Rob Hawkins (Michael Stahl-David) heeft net een promotie gekregen en mag als adjunct-directeur naar Japan. Zijn vrienden houden 's avonds een verrassingsfeestje ter ere van zijn promotie. De niet al te snuggere Hud (T.J. Miller) legt alle saillante details van het feestje vast op camera, onder meer de sappige roddel over Rob die met zijn vriendin Beth (Odette Yustman) in bed is gedoken en het vervolgens heeft uitgemaakt omdat hij een relatie niet zit zitten wanneer hij naar Japan vertrekt. Het eerste hoogtepunt van de avond is ongetwijfeld dat Beth op het feestje opduikt met een andere kerel en na een ruzie naar haar appartement terugkeert. Het moment suprême van de avond moet echter nog komen. Plots valt de elektriciteit uit en de verbouwereerde gasten zijn getuige van iets wat op een aardbeving lijkt, gevolg door een serie explosies. Het vuur is nog niet uit of het hoofd van het Vrijheidsbeeld rolt door de straten. Er breekt uiteraard paniek uit en samen met zijn broer Jason (Mike Vogel), zijn vriendin Lily (Jessica Lucas), een vage bekende van op het feestje, Marlena (Lizzy Caplan) en Hud probeert Rob van Manhattan af te geraken. Wanneer hij een telefoontje krijgt dat Beth in haar appartement geblokkeerd zit, keert hij terug om haar te redden. Een huizenhoog monster verwoest intussen de ganse binnenstad en wat erger is, het leger schijnt er geen vat op te krijgen. Het beest is bovendien naar Manhattan gekomen om zich te reproduceren óf het hangt vol met parasieten (de uitleg is redelijk schaars) en duizenden krioelende spinachtigen richten een extreem bloederige slachtpartij aan. Als Marlena ook door zo'n insect gebeten wordt en daardoor op redelijk grafische wijze crepeert, lijkt de toestand hopeloos. De tijd dringt vooraleer de laatste helikopter uit Manhattan kan vertrekken; daarna bombardeert het leger zonder pardon de stad plat.

 

 

Tot op zekere hoogte is de film een interessant experiment, maar het totale gebrek aan duiding over de herkomst van het monster maakt de film eerder interessant voor de liefhebber van experimentele producties. De titel suggereert dat het Cloverfield-monster een uit de hand gelopen Amerikaans militair experiment zou kunnen zijn, maar even plausibel is de verklaring dat het drietenige monster klaverachtige pootafdrukken achterlaat. Op de vraag waar het monster vandaan kwam, heeft producent J.J. Abrams feitelijk niet méér gereageerd dan met een spottend lachje in de richting van de vraagstellers. Ik kan me niet van de indruk doen dat het "cross-multimediale experiment" eerder bedoeld is om de argeloze consument geld uit de zakken te slaan. Terwijl de film misschien geweldig heeft gescoord als hype, zijn de filmische kwaliteiten ervan eerder aan de magere kant en behalve het feit dat de film als excuus wordt aangegrepen om ons te tonen dat Rob en Beth op een verrassend Hollywood-stroperige wijze toch van elkaar houden, ondanks het feit dat ze elkaar horens zo groot als die van een volwassen eland hebben gezet, zit er bedroevend weinig verhaal in. De acteerprestaties zijn van een zodanig sympathieke aard, dat je, wanneer de cameraman door het monster in tweeën gebeten wordt (zo, de spoiler is eruit, alhoewel het geen echte spoiler is, want na een minuut in de film wordt al duidelijk dat niemand van de betrokkenen het incident heeft overleefd), je spontaan de neiging hebt om recht te staan en te applaudisseren. De film heeft een geweldige premisse, maar er wordt eenvoudigweg niet genoeg mee gedaan.

BEELD EN GELUID
Hm, dit is een moeilijke om te beoordelen. De beeldkwaliteit is natuurlijk bijzonder slecht, maar dat is niet alleen de bedoeling, het is ook de gimmick die de film net zijn bestaansreden geeft. De film ziet er alleszins uit zoals in de bioscoop: gedetailleerde zwartniveaus, een kleurencombinatie die bijvoorbeeld ook de night modus waarop Hud in de metro overschakelt accuraat weergeeft. Andere compressieartefacts dan de gewilde voor de overgang tussen de overtapete en de originele scènes die nog op de videocassette stonden, zijn er niet te zien. De Dolby Digital 5.1-track is meedogenloos hard en de sounddesigners hebben zich zeker geamuseerd toen ze de gierende straaljagers, de explosies en het gebrul van het monster mochten vastleggen. Anderzijds is de geluidskwaliteit een klein beetje tegenstrijdig: je zou verwachten dat je met een simpele VHS-camera geen surroundgeluid kan produceren.

EXTRA'S
Qua extra's valt een film waarover de grootste geheimdoenerij bestond nogal mee. Naast een audiocommentaar van regisseur Matt Reeves bevat de disk twee substantiële documentaires. "Document 01.18.08: The Making of Cloverfield"(27 min.) is een nogal verhoudingsgewijs lijvig making-ofdocument met relatief veel achtergrondinformatie en "Cloverfield Visual Effects" (22 min.) vertelt ons meer over onder meer de vernietiging van Brooklyn Bridge en de onthoofding van het Vrijheidsstandbeeld. De design van het monster zelf is te zien in "I Saw It! It’s Alive! It’s Huge!" (6 min.) en zelfs voor een ernstige film als deze krijgen we nog vier minuten "Clover Fun" Outtakes aangeboden met bloopers. Dan volgt er een viertal verwijderde scènes, samen goed voor een drietal minuten, en twee alternatieve eindes van vier minuten. We hebben ook twee easter eggs gevonden.

 

CONCLUSIE
Cloverfield probeert zich een cultstatus aan te meten, maar daarvoor is de film eenvoudigweg niet goed genoeg. Enkel voor de gevorderde kijker.