FILM
De Cimerriaanse krijger Conan (Jason Momoa) wordt letterlijk op het slagveld geboren: zijn vader Corin (Ron Perlman) heeft geen enkele andere keuze dan de dodelijk gewonde moeder via een keizersnede te helpen. De jongen (Leo Howard) groeit uit tot een volwassen krijger met een behoorlijke bundel spieren. Wanneer krijgsheer Khalar Zym (Stephen Lang) probeert om de scherven van een legendarisch masker te verzamelen waarmee hij zijn dode vrouw weer zou kunnen oproepen, organsieert hij met behulp van een bak kokend staal een sadistisch spelletje waarbij hij Conan laat kiezen tussen zijn eigen leven en dat van zijn vader. Die laatste offert zichzelf op en Conan zweert dat hij wraak zal nemen. Conan bekwaamt zich als piraat, gespecialiseerd in het bevrijden van slaven. Zijn pad zal opnieuw dat van Khalar Zym kruisen die nog een afstammeling van de zuivere koninklijke bloedlijn, een priesteres genaamd Tamara (Rachel Nichols) dient te ontvoeren om het masker te laten werken. Samen met zijn bloeddorstige dochter Marique (Rose McGowan) neemt hij het opnieuw op tegen Conan en de twee partijen staan allebei op hun scherpst.



Na twintig jaar hopeloos knoeien met auteursrechten is de derde verfilming van het sword-and-sorcery-epos van cultschrijver Robert E. Howard een feit. De continuïteit uit de Aahhnuld Schwaaazenegger-vehikels Conan The Barbarian en Conan The Destroyer wordt helemaal opzij geschoven en er wordt gekozen voor een frisse nieuwe start met een nieuwe acteur, de uit Baywatch bekende spierbundel Jason Momoa die zich recent onder meer liet opmerken door een sleutelrol in Game Of Thrones. Er was lang sprake om een derde verfilming te schieten, namelijk Conan The Conqueror, maar Schwarzenegger bedankte voor de rol, en het scenario werd in de jaren 90 gerecycled voor de Kevin Sorbo-film Kull The Conqueror, een pastiche die het label B-film zelfs niet waard is. Nu is er echter een Conan voor de nieuwe generaties klaar. Laten we ineens met de deur in huis vallen: dit is niet meteen de meest geïnspireerde fantasyfilm aller tijden en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Dat Conans vader, gespeeld door de immer genietbare Ron Perlman, bijvoorbeeld zijn pasgeboren zoon op het slagveld omhoog uitsteekt, en niét wordt neergemaaid door de tientallen tegenstanders die hem omringen, is al tekenend voor het niveau van realisme (of het gebrek daaraan) waarop we mogen rekenen. Videoclipregisseur Marcus Nispel koos voor deze film alleszins voor de harde aanpak en gemiddeld verliest er in deze prent wel om de twintig seconden iemand een al dan niet vitaal lichaamsdeel, terwijl het bloed met liters op de set wordt uitgegoten als karamellen op sinterklaas. Het resultaat is dan ook compleet iets anders dan de tamme jaren 80-verfilmingen, alhoewel de eerlijkheid ons gebiedt te zeggen dat het eindresultaat nog weinig tot niets te maken heeft met Robert E. Howards originele concept voor Conan, maar dat was met de films van Schwarzie niet anders. De Conan van Momoa is met zijn atletische uitstraling volgens de kenners alleszins meer wat Howard voor de geest had dan Schwarzenegger, al was het maar omdat hij niet met een gebrekkig Oostenrijks accent spreekt. Spreken is overigens een groot woord: Conan is meer het zwijgende en met een zwaard om zich heen hakkende type, alhoewel de karakterisering van Momoa en Nispel er zeker geen domme bruut van maakt. Een onversneden held is het anders ook niet, daarvoor is Conan een beetje een te grote sadist. Nadat hij één van zijn vijanden, een slavenhandelaar, heeft beloofd dat hij hem niet zal doden, laat hij hem de sleutel van de boeien van zijn slaven inslikken, om de man vervolgens met zichtbaar plezier over te laten aan de gerechtigheid des volks.



