6 jaar later is Mildred de gelukkig eigenares van drie eetcafés, waarvan twee waar uitsluitend kip en taart geserveerd wordt, want Mildred maakt niet alleen het beste gebak uren in de omtrek, ze heeft ook veel geleerd over boekhouden en hoe je van een restaurant een succes maakt. Berts oude kameraad Wally Burgan staat haar al die tijd bij met raad en daad en af en toe slapen ze met elkaar, niet omdat ze gek zijn op elkaar, maar omdat het hun allebei goed uitkomt. De kennismaking met de steenrijke Monty Beragon, een man die z’n fortuin gemaakt heeft in de fruithandel, leidt tot een passionele liefdesrelatie, maar tussen de hardwerkende huisvrouw en de flamboyante playboy is het water uiteindelijk te diep opdat er sprake zou zijn van een blijvende band. Mildred mag zich ondertussen een gerespecteerde en succesvolle zakenvrouw noemen, doch dat geluk wordt gedempt door de hautaine houding van dochter Veda die alleen maar minachting heeft voor alles wat haar moeder onderneemt, terwijl ze er duidelijk geen probleem mee heeft dat mama haar dure pianolessen betaalt en haar voortdurend in de watten legt. De gang van zaken maakt Mildred ongelukkig en ondanks het feit dat ze er alles aan doet om in Veda’s ogen een goede moeder en zakenvrouw te zijn, blijft hun relatie moeilijk en mede omdat Mildred haar dochter niet los kan laten ontaardt de situatie en komt het tot een breuk tussen moeder en dochter.

De vijfdelige HBO-tv-serie Mildred Pierce is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Amerikaanse auteur James M. Cain uit 1941, die vier jaar later verfilmd werd door regisseur Michael Curtiz met Joan Crawford in de hoofdrol. Regisseur Todd Haynes (Far From Heaven, 2002; I’m Not There, 2007) blijft dichter bij de oorspronkelijke tekst dan z’n illustere voorganger, maar hij heeft het moeilijk om Cains tekst in de eerste twee afleveringen tot een geloofwaardig scenario om te bouwen: dat een gestreste vrouw zoals Mildred op korte tijd probleemloos met twee verschillende mannen het bed deelt is niet helemaal geloofwaardig in Haynes’ versie, vooral omdat Kate Winslet er ondertussen alles aan doet om het drama van een verlaten vrouw met twee kinderen tijdens een economische crisis zo realistisch mogelijk voor de kijker zichtbaar te maken. Vanaf aflevering 3 loopt het verhaal in elk geval veel soepeler, maar ook de overgang tussen de jonge Veda (een prachtig acterende Morgan Turner) en de adolescente versie (Evan Rachel Wood) is niet zonder problemen omdat de actrices nauwelijks op elkaar lijken en hun personage niet haarfijn op elkaar afgestemd zijn, want de jonge Veda is cynisch en donker terwijl de oudere versie vooral hautain en achterbaks is.

Maar dat betekent niet dat Mildred Pierce een slechte tv-serie zou zijn, integendeel, want het verhaal is dramatisch genoeg én het bevat voldoende afwisseling en vooral humor om de kijker te overtuigen. Kate Winslet is overigens uitstekend op dreef en laat haar taartenbakkend huismusje feilloos uitgroeien tot een geloofwaardige zakenvrouw met niveau. Dat het levensverhaal van Mildred Pierce veel donkere en zorgwekkende kantjes bevat, is in dit verband niet meer dan een detail, hoewel het sommige kijkers zal afschrikken, want Morgan Turner en Evan Rachel Wood (Across The Universe, 2007; The Wrestler, 2008) toveren op hun beurt een arrogant en verwaand personage te voorschijn dat de pret meer dan eens bederft. In een belangrijke bijrol ziet u een uitstekende Melissa Leo (Frozen River, 2008) aan het werk, die u herkent als mensenrechtenadvocate Toni Bernette uit Treme (2010-2013), de onderschatte tv-serie over de aftermath van de storm die New Orleans in 2005 teisterde. De in New York geboren actrice is ondertussen de vijftig ruim voorbij, maar zoals goede wijn in de loop der jaren beter wordt, is ook Melissa Leo in de loop van haar 30-jarige carrière gegroeid en op haar agenda staan niet minder dan 8 producties die dit en volgende jaar op het witte doek worden gebracht. Acteur Guy Pierce kruipt in de huid van de zich vervelende playboy Monty Beragon die Mildred Pierce het hof maakt na een etentje in het restaurant waar ze als dienster om den brode een baantje heeft aangenomen. U herkent de Australiër beslist nog als de excentrieke Felicia Jollygoodfellow uit The Adventures Of Priscilla, Queen Of The Desert (1994), als koning Edward VIII uit The King’s Speech (2010) of als Aldrich Killian uit de recente Iron Man 3. In Mildred Pierce neemt hij de rol van de oppervlakkige minnaar van het hoofdpersonage voor zijn rekening en wie een beetje tussen de regels kan lezen (of in dit geval kijken), die ziet de dramatische ontwikkeling omtrent zijn persoontje ruim van te voren aankomen. Wat niet betekent dat regisseur Todd Haynes niet omzichtig te werk gaat, maar een twist van dat kaliber kon schrijver James M. Cain gewoonweg niet links laten liggen.

Haynes maakt van deze tv-serie overigens een wondermooi kostuumdrama met een indrukwekkend production design, waarbij de allergrootste zorg is besteed aan de toiletten van de vrouwen en aan het straatbeeld tussen 1931 en 1938, want ondertussen was de crisis grotendeels bezworen en dat maakt de regisseur zichtbaar in het contrast tussen de goedkope jurken in het begin van de serie en de dure mantelpakjes in de tweede helft, maar ook tussen de auto’s die in het begin nog echte relikwieën van na de Eerste Wereldoorlog zijn, terwijl anno 1938 comfortabele en modern ogende limousines door de straten van Glendale, California, rijden. Voor de rest is Mildred Pierce vooral ook een ode aan de gouden jaren dertig die in Amerika niet brutaal werden onderbroken door een nieuwe wereldbrand, waardoor de Amerikaanse economie en samenleving een aanzienlijke voorsprong kregen op de rest van de westerse wereld.