FILM
Marvin (Hume Cronyn) ligt op sterven. Op zich niets nieuws, want de brave man ligt al zo'n twintig jaar op sterven, en wordt er niet slechter op, maar ook niet minder dement. Zijn dochter Bessie (Diane Keaton) heeft al die jaren voor hem en voor haar aan soaps verslaafde tante Ruth (Gwen Verdon) gezorgd, maar stilaan wordt ze daar zelf te oud voor. Op een dag stelt haar dokter Wally (Robert De Niro) leukemie bij haar vast, en daarom zou ze zo snel mogelijk haar levende verwanten moeten laten onderzoeken met het oog op een eventuele beenmergtransplantatie. De enige die daarvoor in aanmerking komen zijn haar zus Lee (Meryl Streep) en de twee zonen van Lee, Hank (Leonardo Di Caprio) en Charlie (Hal Scardino). Probleem is dat de twee zussen al jaren uit elkaar gegroeid zijn, en om de puntjes op de I te zetten, Lee er is uitgetrokken om niet met de verantwoordelijkheid van de zorg voor vader Marvin geconfronteerd te worden. Omdat Lee haar zus ook niet koudweg wil laten creperen, vertrekt ze uit Ohio naar Florida om de jarenlang verbroken familiebanden terug op te pikken. Vooral voor zoon Hank is dat een welkome afwisseling: hij zit namelijk in een verbeteringsgesticht omdat hij Lee's huis in de fik heeft gestoken. Omdat hij zich tegen alles en iedereen afzet, zijn moeder eerst, denkt Hank eerst dat zijn tante Bessie, die hij nog nooit eerder gezien heeft, enkel vriendelijk is omdat ze wil dat hij donor wordt. Gaandeweg leert hij dat zijn tante, en ook zijn moeder, het nog niet zo slecht voor hebben met hem. Maar zal Lee, in het geval het met Bessie toch niet zo goed afloopt, de verzorging van Marvin op zich nemen?

Marvin's Room, gebaseerd op een toneelstuk van Scott McPherson, is een klassieke maar degelijke tearjerker met af en toe een gepaste dosis ironie en relativeringsvermogen. Zo zal Lee, die een abonnement heeft lopen op mannen van disputabele reputatie uitgerekend van haar saaie zus Bessie, die haar enige lief heeft zien verdrinken en daarna nooit meer een man heeft aangeraakt, de ware betekenis van liefde leren, hetzij op een manier die ze niet verwachtte. Uitgerekend het contrast tussen de twee zussen, die misschien toch meer op elkaar lijken dan ze allebei willen toegeven, geeft het verhaal een voldoende dynamiek. De film kan terugplooien op een solide en gevarieerde cast. Diane Keaton, die zich recent meestal leent tot derderangs komedies, speelt haar rol met voldoende geloofwaardigheid, en de nog maar net zijn puisten ontgroeide Di Caprio - alweer in een ettertjesrol - zit duidelijk vast in een moreel dilemma of hij nu zijn morele plicht moet doen of verder de irritante puber moet uithangen. Hume Cronyn (Cocoon, Brewster's Millions) speelt aardig voor dementerende oude man, zeker als je bedenkt dat hij geen enkel woord dialoog heeft dat in een Engels woordenboek terug te vinden is. Verstrooide dokter De Niro krijgt niet de kans om in zijn eerder bescheiden rol vooruit te gaan; de film onderstreept vooral nog maar eens de wereldklasse van Meryl Streep - pun intended. Al bij al blijft het een braaf en niet al te klef familiedrama, vreemd genoeg zonder het voorspelbare happy end waar iedereen op zit te wachten. In feite heeft de film zelfs op het einde helemaal geen pointe, en dat is misschien net het zwakke punt.

BEELD EN GELUID
Op technisch vlak moeten we wat de beeldkwaliteit betreft voor deze release een dikke rode kaart trekken. Niet alleen betreft het hier een pan & scan-versie, bovendien is deze ook nog eens een zeer slecht uitgevoerd, want er wordt veel van de rand geknipt en weinig gepand. Resultaat: om de haverklap halve gezichten en acteurs die een dialoog voeren met een persoon die buiten beeld is. Hier en daar zitten er een paar kleine printbeschadigingen, en de kleuren zijn op momenten flink oververzadigd. De geluidskwaliteit is dan weer okee, maar veel geluidseffecten zijn er in deze praatfilm niet te vinden - een sporadische uitzondering, zoals wanneer Bessie in Disneyland het bewustzijn verliest - uitgezonderd. De mooie muziek van Rachel Portman - tot nader orde nog altijd één van mijn favoriete filmcomponisten - komt erg goed naar voren, en de dialogen klinken vrij gericht.

EXTRA'S
Een stilstaande pancarte met een paar andere titels van RCV-releases op - nog niet eens trailers - beschouwen we niet als extra.

CONCLUSIE
Marvin's Room is een aardige prent die niet al te veel potten breekt, en nooit echt een filmklassieker zal worden, maar die juist niet te lang duurt om saai te worden. De technische afwerking van deze disc is geen stap, maar een hele mijl achterwaarts.