Maar schieten op deze guilty pleasure is natuurlijk wat té gemakkelijk. Conan The Barbarian is géén film voor filmcritici, maar eerder voor filmliefhebbers die blij genoeg zijn als ze de film kunnen nemen voor wat ie is en niet voor wat die pretendeert te zijn. Mensen die geld uitgeven aan dit soort films verwachten geen diepgravende plot of Shakespeare-dialogen, die willen bloed zien, véél bloed, en ze worden op hun wenken bediend ook. De Conan-machine is goed geolied en loopt van begint tot einde vlot zonder te haperen en is een meer analoog en oprecht spektakel dan tien Michael Bays met honderd Transformers ooit zal kunnen bereiken. Bloederige vechtpartijen, halfnaakte vrouwen en uit een groezelige bar opgepikte vrienden zijn nu éénmaal waar het Conan-universum om draait, en regisseur Nispel heeft dat kennelijk begrepen. De regisseur neemt zijn publiek serieus en maakt van Conan geen campy persiflage die voornamelijk dient om de fans uit te lachen. De film is alleszins geen Oscars waard, tenzij er zoiets mocht bestaan als de Oscar voor het beste gebruik van artificieel kunstbloed, maar hij verdient toch ook geen Razzies.

BEELD EN GELUID
Conan heeft een fijne en aangename transfer gekregen, alhoewel de 2D- en de 3D-versie van de film op één disk zijn geramd. Wat de film wellicht ontbreekt aan acteerprestaties wordt ruimschoots gecompenseerd op het visuele vlak: bijvoorbeeld de scène waarin Conan één van zijn tegenstanders in het kamp van zijn vijanden met een gigantische katapult beschiet is mooi gedetailleerd. De kleuren zijn wat sober gehouden om het plaatje van een prehistorische nederzetting intact te houden, maar de aftekening van de decors is overal helder en netjes. Het geluid is aanwezig in een DTS-HD MA-geluidstrack en een Dolby Digital 5.1-variant, waarbij de eerste zijn concurrent moeiteloos aftroeft. De dialogen - voor zover die er zijn en van belang zijn natuurlijk - klinkt duidelijk, de muziek is netjes gebalanceerd en vooral de speciale effecten zijn rijkelijk voorzien van auditieve ondersteuning; luister maar eens met je ogen dicht naar de scène waarin de troepen van Khalar Zym aanvallen met een brandende metalen kogel.



EXTRA'S
Desondanks is er toch nog redelijk wat bonusmateriaal op de disk terug te vinden, vergelijkbaar met dat op buitenlandse releases. In de documentaire "The Conan legacy" (17:53) krijgen we een overzicht van de wereld zoals Robert E. Howard die in zijn boeken heeft beschreven, alsook een kort lijstje van de diverse incarnaties (in strips, film,...) die men reeds heeft proberen te maken in het verleden. In de documentaire "Robert E. Howard: The man who would be Conan" (11:18) wordt meer ingegaan op de bizarre levenswandel van Robert E. Howard, die alleszins een buitenbeentje in de fantasy-literatuur was. De documentaire "Battle royale: Engineering the action" (9:49) is een verzameling loshangende beelden waarop de voorbereidingen van de zeeslag wordt getoond. Even zo veel kan gezegd worden van de documentaire "Staging the fights" (5:36), waarin we zien hoe de mêlées worden voorbereid, al dan niet met computer. In de 8 interviews met cast & crew (35:51) krijgen we acht uit het elektronisch perspakket gelichte stukjes interview met de vier protagonisten Jason Momoa (Conan), Rachel Nichols (Tamara), Stephen Lang (Khalar Zym), Rose McGowan (Marique), de minder in de film voorkomende bijrolspelers Saïd Taghmaoui (Ela-Shan), Ron Perlman (Corin) en Leo Howard, de jongen die Conan op jongere leeftijd speelt. Tot slot komt ook nog regisseur Marcus Nispel aan het woord. Om af te sluiten is er nog de documentaire "Behind the scenes" (18:07): een vermaledijde b-roll zonder de minste vorm van uitleg. De extra's zijn dus inhoudelijk niet zo sterk als we verwacht hadden.

CONCLUSIE
Conan The Barbarian hoort in de bak guilty pleasures thuis, alhoewel het even opletten is voor mensen met een gevoelige maag die de film beter niet bekijken als ze minder dan 3 uur daarvoor hebben gegeten.