een beetje kiezen, en dus ook een beetje verliezen, ofschoon je op het einde van de rit altijd wel iets gewonnen hebt. De screenings gebeuren in twee zalen met een overlapping, wat soms tot hoofdbrekers kan leiden als beide opties (en dat zijn ze vaak) aan elkaar gewaagd zijn. Zoals altijd pikte DVDInfo een paar titels uit.

Op de eerste vrijdag kon je kiezen tussen de horrorfilm waar iedereen het over heeft (Terrifier 2) en een lezing van Vanessa Morgan over ontspoorde kinderen. Tussen de cinefiele wetenswaardigheden van Vanessa door kreeg je twee klassiekers. The Omen, die bijna vijftig jaar na datum geen seconde gedateerd oogt, en de obscure cult classic The Children, die ook te vinden is op Blu-ray op het bij kenners van de slechte smaak alom gerespecteerde Troma-label.

Naast kleppers, want die moeten er ook zijn, biedt het festival in de eerste plaats een forum voor films die je anders zelden of nooit (met nadruk op dat laatste) ziet zoals het Argentijnse Pussycake van Pablo Parés waarin een Argentijnse all-female rockband geconfronteerd wordt met spugende zombies. Je leest het goed, iedereen die slachtoffer is van deze creaturen krijgt een melkachtig goedje over zich gekieperd. Deze Argentijnse film is zeker niet vrij van zonden en soms lijkt het erop alsof de film gedraaid is met een smartphone, maar ondanks dit en de slappe special effects is de film een lekker zooitje, of zoals iemand uit het enthousiaste publiek riep "I love pussy and cake". Woorden waar niets tegen in te brengen valt.




Zelden werd er de laatste jaren zo veel geschreven over een slasher als over Terrifier 2 van Damien Leone. De sociale media boekte overuren door (veelal Amerikaanse) berichten dat het publiek al kotsend de zaal uitliep. Op het eerste gezicht lagen er in Brugge na afloop geen etensresten op de vloer van de cinemazaal, maar het mag duidelijk zijn dat deze slasher verder gaat dan de meeste titels in zijn genre. Wie vertrouwd is met gore zal zonder twijfel lachen met de waarschuwende vingertjes, maar Art The Clown gaat wel heel ver in zijn fantasieën om zijn slachtoffers naar het hiernamaals te helpen. De film heeft echter één grote handicap die de pret bederft, en dat is zijn lengte. 138 minuten is te lang, of zoals de bezoeker naast mij na afloop filosofisch wist te vertellen: "slashers moeten niet even lang duren als Lord Of The Rings". Damien Leone moet zich dringend eens bezinnen over de betekenis van het woord "editing", maar los daarvan is Terrifier 2 één van de beste slashers in jaren met dank aan David Howard Thornton, die met zijn clown gerust naast Michael Myers en Freddy Kruger mag gaan staan. Wie er niet bij was in Brugge, zal zich tevreden moeten houden met het kleine scherm, want de bioscoopvertoning op Razor Reel van Terrifier 2 was de enige in België. Een mens zou voor minder gaan moorden...




Alles keert terug, ook de videotape. En wie nu smalend lacht, weegt maar beter zijn woorden, want er was niemand die op het einde van de jaren '90 dacht dat dertig jaar later het vinyl met succes de CD zou verdringen. Veel heeft te maken met nostalgie, en wie nu 20 jaar is en een verwoed verzamelaar is van Blu-ray's of 4K-schijfjes zal de passie van de VHS-verzamelaars uit Cult Of VHS van Rob Preciado nauwelijks kunnen begrijpen. Toegegeven, het lompe formaat en de artwork oogt veel mooier dan die ronde schijfjes die je na één kras vervloekt, maar technisch bekeken valt er toch nog het één en ander over te redetwisten. De documentaire biedt maar weinig nieuws. Vroeger was beter, en naast een trailer zie je vooral talking heads die vol passie zitten, zelfs één iemand die zo bezeten is van Jane Fonda dat hij met liefde de videohoes van haar aerobic-video met natte kusjes bezoedelt.




