FILM
Twee jaar geleden liep de Israëlische roadmovie Here We Are nog lekker op de alternatieve filmfestivals waaronder dat van Gent, maar zoals zoveel andere films zag ook deze titel amper of geen zalen. Hoe vreemd het ook aanvoelt dit anno 2022 te schrijven is er gelukkig nog het parcours van de fysieke media, zodat Here We Are alsnog een publiek kan vinden. Het is een eer die we maker Nir Bergman, bekend van festivaltitels als Hadikduk HaPnimi en Saving Neta, maar al te graag gunnen. Here We Are is geen grootse film, wel eentje die je niet ongemoeid laat, al was het maar voor de ontroerende verhouding tussen vader en zoon.




Aharon (Shai Avivi) is de vijftig voorbij en zijn leven staat volledig in dienst van zijn autistische zoon Uri (Noam Imber). De man weet dat, als hij sterft, zijn zoon in een instelling terechtkomt omdat hij niet zelfstandig kan functioneren. Eerlijkheidshalve kennen we de problematiek over de plaatsing in België niet zo goed, maar volgens deze film duurt het in Israël jaren vooraleer autistische patiënten een plaatsje krijgen in een tehuis. De moeder, die gescheiden van haar man leeft, laat er geen gras over groeien. Als ze na veel zoeken een plekje gevonden heeft in een instelling, schakelt ze de rechtbank in die van oordeel is dat Uri onmiddellijk daar moet geplaatst worden. Aharon verzet zich tegen deze beslissing en vindt dat hij gerust nog een paar jaren met zijn zoon kan samenleven. Dat vindt ook Uri, die zich met hand en tand tegen de gerechtelijke beslissing verzet. De enige manier om de plaatsing te ontlopen is door op de vlucht te slaan. Aharon wil samen met zijn zoon naar een familielid in Pennsylvania, maar de moeder blokkeert al zijn rekeningen.





Here We Are is een bikkelhard verhaal dat omwenteld wordt in een feelgoodmovie, mede door het gebruik van fragmenten van Charlie Chaplin-films waar de autistische jongen zo dol op is. Het spel tussen vader en zoon is vertederend, zeker in de scènes waar de moeder bij is, en blijkt dat ze niet kan binnendringen in de wereld van haar kind, terwijl haar gewezen echtgenoot daar met het grootste gemak wel in slaagt. Wegens de setting kunnen we niet anders dan er het etiket arthouse opplakken, ook al is dit een kleine film die het moet hebben van diepgaande gevoelens. Het is de bekende lach en traan. Als je vader en zoon ziet dansen op de discotonen van Umberto Tozzi raak je bedwelmd door intens geluk, om even later net niet in tranen uit te barsten als de wanhopige jongen op het treinperron de longen uit zijn lijf schreeuwt omdat hij niet in de instelling wil zijn, maar thuis bij zijn vader en zijn geliefde vissen.

Here We Are is het soort film dat nauwelijks opvalt, maar desalniettemin is het prachtige beeldspraak van liefde en devotie, niet toevallig twee elementen die we tegenwoordig net iets te veel missen.




BEELD EN GELUID
Deze Israëlische film werd bij ons uitgebracht op Imagine. Alleen maar op dvd, maar het stemt ons gelukkig dat er nog maatschappijen zijn die het de moeite vinden om dit soort films waar er geen geld mee te verdienen is, toch nog fysiek willen uitbrengen. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 met Hebreeuwse dialogen die af en toe eens onderbroken wordt door een stukje muziek of het geruis van de zee. De transfer is bijzonder geslaagd zonder enig donker moment, want alles speelt zich bijna buiten af op verschillende Israëlische locaties en met een bijzonder natuurlijk kleurenpallet.

EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze dvd.

CONCLUSIE
Here We Are is een bijzonder ontroerende film die balanceert tussen arthousedrama en de feelgoodmovie. We volgen een devote vader die er alles aan doet om zijn autistische zoon uit een instelling te houden en wanhopig probeert om zelf voor zijn kind te zorgen.