FILM
De betekenis van Gandu moet je niet opzoeken in een woordenboek, de kans dat je de betekenis ervan zal vinden is immers zeer klein. Gandu is namelijk een woord dat Indiase tieners gebruiken als ze het over een nietsnut hebben en dat is precies hoe Anubrata (Anubrata Basu) zich voelt. Naar eigen zeggen is zijn leven niet meer dan een aaneenschakeling van vieze woorden en vuile straten. Een leven zonder toekomst. Het enige waarop de jongeman zijn hoop vestigt is het winnen van de loterij en een carrière in de muziek. Anubrata wil zichzelf helemaal wegcijferen en noemt zich daarom DJ Gandu. De muziek die hij componeert is net als zijn bestaan nihilistisch. De no future!-kreet van de punkers die met vulgaire teksten wordt gemengd lijkt op een dialoog uit een ordinaire pornofilm. Geen inhoud, alleen verval. Niemand gelooft dat DJ Gandu het ooit zal maken in de muziekwereld. Ook zijn eigen moeder niet die de hele dag in bed ligt met haar vriendje Dasbabu. De enige vriend die Gandu heeft is Ricksha (Joyray Bhattacharya), een riksjabestuurder die enkel maar geïnteresseerd is in de gevechtkunst van Bruce Lee. Net op het moment dat alles in het leven van Gandu lijkt te mislukken, krijgt de jongen het aanbod om in het voorprogramma van de succesgroep Asian Dub Foundation te spelen.


Regisseur Q (of zo je wil Quashiq Mukherjee) is een alternatieve cineast die lak heeft aan de glamour van Bollywood. Het traditionele filmpubliek was dan ook gechoqueerd bij het zien van Gandu. Wegens enkele expliciete scènes is deze arthousefilm meer dan een jaar verboden in de officiële Indische bioscopen. Wat ons stoort zijn niet de blote lijven, maar wel de pretentieuze aanpak. De fotografie mag dan bij momenten ronduit verbluffend zijn (ofschoon alles is geïnspireerd op de kunst van Anton Corbijn, waardoor Gandu vaak op een videoclip van Depeche Mode lijkt), toch is het resultaat vervelend. Q doet geen enkele moeite om zijn film enig verhaal te geven. De dialogen gaan over seks en armoede. Nooit wordt gezocht naar de oorsprong van het falen; de enige boodschap die Q heeft is: "Life sucks". Naast enkele mooie shots uit de sloppenwijken van Kolkata, zien we vooral het uitvoeren van luidruchtige (en slechte) punknummers. Ook druggebruik is een deel van Gandus leven en dat is voor Q meteen een excuus om allerlei hallucinaties in zijn film te verwerken. Toch blijft het bij een poging om Fear And Loathing In Las Vegas na te apen Het is allemaal wel best origineel, alleen laat het de kijker ijskoud.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze dvd is ronduit verbluffend. De zwart-witfotografie is wel gejat van Corbijn, maar ze oogt wel mooi. De meeste nummers die je hoort zijn afkomstig van de punkgroep Five Little Indians die de steun krijgen van het Britse collectief Asian Dub Foundation die in het begin van de jaren 90 de Indiase crossovermuziek op de muzikale landkaart bracht.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.


CONCLUSIE
Gandu is een pretentieuze arthousefilm van een Indische cineast. Het resultaat is meestal vervelend en voor mensen die een hekel hebben aan schreeuwerigere (slechte) punk zelfs enerverend.