In de kelders van het Sint-Lodewijkscollege (jawel!) kun je de screenings van de Midsplatter Night-selectie bijwonen. Kort door de bocht en nagel op de kop, het soort films voor liefhebbers die met de hype van Terrifier 2 moeten lachen. Echte gore dus, en films waar men op straat (mocht men ze kennen) een hele poos over zou kunnen palaveren. The Profane Exhibit is een anthology-film die reeds in 2013 gemaakt werd maar door allerlei problemen over de rechten nooit vertoond kon worden, tot op het Razor Reel Festival dus. De film is een collage van kortfilms met een gemiddelde speelduur van zo'n tien minuten waaraan cineasten als Uwe Boll of Ruggero Deodato aan meewerkten. Het resultaat hangt af van kortfilm tot kortfilm, waarbij het ene al wat obscener is dan het andere. Verhalen over incest of een eetfestijn waarbij oogballen in de magen van de sadisten verdwijnen. Dat soort dingen dus.




Op zaterdagavond leek het wel of we in Duitsland en aanverwante streken waren aangespoeld. De Razor Reel-crew liep met lederhosen rond, in The Profane Exhibit zat er een stukje Duitse cultuur die je niet gauw zal vergeten, en laat op de avond was er naast een tiroler-party ook nog de première van Mad Heidi en de Oostenrijkse genrefilm Family Dinner van Peter Hengi waarin de 15-jarige Simi (Nina Katlein) met overgewicht kampt en haar tante Claudia (Pia Hierzegger) gaat opzoeken. Claudia is een diëtiste, maar het draait anders uit dan verwacht. Family Dinner kan je vergelijken met Lamb. Niet qua verhaal, maar door het feit dat Hengi arthouse probeert te mengen met horror. Family Dinner is wat traag en voorspelbaar, maar toch word je in een bizar wereldje geloodst waar een normaal mens als eens moet van gaan slikken.




Ronald Simons is een veertiger die via de vele videotheekbezoeken in Apeldoorn gebeten werd door de B-film, en dan nog wel in de categorie van "hoe slechter hoe beter". Deze programmator van het gerenommeerde EYE in Amsterdam heeft via Cinema Curiosa daar een hele bloemlezing over klaar. De aanpak is te vergelijken met die van Verheyens De Nacht Van De Wansmaak, maar in plaats van trailers kiest de Nederlander uit de slechtste films ook nog eens de allerslechtste scènes uit, wat voor bijna twee uur hilarisch filmvertier zorgt. Een Turkse Star Wars, waarbij de regisseur de muziek van Indiana Jones jat, Willem Ruis die letterlijk aan het snotteren gaat of een Bollywood-versie van Superman. Bij Ronald kan het allemaal.

Ooit gehoord van Swissploitation? Als je Mad Heidi van Johannes Hartmann gezien hebt, zal dit beslist veranderen. Een film die nu al klaar is om de titel van cultfilm van het jaar op te eisen en met een hilarische Casper Van Dien (zijn beste rol ooit) als president van Zwitserland, die met nazipraktijken alle Zwitsers wil uitroeien die allergisch zijn aan lactose. Het plannetje lukt aardig tot hij op Heidi (Alice Lucy, een naam die je later - hopen we toch - nog veel zal horen) botst. Heidi wordt boos en op ongeziene wijze zint het meisje uit Tirol op wraak. Hartmann heeft zeer goed opgelet hoe Tarantino een film maakt, maar dat belet hem niet om van Mad Heidi een heerlijke trashfilm te maken zoals je die waarschijnlijk nog nooit zag...




Op de eerste zondag was er naast het festival ook nog een heuse beurs waar diverse auteurs (waaronder onze hoofdredacteur Werner Peeters) hun genreboeken konden aanprijzen, of waar de filmverzamelaar kon grasduinen in het filmaanbod. Maar er waren ook twee klassiekers: The Wizard Of Oz van Victor Fleming en Blue Velvet van David Lynch. Een double bill die alles te maken heeft met de documentaire Lynch/Oz waarin Alexandre O. Philippe door filmfragmenten de obsessie aantoont van Lynch voor het verhaal van Dorothy en haar hondje Toto. Je kan wel stellen dat Philippe in alles een verband ziet, toch is deze docu een must-see voor filmfreaks.




