FILM 

Wie de dvd-markt op de voet volgt, ontdekt soms kleine producties die jammer genoeg om de verkeerde redenen de bioscoopzaal (of zelfs het televisiescherm) niet halen. Eventjes dachten we dat het regiedebuut van Nick Tomnay ook zo’n film was, maar ondanks het beloftevolle begin, valt het eindresultaat toch eerder tegen.

 

John Taylor (Clayne Crawford "bekend" van Swimfan en een kleine rol in 24) leeft reeds heel zijn bestaan van kleine misdaden, doch heeft de schelm van banken beroven maar weinig kaas gegeten. Niet alleen is de boef tijdens zijn laatste overval in de voet geschoten, ook is de politie een klopjacht begonnen waardoor de kansen op ontsnappen uiterst gering zijn. De schurk is wel plotseling 300.000 dollar rijker, maar wel heeft hij nood aan dringende medische hulp en daarom belt hij aan bij ene Warwick (David Hyde Pierce? die de meeste televisiefanaten wel zullen kennen als de broer van Frasier uit de gelijknamige serie). Taylor is ervan overtuigd dat Warwick een makkelijke prooi is die zonder veel problemen de les kan worden gespeld. Op het eerste gezicht lijkt de nichterige Warwick inderdaad een weerloos slachtoffer van Taylors brutaliteiten te zijn, alleen is de waarheid in de filmwereld soms anders, daar de grijze muis een gevaarlijke schizofreen is die slechts één doel voor ogen heeft: Taylor zal het huis niet levend verlaten.
 

Deze film is gebaseerd op een kortfilm die Tomnay in 2001 draaide. De speelfilmversie zit boordevol statische scènes die grotendeels steunen op de acteerkunsten van de protagonisten. Bij aanvang lukt dat aardig, want zowel Crawford als Pierce spelen op overtuigende wijze hun rol, doch zijn de twee te beperkt in hun kunnen om de kijker anderhalf uur aan het scherm te kluisteren, waardoor de thriller soms saai en langdradig wordt. De hoofdschuldige is zonder meer Tomnay die zijn personages te weinig diepgang geeft en zich te veel baseert op de schizofrene trekjes van de boosdoener. In het begin is het interessant om David Hyde Pierce tegen zichzelf te zien praten, maar naarmate de film vordert wordt het irriterend en trouwens: we hebben in de filmwereld reeds genoeg schizofrenen aan het werk gezien en doordat je op deze wijze vaak de plots na de helft van de film doorhebt, wordt het hoog tijd dat cineasten uit een ander vaatje tappen. Het is wel bijzonder jammer dat een film als The Perfect Host  het slachtoffer is geworden van het veelvuldig gebruik van deze afgezaagde clichés, want mocht Tomnay zijn debuut wat origineler hebben gemaakt, zou deze prent zonder twijfel een geweldige aanrader zijn geworden. Slecht is The Perfect Host niet en we zijn zelfs geneigd om de lezer aan te raden om bij het volgende videotheekbezoek de film mee te nemen, maar kopen hoeft niet. Eens je de prent hebt bekeken is de kans immers klein dat je ze nog een tweede keer zult willen zien.

 

Deze vrij goedkope productie heeft natuurgetrouwe kleuren zonder onzuiverheden. Het geluid is weliswaar sober (enkele stukjes klassieke muziek als achtergrond), maar eveneens zonder storingen.

 

Er staan geen extra’s op deze dvd.

 

Sommige bronnen zullen je willen laten geloven dat The Perfect Host de verrassing van de maand is, maar dat is Tomnays prent niet geworden. De eerste 40 minuten mogen dan wel een voltreffer van formaat lijken, toch haalt de cineast te weinig afwisseling uit de kast om de kijker anderhalf uur te bekoren, bovendien is ook de plot net iets te voorspelbaar.