VIDEO'S
Toen Neil Tennant en Chris Lowe in 1991 met Discography een overzicht van hun eerste 18 singles brachten, werd deze release tevens uitgebracht in een toen schier onbekend formaat: de video-CD. Het ding werd voor de gelegenheid Videography genoemd, maar omdat de speelduur op deze proto-dvd beperkt was tot een dik uur, en de CD met bijna 80 minuten tot aan de boord vol stond, moesten drie nummers gedumpt worden. De keuze viel toen op It's A Sin, So Hard, en het toen nog niet op single verschenen Was It Worth It? Twaalf jaar en enkele studio-albums verder was het tijd voor een tweede Best Of-CD, de dubbele PopArt, ook te verkrijgen in een driedubbel-versie met een extra remix CD. PopArt is echter niet zo netjes chronologisch geordend als zijn voorganger. Bovendien is de compilatie niet compleet, want Was It Worth It?, London en de als dubbele A-kant uitgebrachte Brothers in Rhythm-remix van How Can You Expect To Be Taken Seriously? ontbreken. De CD bevat wel twee nieuwe nummers, Miracles en Flamboyant.

Nu het dvd-medium volledig ingeburgerd is, hebben de Pet Shop Boys ook een meer netjes geordende dvd-versie van hun bijhorende muziekvideo's uitgebracht, en al was het maar omwille van de volledigheid, geven we voor een compleet overzicht van de Pet Shop Boys-anthologie van 1985 tot nu de voorkeur aan de dvd. Eerder verschenen er al enkele video's met elk vijf of zes clips, zoals Television (de singles uit de albums Please en Disco), en Various (uit Very), maar nu worden al die stukjes film voor het eerst samengebracht op een mooie en overzichtelijke compilatie. Controlefreaks als ze zijn, hebben Tennant en Lowe altijd een dikke vinger in de pap willen hebben, maar zowat bij elk album hebben ze met een andere regisseur samengewerkt. Zo zijn alle clips uit het Very-tijdperk (van Can You Forgive Her? tot en met Yesterday When I Was Mad) geregisseerd door Howard Greenhalgh, en worden die gekenmerkt door het overvloedig gebruik van computeranimaties. Zo werd er eertijds van de video van Liberation ook ter promotie een 3D-versie gemaakt door Pacific Data Images, waarmee bij wijze van promotie in een simulator het land werd rondgereden. Een fragment eruit werd samen met o.a. een clip uit Antz, en het beruchte fragment uit The Simpsons waarin Homer in de derde dimensie verzeilt, geselecteerd voor een 3D-overzichts-staalkaart va PDI die een paar jaar geleden in het Londense Science Museum werd getoond.

Andere clips zijn opvallend sober, zoals de in zwart-wit gefilmde Being Boring, So Hard en It's Alright, de eerste van de hand van regisseur Bruce Weber, de twee andere van Eric Watson. Ook enkele zeer pathetisch aandoende werkstukjes zoals It's A Sin met Derek Jarman (Edward II, A Garden in Luxor) passeren de revue, en van de single Opportunities werden zelfs de beide versies (die van Andy Morahan, horend bij de single-versie, en de radicaal verschillende van Zbigniew Rybczynski, horend bij de album/reissue-versie) toegevoegd. Nog een buitenbeentje is de video voor de oorspronkelijke versie van Paninaro, eerst en vooral omdat die enkel in Italië op single werd uitgebracht, en ten tweede omdat Tennant en Lowe daarvoor de regie zelf ter hand namen.

Volledigheid troef dus op deze release, behalve dan dat van de twee nieuwe tracks Miracles en Flamboyant nog geen video's zijn geschoten. Oh wel. De collectie is gevarieerd genoeg om te blijven boeien, en dat is al heel wat. Het experimentele aspect werkt echter soms ook tegendraads: zo bestaat de video van Home And Dry nagenoeg volledig uit het volgen van een paar ratten tussen de sporen van de trein; diametraal daartegenover staat de prachtige, in Puerto Ruco opgenomen exotische clip van Domino Dancing, waarin het verhaal van een driehoeksverhouding wordt uitgebeeld. Single-Bilingual is ongemeen grappig, de uit hun geflopte experimentele film It Couldn't Happen Here afkomstige Always On My Mind is bizar, en in Heart wordt zelfs het liefje van Neil Tennant afgesnoept door een vampier die verdacht veel op Ian McKellen lijkt. De clip van Jealousy was voor de hypocriete wij-denken-dat-wij-tof-zijn-rakkers van MTV een brug te ver, omdat deze eindigt in een flinke knokpartij, dus de kans dat U deze ooit volledig hebt gezien, is bijzonder miniem.