De zondagmiddag stond volledig in het teken van de Méliès d'Argent-competitie. Razor Reel Flanders Film Fest is reeds meer dan tien jaar lid van de Méliès International Festival Federation (MIFF), wat een echt netwerk is van 26 fantastische filmfestivals uit 19 landen, met een wereldwijd bezoekersaantal van meer dan 800.000. Als lid van het MIFF organiseert Razor Reel jaarlijks de Méliès d'Argent-competitie voor Beste Europese fantastische kortfilm. Er werden zes kortfilms vertoond waarna een jury bestaande uit filmmaakster Anna Verheyen, filmmaakster Aulona Fetahaj (die met haar kortfilm Passé Imparfait de VAF-Wildcard won) en filmrecensent Didier Becu (DVDInfo) de winnaar mocht kiezen. Terwijl Robin Broos een lezing gaf over soundtracks van fantasy-films gaf, raakte de driekoppige jury er vrij gemakkelijk uit om de prijs te schenken aan Phlegm van Jan-David Bolt, waarmee het woord Zwitsers absurdisme na de perikelen van Mad Heidi zowaar het sleutelwoord werd van Razor Reel 2022.




De bekendmaking gebeurde voor de Europese première van Piggy, een Spaans horrordrama van Carlota Pereda waarin een jonge vrouw Sara (Laura Galán) de talk of the town is door haar overgewicht, en voor haar pestkoppen wel een zeer vreemde verrassing in petto heeft. Het duurt even vooraleer de film in gang schiet, maar geloof ons dat de film een einde bevat waar splatterfans alleen maar zullen van smullen, en wie weet anderen zullen van walgen, want zo gaat dat in het leven...




Na een halloweenpauze was Razor Reel er woensdag al weer met drie films op het programma. Volgens programmator Raf was The Artifice Girl van Franklin Ritch de aanrader, wat twee dagen later beaamd werd door Maarten van de Gremlins Strike Back-podcast toen we die op de gang tegenkwamen. De film gaat over een zelfverklaarde internetburgerwacht die een revolutionair nieuw computerprogramma heeft ontwikkeld om pedofielen op te sporen, en in een horrorfilm kan zoiets nooit goed aflopen.




De laatste week stond in het teken van de Belgische film. Donderdag kwam Michael Dupret langs om #NO_FILTER voor te stellen, en die gaat over een influencer die net iets te veel opgaat in haar hobby. Het neusje van de zalm kwam echter de volgende dag via Karim Ouelhaj met zijn debuut Megalomaniac. Een distributiedeal in Vlaanderen is nog niet aan de orde, maar de film, waaraan vier jaar werd gewerkt, doet het wel enorm prima op de genrefestivals. Karim Ouelhaj vertelt het waargebeurde verhaal van de Slager van Bergen, een beruchte Belgische seriemoordenaar uit de jaren negentig die meer dan tien vrouwen vermoordde en zijn slachtoffers in vuilniszakken dumpte. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de kinderen van de seriemoordenaar, zijnde Martha (Eline Schumacher) en Félix (Benjamin Ramon). Een louter fictief verhaal, want in werkelijkheid werd de bruut nooit gevat. Karim Ouelhaj bewandelt hetzelfde filmische pad van Fabrice Du Welz, en dat levert cinefiel vuurwerk op. Niet voor doetjes, en met een glansrol van Wim Willaert als lafaard.




Als horrorfilms voor hoogbegaafden bestaat dan geldt dat zeker en vast voor Justin Benson en Aaron Moorhead. In Something In The Dirt zijn twee buren getuigen van een bovennatuurlijk verschijnsel in hun appartementsgebouw, en ze maken daar dan maar een documentaire over. Zelf vonden we er niks aan en onthouden we vooral het gegeeuw, maar dat kan natuurlijk ook aan onze intelligentie liggen.




Met The Black Spider heeft Razor Reel zowaar nog maar eens een Zwitserse film op haar affiche. Markus Fisher schetst het portret van een jonge vroedvrouw die vol passie en overgave haar job uitoefent, maar wanneer de Duitsers binnenvallen, wordt ze plots vereenzelvigd met de duivel. Een portie folk horror die gemengd wordt met iets wat op Ivanhoe moet lijken, en je hebt een aanvaardbare film die wel een half uur te lang duurt. Maar zeg zelf, Zwitserse folk horror... als dat geen trigger is!




In het zaaltje beneden kon je nog wat kortfilms zien, maar wij gingen voor Moon Garden van Ryan Stevens Harris, waarin een jong meisje door het geruzie van haar ouders ten val komt en in een diepe coma terechtkomt. Door de lens van Ryan Stevens Harris is dat een macabere droomwereld die ergens het midden houdt tussen Alice In Wonderland en The Wizard Of Oz. Schrap de melige stukken (vooral dan het overmatig gebruik van de song Cryin' die ooit door Madonna de hitparade werd ingezongen) en je hebt een surrealistisch pareltje dat kan wedijveren met het vroegere werk van David Lynch.




