FILM
Drie gesjeesde onderzoeksreporters, de identieke tweeling Kermit de Kikker (Jim Henson), Fozzie Bear (Frank Oz) en hun fotograaf, Gonzo (Dave Goelz) vliegen aan de deur bij hun werkgever. De bekende mode-ontwerpster Lady Holiday (Diana Rigg) is onder hun neus bestolen en ze hebben het niet gemerkt. Kermit stelt voor om als compensatie het drietal naar Londen te sturen om Lady Holiday exclusief te interviewen, maar de krant investeert geen cent meer in de drie klunzen. Met een negenderangscargovliegtuig worden ze boven Engeland gedropt en gaan naar een zo goedkoop mogelijk (lees: gratis) hotelletje. Ze belanden in het door de rest van de Muppet-cast gerunde Happiness Hotel. Die happiness is met een korreltje zout te nemen, want het krot staat op instorten. Desondanks proberen de journalisten een afspraak te maken met Lady Holiday. Kermit treft op haar kantoor echter de receptioniste Piggy (Frank Oz) aan; ze maken een afspraakje, waarbij Kermit veronderstelt dat zij Lady Holiday is, en waarbijPiggy uiteraard niets doet om dat te ontkennen. Het wordt een avond vol glitter en glamour, maar als apotheose wordt op hetzelfde feest nog een halssnoer van Holiday ontvreemd en verdwijnt Piggy als een dief in de nacht. De dieven zijn Holiday's broer Nicky (Charles Grodin), die financieel afhankelijk is van de nukken van de mode-ontwerpster, en die samenzweert met supermodellen Marla (Erica Creer), Carla (Kate Howard) en Darla (Della Finch) om ook nog het kroonjuweel van Holiday's collectie, de Honkbal-diamant, te stelen. Bovendien willen ze de schuld van de diefstallen in de schoenen van de naïeve Piggy schuiven. Onderzoeksjournalist Gonzo heeft ditmaal uitzonderlijk geluk en de conversatie gehoord. Zal het de Muppets lukken om de dieven bij het museum tegen te houden?



Eindelijk! Als uw budget zodanig beperkt is dat u zich maar één Muppet-film kan veroorloven (wat ons zou verbazen gezien de geringe prijs), of als u ergens in de Muppet-reeks wenst in te stappen, maar niet goed weet waar, laat het dan in hemelsnaam deze film zijn! Niet geheel toevallig is het de enige film die door grootmeester Jim Henson zelf (die overigens een kleine cameo heeft als klant van het chique restaurant) geregisseerd is. Waar The Muppet Movie leed onder het feit dat de muzikale nummers niet ondertiteld waren en The Muppets' Wizard Of Oz een onbeschaamde plug voor een MTV-sterretje was, waarbij de rol van de Muppets naar de achtergrond werd gedrukt, is dít de ultieme Muppet-beleving. Al van bij het namaak-MGM-openingslogo en het gezeur van Fozzie wanneer de openingscredits nu eindelijk voorbij zijn, worden we ondergedompeld in een surrealistische Muppet-fantasie waarin de creatuurtjes Londen anderhalf uur onveilig maken. Het verhaal heeft daarbij weinig om het lijf. Alhoewel The Great Muppet Caper méér dan andere films op een consistent scenario kan bogen, is dat van generlei belang. We krijgen een salvo van al dan niet belegen grappen en visuele gags op ons afgevuurd waarbij we herhaaldelijk naar de pauzetoets grijpen om de opschriften langs de weg nog eens opnieuw te lezen, broodnodig blijkt. Henson, Oz en Goelz geven hier nog maar eens een master class waarin ze het recept demonstreren waarmee ze de show vijf jaar lang op scherp hebben gehouden.



