En dan ontmoet hij Hannah als hij haar kringloopwinkeltje binnen komt waaien en zich in paniek verstopt tussen de klerenrekken, op de vlucht voor zichzelf. Zij schrikt en neemt vervolgens plaats op een stoeltje aan de andere kant en ze bidt voor die onbekende man opdat God hem z’n mededogen zou tonen. De dag nadien vindt ze Joseph bebloed tegen de rolluik van haar zaakje. Van m’n fiets gevallen, liegt hij, want de vier jongemannen van het café hebben hem de avond voordien te grazen genomen op z’n weg naar huis. Ze biedt thee aan en praat, maar het gesprek ontaardt in een agressieve monoloog van Joseph over haar burgerlijke leventje in een dure buitenwijk en haar kinderloze huwelijk omdat haar man wellicht steriel is. De volgende ochtend komt hij z’n excuses aanbieden en nodigt hij haar uit voor een drankje in de pub. ’s Avonds wordt Hannah door haar psychopathische echtgenoot James mishandeld, want hij heeft gemerkt dat haar winkeltje dicht was en haar met een andere man gezien. Uitgeschoven in bad, liegt ze tegen Joseph als hij om een kostuum komt voor de begrafenis van z’n beste vriend. James is niet opgetogen met wat hij voor een intieme scène houdt als hij onaangekondigd de winkel binnenstapt. De dag nadien heeft Hannah twee blauwe ogen, een kapotte neus en een gescheurde lip. Ze is thuis weg, zegt ze, en Joseph neemt haar mee, want waar moet een vrouw zonder familie of vrienden anders naartoe?

Tyrannosaur is een film over beschadigde en getergde mensen. Hoofdpersonage Joseph is het noorden helemaal kwijt sinds het overlijden van zijn vrouw vijf jaar geleden. Contacten heeft hij alleen met drinkebroers in de pub en met het zoontje van de overburen. Z’n nauwelijks te controleren agressie uit zich tegen alles en iedereen en vooral als hij gedronken heeft gaat hij wild om zich heen slaan en dingen vernielen, zoals de oude schuur in de tuin die hem aan z’n dode hond herinnert. Hannah is het eerste wezen in lange tijd dat vriendelijk tegen hem is en dat niet meteen afhaakt als hij agressief wordt. Het dwingt Joseph om zich in te houden, vooral omdat hij merkt dat zij al het slachtoffer van geweld is. Het duurt even voor hem de omvang van haar problemen duidelijk wordt, want zoals heel veel mishandelde vrouwen probeert zij voor de buitenwereld de schijn van een gelukkig huwelijk overeind te houden. Maar de omstandigheden dwingen haar om tot actie over te gaan en te laat beseft Joseph dat Hannah uit puur zelfbehoud drastische te werk is gegaan.

Van Tyrannosaur word je niet vrolijk. Regisseur Paddy Considine kiest voor een donker hoofdpersonages waarover hij niet veel uitwijdt en dat hij meestal met een traag bewegende camera in de pub en op straat observeert. Considine tekent Joseph als een dronkaard en een geweldenaar die bij de toeschouwer – althans in het begin van de film – niet op enige sympathie hoeft te rekenen. Het zal tot lang na de introductie van Hannah duren vooraleer de ommezwaai in z’n karakter voorzichtig wordt ingezet. Zij is op alle vlakken zijn tegenpool: ze is rustig van aard, vriendelijk en bovendien gelooft ze in God, wat Joseph als een domheid afdoet, hoewel hij een beroep op haar doet om bij z’n stervende vriend te bidden. Haar overtuiging verrast hem en ze dwingt respect af. Hij is dan ook echt geschokt als hij haar kort nadien met blauwe vlekken in het aangezicht ziet. Schijnbaar is haar leven niet volmaakt. En als ze op een keer voor hem staat en zíjn hulp nodig heeft, kantelt Joseph vanbinnen: iemand heeft hem nodig en hij heeft iemand om voor te zorgen. Het duurt even voor hij aan de idee went, maar haar hartverscheurende bekentenis doet hem definitief overstag gaan.

De Schotse acteur Peter Mullan (Children Of Men, Boy A) kruipt in de huid van Joseph. Het is vooral een fysieke rol waarvoor Mullans expressieve kop heel erg geschikt is en die hij dan ook op een zeer geloofwaardige manier invult. Dat Mullan meer in z’n mars heeft bewees hij o.a. in My Name is Joe (1998) van regisseur Ken Loach waarin hij een gelijksoortig (maar minder agressief) personage voor z’n rekening neemt, doch regisseur Paddy Considine kiest resoluut voor een harde toon die hij overigens consequent handhaaft in de manier waarop hij de relatie tussen Hannah en James uitwerkt, want die wordt uitsluitend gedomineerd door dreiging en fysiek geweld. Het resultaat is een film die je tot op het einde op het puntje van je stoel houdt, want het gevaar loert om elke hoek en in elke scène. Tegelijk blijft het gevoel hangen dat er meer in dit scenario zat en dat Consedine het niet heeft aangedurfd om van Joseph uiteindelijk een mens van vlees en bloed te maken. De slotscène suggereert dat het ondertussen veel beter gaat met de voormalige bullebak, maar een happy end zit er niet in en dat is goed en toch een beetje teleurstellend.

Dé revelatie van Tyrannosaur is evenwel Olivia Colman die de kijker meteen in de eerste scène van de film op haar hand heeft. Voor deze 39-jarige Engelse actrice is de rol van Hannah zo goed als de eerste grote uit haar carrière. Voor die tijd was ze vooral te zien in tv-series, o.a. Doctor Who (2010) en Rev. (2010-2011), maar ondertussen kon u haar ook aan het werk zien in The Iron Lady (2011). Colman doet heel veel met weinig materiaal. Ze is niet alleen de vrouw met wie de kijker bijna automatisch meeleeft wegens de mishandelingen, ze maakt van Hannah een intelligente, integere en gevoelige vrouw die ondanks alles bereid is om zich voor anderen op te offeren. Bovendien heeft ze zich niet zoals Joseph tegen het menselijke ras gekeerd, alhoewel ze daar veel meer redenen toe heeft. Eddie Marsan ten slotte mag de rol van het echte zwarte schaap in deze film voor z’n rekening nemen en hij doet dat voortreffelijk. James lijkt een goedverdienende en liefhebbende echtgenoot te zijn, maar hij is vooral een psychisch gestoorde man van middelbare leeftijd, een jaloerse mannetjesputter en een smeerlap pur sang. In een korte scène zien we hem thuiskomen terwijl Hannah op de bank ligt te slapen. Hij raakt haar even aan, maar als ze niet reageert plast hij doodleuk op de plaid. Eddie Marsan herinnert u zich beslist nog als de geschifte autorijschoolinstructeur Scott uit het uitstekende Happy-Go-Lucky (2008) van Mike Leigh.