De hoogzwangere Bettina merkt meteen dat er een haar in de boter is, maar Marc stelt haar gerust: hij heeft niets met een andere vrouw. Als de gemoedstoestand van haar echtgenoot evenwel niet verbetert, praat ze erover met z’n beste vriend Frank die ook bij de politie werkt, en van hem verneemt ze dat Marc in tegenstelling tot wat hij beweert geen nachtdiensten doet. Al die keren was hij nl. bij Kay in diens flat, maar dat weten Bettina en Frank uiteraard niet. Als Kay na de zoveelste woordenwisseling met Marc – die weigert om z’n geaardheid onder ogen te zien – tijdens een politiecontrole in benevelde toestand wordt opgepakt in een homobar, gaan de poppen aan het dansen, want dat Marc bijna uitsluitend mailtjes van Kay op z’n mobieltje heeft staan (Bettina heeft stiekem gekeken) en met hem regelmatig in het bos traint terwijl hij bij hoog en bij laag beweert Kay een irritante kerel te vinden, het wekt bij Bettina vermoedens over een zeker gedrag dat Marc voor haar en voor z’n collega’s bij de politie verborgen houdt. Het moment van de waarheid lijkt aangebroken, maar Marc wil voorkomen dat hij z’n vrouw en z’n zoontje verliest…

 

Films met een holebi-thema worden zelden een bioscoophit, maar in 2013 was Freier Fall verrassend genoeg een groot commercieel succes bij onze oosterburen, met als gevolg een nominatie op het Berlin International Film Festival, eentje van de German Film Critics Association en zelfs een driedubbele juryprijs op het Philadelphia International Gay & Lesbian Film Festival in de Verenigde Staten. In de Duitse filmpers werden Marc (Hanno Koffler) en Kay (Max Riemelt) zelfs tot stelletje van het jaar uitgeroepen, want de combinatie van twee goeduitziende jonge mannen deed het meteen goed bij een breed publiek. Bovendien is homofobie in Duitsland ondertussen verwaarloosbaar, wat blijkt uit recente cijfers (van ruim 57 procent in de periode 1981-1982 tot nauwelijks 10 procent in de periode 2005-2006 en ondertussen beslist nog een stuk lager), en dus zijn boeken en films over de mannenliefde er niet langer een te vermijden onderwerp voor schrijvers en filmmakers én wordt het fenomeen ook door het publiek beter geaccepteerd.

Maar een deel van het succes van Freier Fall is beslist ook toe te schrijven aan de sobere en realistische manier waarop regisseur Stephan Lacant het verhaal vertelt, het vervolgens in beeld brengt én vermijdt om de film op een geforceerde manier naar een happy end te leiden. In Freier Fall ziet u geen uitgedoste homomannen in carnavaleske situaties of leerjongens die alleen maar aan seks denken – de bekende clichés waarmee men de goegemeente vaak op de kast jaagt – maar twee gewone mannen die zich tot elkaar aangetrokken voelen, waarbij minstens eentje van beiden z’n zorgvuldig opgebouwde leventje in elkaar ziet storten en er alles aan doet om te voorkomen dat hij z’n vrouw en zoontje verliest. Als het uiteindelijk binnen de speeltijd van de film niet zo ver komt, is dat overigens niet meer dan uitstel van executie, want uit de vele pogingen van christelijke organisaties in de V.S. om van homo’s heteromannen te maken, blijkt dat er sprake is van een successcore van minder dan 1 procent en op langere termijn zelfs van een verwaarloosbaar effect. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dergelijke organisaties in het recente verleden massaal de deuren moesten sluiten: de natuur laat niet met zich sollen. In Freier Fall wordt de kijker geconfronteerd met een geval waarin de seksuele geaardheid zich na de puberteit manifesteert. Als ouders al problemen hebben met het feit dat hun tieners homo of lesbo zijn, hoeveel dramatischer wordt de situatie dan niet op het moment dat er derden (echtgenoten en kinderen) in dat proces betrokken geraken, met de zekerheid dat negeren of doodzwijgen geen oplossing bieden en zich op termijn zelfs tegen alle betrokkenen zullen keren. Dat mannen (en vrouwen) op latere leeftijd ontdekken dat ze anders in elkaar zitten, komt vaker voor dan algemeen wordt aangenomen en het moet beslist in rekening worden gebracht bij het lezen van de echtscheidingstatistieken. 

Homoseksueel zijn in deze tijd, het hoeft geen probleem te zijn, maar het zorgt uiteraard voor extra problemen als de geaardheid zich voordoet op het moment dat mensen zich geëngageerd hebben in een man-vrouwrelatie en er sprake is van kinderen. Niemand sterft ervan, maar zoals regisseur Lacant in Freier Fall bewijst gaat het proces gepaard met heel veel onzekerheid, in de eerste plaats bij de betrokkene zelf, maar met minstens evenveel gevoelens van onmacht, verraad en misleiding in z’n directe omgeving. Voor de zwangere Bettina stort de wereld in want alle zekerheden worden weggemaaid. Ik ken jou niet meer, verwijt ze haar echtgenoot Marc, en terecht, maar uit zijn hele uitstraling blijkt overduidelijk dat hij ook zichzelf niet (meer) kent. Het is hem overkomen, als een koorts, maar dan eentje die niet meer verdwijnt, al neemt hij zich duidelijk voor om er alles aan te doen om de situatie terug te draaien. Het is een menselijk drama waarbij niemand wint, zelfs Marc niet wint, want de ontkenning werkt als een boemerang en hij heeft te weinig ervaring om dat te beseffen of in te zien.

Hanno Koffler (Marc) zet een sterke prestatie neer als Marc Borgman, de jonge politieman die van de ene dag op de andere verplicht wordt om de wereld met ander ogen te bekijken. Z’n tegenspeler Max Riemelt (Kay Engel) heeft een mooi kopje, maar hij krijgt van de regisseur veel meer de rol van aangever opgelegd, want net zoals Bettina (Katharina Schüttlert) participeert hij in het drama, maar is hij er niet het echte middelpunt van. Katharina Schüttler is trouwens uitstekend op dreef in de rol van de bedrogen echtgenote die machteloos moet toekijken. Hanno Koffler kon u eerder aan het werk zien in Sommersturm (2004) en in Wer Wenn Nicht Wir (2011), Max Riemelt in Napola (2004) en in Die Welle (2008) en Katharina Schüttler kon u zeer recent nog aan het werk zien als Greta in de zeer sterke tv-miniserie Unsere Mütter, Unsere Väter (2013).