FILM
Het verhaal van Arabian Nights samenvatten in een coherente synopsis is zo goed als onmogelijk. Als rode draad doorheen de warrige opbouw van de vertellingen is er het verhaal van Nur Ed Din (Franco Merli), een avontuurlijke jongeling die op zoek gaat naar zijn ontvoerde geliefde Zumurrud (Ines Pellegrini). Nur Ed Din ontmoet onderweg mensen die hem hun verhalen vertellen.

Toen we voor het eerst de beruchte en schokkende Pier Paolo Pasolini film Salò o Le 120 Giornate Di Sodoma (1975) zagen, waren we daar een hele tijd niet goed van. We waren dan ook ontzettend benieuwd naar andere films van de regisseur. Met goede moed begonnen we aan Arabian Nights - originele titel: Il Fiore Delle Mille e Una Notte -, het derde deel in Pasolini’s Trilogy of Life (Arabian Nights werd voorafgegaan door Il Decamoron uit ‘71 en The Canterbury Tales uit 1972). Spijtig genoeg is de film, gebaseerd op de legendarische verhalen van "Duizend en één Nacht", een oninteressante en tergend saaie bedoening. Het acteerwerk is miserabel - de regisseur gebruikte opnieuw niet-professionele acteurs - en de speciale effecten zijn lachwekkend. Het enige wat ons is bijgebleven is dat Pasolini een licht ongezonde fascinatie heeft voor het mannelijke lid van jonge knapen. Vreemd genoeg was de film destijds een commercieel succes en alsof dat nog niet genoeg was werd Arabian Nights bekroond met de speciale prijs van de jury op het festival van Cannes in 1974.

BEELD EN GELUID
Het anamorfisch 1.85:1 beeld oogt onrustig. Zo is er bijna voortdurend filmgrain aanwezig en komt er regelmatig een beeldflikkering voorbij. We hebben ook enkele digitale compressiefouten opgemerkt. De gebruikte print oogt vrij vuil en bevat redelijk wat vuil en beschadigingen. Ondermaats! De Italiaanse Mono-track klinkt beperkt, maar voldoet voor dit soort film. De dialogen klinken zuiver en zijn prima te verstaan. Geluidsstoringen hebben we niet onmiddellijk bemerkt.

EXTRA’S
De originele bioscooptrailer van Arabian Nights en promotrailers voor enkele andere Pasolini-films (Salo, The Canterbury Tales en Il Decamoron).

CONCLUSIE
Hoewel we figuurlijk onderuit gekegeld werden door Pasolini’s Salo, kunnen we niet anders dan te concluderen dat Arabian Nights uitermate vervelende kost is. Enkel een aanrader als je kickt op een grote hoeveelheid mannelijk naakt...