FILM
Charlie Baileygates (Jim Carrey) is een rustig en erg geliefd politieagent van de Rhode Island State Police. Het loop allemaal mis als zijn vrouw een affaire begint met een chauffeur. Ze laat Charlie achter met de drieling die het resultaat is van de affaire. Er breekt iets in Charlie. Het hele dorp lacht hem uit en maakt hem belachelijk. Jaren later, als "zijn" drie zoons opgegroeid zijn, slaan de stoppen helemaal bij hem door. Zijn alter ego "Hank" verschijnt ten tonele. Die is alles wat Charlie niet is: enorm grof en vulgair. Het lijkt erop dat Hank alleen verschijnt als Charlie gestrest is. Doktersonderzoek wijst uit dat Charlie een gespleten persoonlijkheid heeft. Zijn overste geeft hem de opdracht om Irene Waters (Renée Zellweger), die van vluchtmisdrijf wordt beschuldigd, naar New York te escorteren. Er blijkt echter meer aan de hand dan vluchtmisdrijf: ze wordt verdacht van illegale praktijken. Irene wordt voor ondervraging meegenomen naar een afgelegen huisje door agenten van de dienst voor milieubescherming. Als ze daar even naar de badkamer gaat, worden de agenten aangevallen door een gemaskerde man. Irene weet te ontsnappen en zoekt bescherming bij Charlie. De twee vluchten naar Rhode Island terwijl ze constant op de hielen worden gezeten door de politie. Onderweg leert Irene ook Hank en zijn machogedrag kennen. Er ontrafelt zich een heel verhaal van omkoping en bedrog waarbij Charlie en Irene als de daders worden afgeschilderd. In werkelijkheid zit de politie van New York achter de hele operatie.

Jim Carrey steelt de show in zijn bekende stijl van bekkentrekker. Soms zit de film wel op het randje van het toelaatbare. Zo werd de film fel gecontesteerd in het BBC-programma Newsnight waar men vond dat de Farrelly Brothers te zeer de spot drijven met schizofrenie. Het is natuurlijk de vraag of het echt zo ernstig moet worden opgevat gezien het luchtige karakter van de film. Als je interviews ziet met de Farrelly Brothers kan je je moeilijk voorstellen dat zij echt willen choqueren.

BEELD EN GELUID
De film wordt gepresenteerd in een anamorf 1.85:1-formaat en het beeld is op zijn minst indrukwekkend. Het grootste deel van de film speelt zich af in de landelijke omgeving van Rhode Island. De kleuren zijn levendig en helder over de hele lijn. Een film als Me, Myself & Irene kan zich niet beroepen op explosies of denderende actie, maar men compenseert dat via de prachtige beelden. De geluidstrack is minder indrukwekkend, maar staat toch zijn mannetje. Je moet geen grote surroundeffecten verwachten, het gros van de geluiden rollen via de centrale speaker de kamer in. De subwoofer en de achterste kanalen worden gespaard, zij het wel goed en efficiënt gebruikt. De subwoofer schiet meestal in actie tijdens het transformatiemuziekje van Charlie. De achterste kanalen komen dan weer tot leven voor atmosferische geluiden zoals tsjirpende vogeltjes en auto's die voorbijrijden. Er wordt ook knap gebruik gemaakt van muziek. Liedjes geven de emoties achter de gespleten persoonlijkheid van Charlie heel mooi weer.

EXTRA'S
Wat betreft extra's steekt de dvd van Me, Myself and Irene boven de middenmoot uit. Naast het gebruikelijke promotiemateriaal (TV-spots en Trailers) bevat de schijf een Featurette: een kort filmpje met enkele interviews (Nederlands ondertiteld); Behind the scenes: enkele opnames achter de schermen (Nederlands ondertiteld);
Verwijderde scènes, een Fotogalerij: enkele foto's van de hoofdrolspelers aan het werk; de Videoclip "Break Out" van de Foo Fighters: een liedje dat de emoties van Charlie perfect weergeeft; Verborgen extra: verschillende leuk geanimeerde menu's voor Charlie en Hank.

CONCLUSIE
De meningen over films van de Farrelly Brothers zijn doorgaans erg verdeeld. Dat bleek al bij hun vorige films Dumb and Dumber en There's Something About Mary. Ofwel was men liefhebber, ofwel vond men het maar niks. Dat is niet anders bij Me, Myself & Irene. Over 1 ding kunnen we het wel eens zijn: dit is een mooie dvd-release die in iedere collectie wel een plaatsje verdient.