Een cultregisseur die bekend is om haar vintage actiefilms krijgt een televisietoestel op haar hoofd, raakt in coma en belandt letterlijk en figuurlijk in de televisiewereld. Meer absurd kan je het niet bedenken, en dat is ook wat de Filippijnse Martika Ramirez Escobars cineaste deed met Leonor Will Never Die. De film is een wirwar van genres met een stijl waar je van houdt of van wegloopt, maar welke kant je ook kiest, blijft het één van de meest bizarre en eigenzinnige films van dit jaar. De film werd vertoond in een eerste samenwerking met MOOV en dat loonde, want de film, die in première ging op het Sundance Film Festival en er de World Cinema Dramatic Special Jury Award: Innovative Spirit won, ging ook in Brugge met een prijs lopen, want na lang beraadslagen gaf de jury deze surrealistische film de Young Blood Award. Ondertussen werd ook de prijs van het publiek bekend gemaakt en dat werd Dead Stream, meermaals omschreven als een mix van The Blair Witch Project en Evil Dead.




Uit het verre Nederland kwam De Openbaring. Het idee rond deze thriller (een man die zich afsluit van de wereld en langzaam aan helemaal gek wordt) lag al jaren in de schuif van acteur Victor Löw en producent Jan Doense (de sidekick van Jan Verheyen voor De Nacht Van De Wansmaak en oprichter van het Nederlandse horrortijdschrift Schokkend Nieuws). Helaas was er geen enkele studio geïnteresseerd in dit project, tot op het moment dat het coronavirus aan zijn opmars begon. De situatie die Löw en Doense hadden bedacht, bleek plotseling akelig echt te zijn. De twee beseften dat het een kwestie was van nu of nooit, en vonden in regisseur Chris W. Mitchell een derde bondgenoot om dit project eindelijk af te kunnen maken. De titel verwijst naar De Openbaring van Johannes, het laatste boek van het Nieuwe Testament, waar ook het getal van het Beest, 666, in terug te vinden is, en eindigt met de de Apocalyps. De Openbaring voelt ontzettend vreemd aan om naar te kijken. De malaise van de covid is nog maar een jaar achter de rug, maar toch lijkt het alsof de wereld gevangen zat in een absurde zwarte komedie. Als je Jacob als een waanzinnige gek de kleurklinken of de levensmiddelen die hij kocht ziet ontsmetten, heb je zin om te schaterlachen, maar al gauw besef je dat dit twee jaar lang de onthutsende realiteit was. Opzij springen voor iemand die hoest of een babbel via de brievenbus, het zit allemaal in De Openbaring. Het is moeilijk om de film in een hokje te duwen. Horror is het zeker niet, wel kan je het zien als een hybride van een thriller, en zoals gezegd een ongewilde zwarte komedie van een man die het gevoel met de realiteit en de rede volledig kwijt is, en perfect wordt vertolkt door Victor Löw, die er iedere seconde gekker begint uit te zien.




Op algemeen verzoek werd nog een tweede screening toegevoegd aan Terrifier 2, en ook al vindt iedereen dat die te lang uitvalt, was de drukte in het Sint-Lodewijkscollege wederom merkbaar. Een film waar mensen over spreken, zo veel is zeker, het moet niet altijd Zillion zijn. Maar de echte slotfilm was Influencer, die in roulatie pas volgend jaar te zien zal zijn, maar nu dus op Razor Reel. "Be careful who you follow", en dat is een raad die de influencer Madison net iets te veel in de wind slaat. Influencer biedt weliswaar weinig verrassingen, maar de film voldoet aan de eisen van een degelijke thriller, ook al mocht het plot wat origineler. Maar goed, zo kun je over alles en nog wat zagen, feit is wel dat het team van Razor Reel 8 dagen films in de kijker heeft gezet waar de "serieuze" media op neerkijkt, of "vergeet". Op zijn slotwoord vertelde festivaldirecteur Patrick dat hij niet ging beloven om er nog eens vijftien jaar tegenaan te gaan, maar wel dat de zestiende editie eraan komt in 2023, en dat van 26 tot 29 oktober en van 2 tot en met 4 november. Het zijn data die al in je agenda moesten staan, en maak nu maar je gesigneerde fles whisky open, Patrick.

DVDInfo wil de gehele crew van Razor Reel bedanken voor hun joviale ontvangst, en met een special mention (zo gaat dat nu eenmaal in de filmwereld) aan Raf en Patrick.