CONCERT
Anno 1994 was Pink Floyd definitief verveld tot David Gilmour op gitaar en zang, Nick Mason op de drums en Richard Wright op de toetsen. Nadat Roger Waters afscheid had genomen van de groep - én en passant nog even de rechters werk gaf over wie nu nog al dan niet de naam Pink Floyd mocht gebruiken - trok David Gilmour het laken volledig naar zich toe, en hij hees de bij Waters in ongenade gevallen Richard Wright terug aan boord. De groep maakte nog twee studioalbums, A Momentary Lapse Of Reason en The Division Bell, die alleszins een stuk toegankelijker waren dan het meer psychedelische werk uit de beginjaren. Gilmour is bovendien een begenadigd bluesgitares, en veel van de nieuwe nummers worden rond zijn gitaarsolo's gespannen. De tour die na het verschijnen van A Momentary Lapse Of Reason werd gehouden, zag u al eerder beschreven in de losse release van Delicate Sound Of Thunder. Op 20 oktober 1994 landde de band echter in Earl's Court in Londen als deel van hun prestigieuze P.U.L.S.E.-tour. Het concert kwam reeds eerder uit op dvd, met als gimmick een knipperlichtje dat door een batterij aangedreven wordt. In 2021 werd echter het concert grondig geremasterd, en in 2022 kwam dan uiteindelijk het concert opnieuw uit, ditmaal zowel op dvd als op Blu-ray, met nog steeds het knipperende lichtje.




Met een concert van meer dan twee uur, opgesplitst in twee delen, geeft de band het beste van zichzelf, en net als Delicate Sound Of Thunder vangt het concert aan met Shine On You Crazy Diamond, een eerbetoon aan het aan de drugs geraakte ex-lid Syd Barrett. Daarna volgt een royale greep uit zowel A Momentary Lapse Of Reason als The Division Bell, met nummers als Learning To Fly, High Hopes, Take It Back, Coming Back To Life, Sorrow en Keep Talking. Allemaal nummers die nog een extra lik blues over zich krijgen ten opzichte van de albumversies, maar heerlijk overeind blijven als het meer toegankelijk werk van de band. Vooral het feit dat het epische slotnummer van The Division Bell, namelijk High Hopes, vrij in het begin van het concert wordt gespeeld, deed me even vrezen dat het wel een heel kort concert zou worden. Niets is minder waar natuurlijk, maar het nummer zorgt alvast voor een eerste hoogtepunt. Bij de achtergrondzangeressen zit onder meer Sam Brown, dochter van Vicki Brown van de New London Chorale, die zelf in de jaren '80 enkele bescheiden successen had met Stop! en haar Can I Get A Witness-cover. Het rauwe geluid van Brown en het meer soulfulle timbre van de twee zwarte achtergrondzangeressen blijkt perfect te passen op de puzzelstukken die Gilmour en zijn kornuiten op het publiek afvuren. Het eerste deel eindigt vervolgens met Another Brick In The Wall part 2, een notoir afwezig nummer op Delicate Sound Of Thunder, en voor wie zat te wachten op het vliegend varken en de pyrotechniek, wordt op zijn wenken bediend met het slotnummer van de eerste concerthelft, One Of These Days. Leuk weetje dat ook in mijn vorige bespreking al stond: Roger Waters oefent nog steeds rechten over het varken uit, en telkens Floyd het beestje van stal haalt, rinkelt automatisch de kassa ten huize Waters.




De tweede helft van het concert begint - en eindigt - met de volledige integrale uitvoering van Dark Side Of The Moon. Voor wie zich ergert aan de meer experimentele stukken als On The Run: de show wordt opgeleukt door leuke videoprojecties van de psychedelische videoclip en een lasershow om u tegen te zeggen. Dat neemt niet weg dat nummers als Time, Us And Them en Money live al enige tijd hun deugdelijkheid hebben bewezen, uiteraard blijven staan als een huis. Gilmour ontbindt al zijn duivels en laat de meest exotische klanken uit zijn elektrische gitaar ontsnappen, waarbij hij nog net niet met zijn gitaar op zijn hoofd ramt. Het publiek lust er klaarblijkelijk pap van, want tegen het einde van Eclipse staat de hele zaal recht. Dan is het tijd voor de bisnummers, en opnieuw wordt Syd Barrett eer betoond in Wish You Were Here, een versie op akoestische gitaar. Daarna volgen nog Comfortably Numb, en bij Run Like Hell wordt het publiek een laatste keer opgezweept. Tegen dan tikt de teller al gevaarlijk dicht bij de tweeënhalf uur aan, pauze niet inbegrepen, en ik gebruik niet graag de woorden "historisch" en "concert" in één zin, maar dit komt al aardig in de buurt.




