In Italië nemen de vier vrouwen de maaltijden gezamenlijk, maar voor de rest wijden ze zich aan hun eigen interesses: Mr. Fischer leest de boeken van haar geliefde schrijvers, Lady Caroline Dester installeert zich met een strandstoel in de zon, Lotte maakt wandelingen in de kasteeltuin, Rose voelt meer voor de rotsige buitenkant van het landgoed en het strand. Zon en zee doen wonderen, want kijk, Rose voelt zich al na een paar dagen veel beter en besluit om haar overspelige echtgenoot Frederick een briefje te schrijven en hem op het kasteel uit te nodigen en Lotte, iets minder enthousiast, maar aangestoken door Rose’s goede humeur, doet hetzelfde. Geen van beiden hebben ze enige hoop dat op hun verzoek wordt ingegaan, maar op een ochtend staat Mellersh Wilkin zowaar in de kasteeltuin en een paar dagen later duikt ook Frederick Arbuthnot op, zij het dat hij eigenlijk op zoek is naar Lady Caroline Dester die hij kent van z’n escapades in Londen en die hij al geruime tijd tevergeefs probeert te versieren…

Mike Newell herinnert u zich beslist nog als de regisseur van Harry Potter and the Goblet of Fire (2005) en met een beetje geluk weet u ook nog dat hij de man achter Donnie Brasco (1996) en Mona Lisa Smile (2003) was en dat zijn verfilming van Love In The Time of Cholera (2007) destijds weinig indruk maakte op de DVD Info-redacteurs. Enchanted April is een bioscoopfilm met de kwaliteit van een tv-film. Dat betekent niet dat er sprake is van een slechte productie, maar wel dat Newell opnieuw niet het onderste uit de kan haalt om z’n publiek te overtuigen. Met vier vrouwen in de hoofdrol is April Enchanted uiteraard een vrouwenfilm pur sang, maar ook dat mag geen reden zijn om minderwaardige kwaliteit af te leveren. Het probleem met deze film is dat hij erg sterk van start gaat, vervolgens vrij goed uitgewerkt wordt als de vier vrouwen in Italië terechtkomen, maar uiteindelijk de mist in gaat wegens tijdnood waardoor de regisseur verplicht wordt om de epiloog op een drafje af te werken met als gevolg dat de geloofwaardigheid helemaal onderuit wordt gehaald. Alles wijst er nl. op dat de roman van Amerikaanse auteur Elizabeth von Arnim – waarop het scenario gebaseerd is – zich veel beter leent voor een miniserie, want het aantal plots waarmee Mike Newell af te rekenen krijgt is té uitgebreid om in 90 minuten tot een bevredigend resultaat te komen. Dat is jammer, want dit romantische kostuumdrama bevat alles wat van een dergelijke film een daverend succes kan maken.

Aan de acteerprestatie ligt het niet dat April Enchanted ons uiteindelijk niet kon overtuigen, want Josie Lawrence (Lottie Wilkins) is dan misschien een beetje een twijfelgeval, Miranda Richardson (World Without End, 2012; Made In Dagenham, 2010) zet wél een overtuigende Rose Arbuthnot neer, een vrouw die thuis onder de knoet ligt, maar die er uiteindelijk in slaagt om zich met de hulp van haar omgeving te emanciperen. Joan Plowright, weduwe van Sir Lawrence Olivier, heeft een indrukwekkende carrière achter de rug en bewijst in April Enchanted dat ze tot de allergrootsten van de Engelse cinema behoort, want haar personage Mrs. Fischer maakt in 90 minuten een geloofwaardige bocht van 360 graden en evolueert van hautaine droogstoppel tot beminnelijke een graag geziene oma. Polly Walker kruipt in de huid van de zeer aantrekkelijke en succesvolle Caroline Dester en ondanks de luchtigheid van de rol, slaagt ze er moeiteloos in om zich in de gunst van de kijker te werken. U zag haar aan het werk in Rome (2006-2007), in Caprica seizoen 1 (2009) en in Mr. Selfridge (2013).

Het camerawerk is zo mogelijk het beste onderdeel van April Enchanted, want na alleen maar regenscènes in Londen, breekt de zon door als Lotte, Rose, Caroline en Mrs. Fischer met open mond naar de blauwe zee staan te staren. Cineast Rex Maidment (Murder On The Orient Express, 1974) krijgt alle ruimte om mooi plaatjes te schieten en dat doet hij duidelijk met heel veel plezier, waardoor dat onderdeel van April Enchanted in elke geval een groot succes wordt. Jammer genoeg schiet scenarist Peter Barnes tekort inzake de reductie van de originele roman en het is onvoorstelbaar dat Mike Newell hem blindelings op dat dwaalspoor schijnt te zijn gevolgd.