FILM 
In Low Down doet regisseur Jeff Preiss het verhaal over de talentvolle Amerikaanse beboppianist Joe Albany en hij baseert zich daarvoor op de memoires van Amy-Jo Albany, die tien jaar geleden een boek heeft geschreven over haar jeugd bij haar getormenteerde en verslaafde vader. De film begint in 1974 als Amy-Jo 13 jaar is en haar vader terugkeert uit de gevangenis na een veroordeling wegens druggebruik. Joe slaagt erin om weer aan de slag te gaan als pianist, maar de opbrengst is klein en samen met z’n dochter leeft hij in een veel te kleine kamer en houdt nauwelijks geld over voor de dagelijkse boodschappen. Joe leeft gescheiden van Amy-Jo’s moeder Sheila, want die is op haar beurt zwaar verslaafd aan alcohol. Regelmatig krijgt hij bezoek van de probatieambtenaar en als hij zich een keer niet meldt voor de verplichte controle (waarbij wordt nagegaan of hij nieuwe spuitvlekken heeft), wordt hem ernstig de les gelezen en dreigt men ermee hem opnieuw te interneren. Maar in Los Angeles had Joe eertijds slechte vrienden die hem opnieuw in contact brengen met cocaïne en zwaardere drugs en uiteindelijk ziet hij zich verplicht om naar Europa te verdwijnen. Amy-Jo trekt ondertussen bij haar oma (Glenn Close) in, die haar een stabiel leven kan garanderen.

Drie jaar later staat Joe Albany opnieuw bij z’n moeder voor de deur. Wat hij niet vertelt is dat hij is uitgewezen wegens drugsgebruik. Hij gaat opnieuw aan de slag als jazzpianist, maar hij is meer dan ooit verslaafd aan drugs. Na een tijdje is hij nog maar een schaduw van zichzelf en probeert Amy-Jo aan geld te komen om hem te helpen. Maar voor Joe Albany kan hulp niet meer baten.
 

Films over drugonderwerpen zijn zelden leuk of onderhoudend, denk aan de Duitse productie Christiane F. - Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo (1981) van Uli Edel, die destijds heel wat stof liet opwaaien, een donkere, deprimerende en trieste film die je niet voor je plezier bekijkt. Iets gelijksoortigs geldt voor Low Down, waarin alleen de muziek voor sporadische prettige momenten zorgt, maar de rest van de scènes de kijker binnenleidt in de troosteloze en uitzichtloze wereld van individuen die zich zelf ten gronde richten en onschuldige mensjes in hun val meeslepen of dreigen mee te slepen. Het enige wat de jonge Amy-Jo overeind houdt, is de schijnbaar onvoorwaardelijke genegenheid jegens haar vader en de kracht die ze put als ze hem piano ziet en hoort spelen. Voor het overige beseft ze dat hun levensomstandigheden schrijnend en weinig benijdenswaardig zijn, maar als tiener ziet ze geen uitweg, tenzij regelmatig bij haar grootmoeder intrekken, die met het weinige dat ze heeft, haar leven een stuk aangenamer maakt tijdens de lange afwezigheid van haar vader. Doch de genegenheid voor haar vader is belangrijker dan wat dan ook, en daarvan dreigt ze uiteindelijk zelf het slachtoffer te worden.
 

Low Down is geen biografische film in de ware zin van het woord, maar toont de kijker fragmenten uit het leven van Joe en Amy-Jo Albany door de ogen van het jonge meisje (over een periode van een vijftal jaren). Bij gevolg gaat veel aandacht naar hun onderlinge relatie, maar ook naar de muziek, want Amy-Jo is een geweldige fan van het pianospel van haar vader, en omdat de regisseur erin slaagt om de tijdsgeest op een perfecte manier te reconstrueren via decors en aankleding, komen het milieu en de sfeer van die periode helemaal tot leven. Komt daarbij dat de acteerprestaties van hoge kwaliteit zijn. John Hawkes kruipt in de huid van Joe Albany en weet tegelijk te overtuigen als pianist (als je hem bezig ziet zou je geloven dat hij een professional is) en als drugsverslaafde, terwijl de jonge Elle Fanning overtuigt als het jonge meisje dat probeert om te overleven in zeer moeilijke omstandigheden. Ze is misschien in het begin net iets te groot en te volwassen voor een 13-jarige (ze was zelf 15 toen de film werd gedraaid), maar ze speelt de rol met een naturel en een innerlijke kracht die respect afdwingen. In de Making-of vertelt de echte Amy-Jo Albany dat ze haar tranen nauwelijks de baas kon toen ze de rushes zag van de scène waarin ze als 13-jarige met haar grootmoeder aan tafel zit te eten. Glenn Close speelt de rol van de Italiaanse grootmoeder, een klein en eerder breed wezentje dat Amy-Jo met liefde omringt, maar ook altijd genegenheid blijft koesteren voor haar verslaafde zoon. Hoe de grote en slanke actrice erin slaagt om zich zonder opvullingen als een oude grootmoeder te vermommen, het verraadt een groot talent.
 

Jammer genoeg is Low Down niet echt een geslaagde film en dat komt omdat Jeff Preiss nauwelijks interesse blijkt te hebben voor de innerlijke demonen van zijn hoofdpersonage. Hij toont een geniale, liefhebbende en verslaafde vaderfiguur, maar doet geen poging om te verklaren waarom die er niet in slaagt om z’n eigen leven en dat van zijn dochter in rustiger vaarwater te manoeuvreren. Dat is wellicht ten dele het gevolg van het feit dat de verhaalstof vanuit de figuur van Amy-Jo wordt gepresenteerd, die in haar boek vooral over haar eigen kijk op haar vader verslag uitbrengt. Het gevolg is dat de kijker zich makkelijk kan vereenzelvigen met het drama van het jonge meisje, en zelfs met dat van de grootmoeder, maar nauwelijks sympathie kan opbrengen voor hoofdfiguur Joe Albany, die een hele film lang een wat vreemde snuiter blijft.