BEELD EN GELUID
Het beeldmateriaal is wel wat opgepoetst, maar het laatste video-artefact is niet verdwenen en sommige van de beelden bevatten nog redelijk wat ruis. Het beeldformaat is gewoon 1.33:1, maar tegenover de dvd van vroeger is deze HD-presentatie een behoorlijke stap vooruit. Bij liveconcerten is natuurlijk achteraf een tweede take onmogelijk, en sommige scènes zijn wat overbelicht, vooral als de vuurwerkshow op het einde letterlijk de lont in het kruitvat krijgt. Opnieuw zijn er twee audiotracks aanwezig, een DTS-HD MA 5.1-track en een LPCM 2.0-track. Ik heb enkel de eerste beluisterd, en veel meer moet je in het leven niet eisen, want de track is nagenoeg perfect, inclusief de surrounds van een vliegtuig dat in zijn vlucht ontploft, vuurwerk en Stephen Hawking op zijn spraakcomputer.




EXTRA'S
Deze editie bevat een tweede schijf, die aanvangt met drie videoclips voor de singles van The Division Bell, namelijk Take It Back (5:02), High Hopes (7:49) en Marooned (5:25). In de Pulse Tour Rehearsal 1994 krijgen we repetities te zien voor A Great Day For Freedom - Version 1 (5:13), A Great Day For Freedom - Version 2 (4:55)  - Gilmour vraagt na het nummer of 'ie nog eens mag - en Lost For Words (5:41), nummers die de final cut niet hebben gehaald. De Concert Screen Films 1994 laten toe om de projecties die tijdens het concert op een ronde schijf worden geprojecteerd, apart af te spelen. Dit zijn onder meer Shine On You Crazy Diamond - Parts 1-4, 7 (9:03), Speak To Me (1:40), Time (2:14), The Great Gig In The Sky (4:48), Money (1:41), Us And Them (Black & White) (7:18), Us And Them (Colour) (7:18), Brain Damage + Eclipse - North American Dates (7:19), Brain Damage + Eclipse - European Dates (5:20) en Eclipse (3:40), en het merkwaardige is dat niet al deze clips in het concert worden afgespeeld.




De sectie Documentaries & Additional Material vangt aan met The Division Bell Heads Album Cover Photography (6:10), waarin in  1994 in Ely, Cambridgeshire de typische beelden met de twee pratende hoofden in diverse constellaties worden gefotografeerd. Er is een TV-advertentie voor Pulse (1:02), een korte reportage over het The Division Bell Airship (5:56), een luchtballon die reclame maakte voor het voorlaatste Pink Floyd-album, en een zeer fijne Behind The Scene - Interviews with the Lead Technicians for the Division Bell Tour (30:00), onder meer voorzien van Nederlandse ondertiteling, waarin de technici onder meer zeggen dat het podium is geconcipieerd als een poort naar een andere wereld. Dan volgt de inhuldiging in de Rock & Roll Hall Of Fame Induction uit 1996, waarin Billy Corgan van Smashing Pumpkins de laudatio mag uitspreken en vervolgens samen met Gilmour en Wright het nummer Wish You Were Here  (10:29) mag spelen. Er volgen nog twee Audio-Only Live Recordings van de nummers One Of These Days (6:55) in Hanover en Astronomy Domine (4:49) in Miami. Daarbovenop krijgt u nog een mooi fotoboekje en een knipperend rood lichtje waar u gegarandeerd zo zot als een vijs door wordt.

CONCLUSIE
Pulse is zowat het ultieme Pink Floyd-concert van de nadagen van de band, met vooral veel aandacht voor A Momentary Lapse Of Reason en The Division Bell, en daarnaast een integrale uitvoering van Dark Side Of The Moon. Alleen al voor de toevoeging van die laatste trek ik het cijfer op van een 8 naar een 9. De Blu-ray is aanvaardbaar qua beeldkwaliteit gezien de ouderdom van het bronmateriaal, en een absolute winnaar op geluidsvlak.