Voor elk wat wils, dus. Op ongeïnspireerde momenten (Paninaro '95, Was It Worth It?) zijn de video's van de Pet Shop Boys niet slechter of beter dan de doorsnee, maar tijdens hun helderste ingevingen (Suburbia, Being Boring, Jealousy, DJ Culture,...) zijn ze geniaal.

TRACKLIST
1. Opportunities (Let’s Make Lots Of Money) (Original version)
2. West End Girls
3. Love Comes Quickly
4. Opportunities (Let’s Make Lots Of Money) (Second version)
5. Suburbia
6. Paninaro
7. It’s A Sin
8. What Have I Done To Deserve This?
9. Rent
10. Always On My Mind
11. Heart
12. Domino Dancing
13. Left To My Own Devices
14. It’s Alright
15. So Hard
16. Being Boring
17. How Can You Expect To Be Taken Seriously?
18. Where The Streets Have No Name (I Can’t Take My Eyes Off You)
19. Jealousy
20. DJ Culture
21. Was It Worth It?
22. Can You Forgive Her?
23. Go West
24. I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing
25. Liberation
26. Yesterday, When I Was Mad
27. Paninaro '95
28. Before
29. Se A Vida A (That’s The Way Life Is)
30. Single-Bilingual
31. A Red Letter Day
32. Somewhere
33. I Don’t Know What You Want But I Can’t Give It Anymore
34. New York City Boy
35. You Only Tell Me You Love Me When You’re Drunk
36. Home And Dry
37. I Get Along/E-mail
38. London

BEELD EN GELUID
De tand des tijds heeft aan de oudste clips niet veel goeds gedaan, maar de beeldkwaliteit kan er op zijn geheel gesproken goed mee door. De oudere clips zijn soms iets té goed opgepoetst, want je hebt er vaak edge enhancement en colour bleeding. Naarmate de tijd (én de haarlijn van Neil Tennant) verstrijkt, worden de clips technisch beter, en worden sommige ervan afgespeeld in (niet-anamorfisch) 16:9-formaat. Vooral aan de computergegenereerde clips wordt op deze DVD veel recht aangedaan. Qua geluid moeten we het met een eenvoudige Dolby Surround 2.0-track stellen, die tenminste wél de verdienste heeft dat het volumeniveau constant is. Per slot van rekening heeft deze compliatie een speelduur van 2 uur en 3 kwartier; het opdrijven van de geluidstrack naar een 5.1-track zou onherroepelijk tot gevolg gehad hebben dat er alweer een paar clips hadden moeten sneuvelen. En dat was nu wel het laatste wat we wilden.

EXTRA'S
In de geanimeerde menu's heeft men de keuze om de clips in volgorde, per stuk of in willekeurige volgorde af te spelen. De animatie verloopt een beetje stroef en het duurt soms even voor je de juiste optie gevonden hebt. Kies je de clips per stuk, dan krijg je voor de clip begint nog wat randinformatie (regisseur, hoogste chart-positie en dergelijke). Verder is de video over de hele lengte voorzien van een commentaartrack, ingesproken door Neil Tennant, Chris Lowe en Chris Heath, hun "huisfotograaf". De commentaartrack stelt een beetje teleur, want er zitten grote gaten in, en de Boys waren blijkbaar niet in hun dagje toen ze deze moesten inspreken, want veel informatie die de échte fan al niet weet, krijgen we niet los. Wat wél de moeite is zijn de drie "Extended Version"-bonusclips die aan het geheel zijn toegevoegd, samen goed voor 24 minuten bonusmateriaal. Het is namelijk zo dat voor drie van video's waar het meeste werk aan was, ook een langere versie is geschoten. Voor Domino Dancing is er zo een uitgebreidere versie die hoort bij de Shep Pettibone-remix die op het album Introspective terug te vinden is; voor So Hard is dat een langere clip van één van de tienduizend remixes die David Morales van deze track heeft gemaakt, en voor Go West is dat de bijzonder knap uitgevoerde Ming's Gone West 1st And 2nd Movement, die wel naar het einde toe mensen die gevoelig zijn voor stroboscopisce effecten, danig op de proef zal stellen.

CONCLUSIE
De Pet Shop Boys hebben tenminste de verdienste dat ze men hun videoclips artistiek al eens een paar niet platgetreden paden durven bewandelen. Soms is het eindresultaat heel kunstig en goed gevonden, een andere keer slaat het dan weer wat tegen, maar voor de liefhebbers van de betere elektropop uit de jaren '80 en '90 is deze bijna twintig jaar beslaande collectie het video-equivalent van een overzichtstentoonstelling.