Joe Raposo heeft weer een aanstekelijke reeks muzieknummers geschreven waarvan de kick-off, Happiness Hotel, er met vlag en wimpel bovenuit steekt, alhoewel ook Steppin' out with a star de synchronisatie tussen de drie hoofdmuppeteers duidelijk onderstreept. Waar een draak als The Muppet's Wizard Of Oz diende om ene Ashanti in de showbiz te lanceren, staan hier de poppen op de voorgron en vervullen de bijrolacteurs de functie die ze moeten vervullen: één gag aangeven en dan gedaan. Zo zien we John Cleese als Neville, een karikaturale Brit die met zijn Engels flegma doodkalm aan zijn vrouw meedeelt dat er een varken op hun muur klimt en als hij daarna het varken samen met een kikker ("een soort hagedis of zo") aantreft, ze de weg naar het beste restaurant toont. Peter Falk zwijmelt als kluizenaar op een bank naast Kermit in het park en vertelt een verhaal dat compleet niet terzake doet, maar wél op het juiste moment de spanning uit het geheel laat verdwijnen. En zelfs een groots acteur als Peter Ustinov (ook al een ex-gast van The Muppet Show, vindt het niet beneden zijn waardigheid om door Miss Piggy uit zijn truck te worden getrokken om tussen de vuilnisemmers te eindigen naast Oscar The Grouch (Carroll Spinney), waarbij ze allebei tot het mystiek besef komen dat ze, elk uiteraard vanuit een andere invalshoek (heeft u hem) herleid zijn tot cameo's. Kortom, in deze film worden de Muppet-karakters op de voorgrond geplaatst waar ze thuishoren. Alhoewel het vaak ééndimensionale personages zijn (in het geval van Animal beperkt het zich zelfs tot één hersencel) past de bonte bende wonderwel bij elkaar, vullen ze elkaars zwakheden aan en zouden ze de melige boodschap van samenwerking geheid verspreiden, ware het niet dat ze er uiteindelijk toch een ongelofelijke troep van maken, waarbij het geluk hen meer dan eens gunstig gezind is.

The Great Muppet Caper. Onthoud die naam!



BEELD EN GELUID
Net als bij The Muppet Movie maakt het label "50-ste verjaardagseditie" de release er niet beter op. Er zit enorm veel ruis in de heldere blauwe lucht in de openings- en slotscènes met in de openingsscène daar bovenop nog eens een zwaar videoartefact in de vorm van een verticale zwarte lijn die secondenlang niet van het scherm wijkt. Net als The Muppet Movie is deze release in regio 1 al een re-issue. Met 1.85:1 is het originele anamorfische widescreenformaat behouden. Behalve de reeds eerder vermelde openings- en slotscènes zijn de kleuren misschien iets stabieler, met een iets betere detaillering. Toch bevat de beeldband regelmatig zachtere spots, flauw contrast, occasionele ruis en hier en daar een compressieartefact. Het middelste blok is echter best bekijkbaar.
Wat we over het geluid van The Muppet Movie zegden, kunnen we hier herhalen: de Engelse Dolby Digital 5.1-remix is compleet overbodig. De technische mogelijkheden worden niet gebruikt, en we waren al net zo lief tevreden geweest met een mono-opname. Desondanks pleit er ook weinig tegen de track: die is goed verstaanbaar en de muziek zorgt voor ambiance; wat wil een mens nog meer? Ditmaal zijn dus alle liedjes wél ondertiteld en dat een deel van de grappen onvertaalbaar is en blijft ("We will catch the thieves red-handed" - "But what colours have their hands then now?"), vergeven we met de glimlach.



EXTRA'S
Waar op The Muppet Movie nog plaats was voor een zeven minuten durend profiel van Kermit, gepresenteerd door Pepe the Shrimp, is het op deze disk de beurt aan Miss Piggy, die zich zes minuten lang mag profileren als Miss Piggy: The Diva Who Would Not Be Denied. Een van de klassieke previewtrailers suggereert echter dat seizoen 1 van de show ook onderweg zou zijn!



CONCLUSIE
Met overschot de beste Muppetfilm uit de hele reeks! Henson rules.

EN DAN NOG DIT...
Chronologisch is de juiste volgorde van de Muppetfilms de volgende:

• The Muppet Movie (1979)
   
• The Muppets Take Manhattan (1976)
   
• The Great Muppet Carper (1981)
   
• A Muppet Family Christmas (1987)
   
• The Muppet Christmas Carol (1993)
   
• Muppet Treasure Island (1996)
   
• Muppets From Space (1999)
   
• It's A Very Merry Muppet Christmas Movie (2002)
   
• The Muppets Wizard Of Oz (2005)