FILM
"Voornamelijk voer voor masochisten, want zelfs mensen die hun verstand op nul zetten, zullen zich beledigd voelen." Niet mijn woorden, wel die van Werner toen hij destijds America's Sweethearts besprak. Waarom ik de film per se in de lader wilde gooien, is me nog altijd niet duidelijk, maar tijdens één van de tripjes naar Londen nam ik destijds deze dvd voor een prikje in de Exchange-shops mee om eens terug in België hem vooral stof te doen vergaren. Jaren na datum haalde ik eindelijk eens deze romcom boven, al was het maar omdat mijn cinefiele brein me zegt dat John Cusack het soort acteur is waar ik nog graag eens voor ga zitten. Misschien was het beter om naar de goede raad van onze hoofdredacteur te luisteren. De 30 pence die ik er destijds aan spendeerde is nog zo erg niet, wel de 102 minuten van mijn leven, en zeggen dat die nog eens dubbel zo lang aanvoelen.




Joe Roth, die meer dan honderd films produceerde, heeft er gelukkig maar een handvol geregiseerd waaronder het al bij al onderschatte Coupe De Ville, maar ook Revenge Of The Nerds II: Nerds In Paradise en nog erger deze America's Sweethearts, die in 2001 het aan de Amerikaanse kassa bijna even goed deed als Jurassic Park III. Stel je voor! Dit maar om te zeggen dat dertig jaar geleden romcoms nog iets voorstelden in bioscoopland, terwijl men vandaag angstvallig dit soort film moet gaan camoufleren als feelgood, wil men achteraf niet de deurwaarders over de vloer krijgen.




Kort door de bocht (en niet eens zo kort) gaat deze film over twee vrouwen (Julia Roberts en Catherine Zeta-Jones) die bijna twee uur lang kibbelen om het hart te veroveren van John Cusack, die de rol vertolkt van Eddie Thomas. Eddie is een acteur wiens carrière altijd samenliep met die van Gwen Harrison (Catherine Zeta-Jones). De twee delen ook het bed, maar net voor de avant-première van hun nieuwste film loopt het spaak tussen twee, en dat tot grote woede van hun producer (Billy Crystal), die hiermee beseft dat hij zijn film niet zal kunnen slijten bij de bioscoopuitbaters, want het succes van deze twee is dat ze een onafscheidelijk koppel zijn, de America's Sweethearts dus. Crystal probeert honderd minuten lang de brokken aan elkaar te lijmen, alleen gooit Gwens zus (Julia Roberts) roet in het eten, want die blijkt op haar beurt verliefd te zijn op Eddie. Ondertussen heeft Gwen een Spaanse vrijer gevonden (een tamelijk grappige Stanley Tucci, wat meteen ook het leukste uit de film is).




Een kwartier na afloop weet ik zelfs niet eens meer wie er op het einde van de rit in Cusacks armen is beland. Dit maar om te zeggen dat deze film geen enkele indruk maakt. Af en toe gebruikt Crystal de ouderwetse trucs van een billenkletser, zoals een ramenlapper (wellicht een Mexicaan) die door een Dobermann onder Prozac aangevallen wordt, maar vooral zit deze film boordevol irritante personages. Roth gooit alle clichés van de romcom op een hoopje en hoopt te scoren met een film met Julia Roberts en Catherine Zeta-Jones op de affiche, twee actrices die ondertussen wat vergeten zijn, en dat heeft veel te maken met het soort films dat de dames kozen, met voorop Roberts. Een prima actrice, maar wel één die voor eeuwig vereenzelvigd zal blijven met net iets te veel Pretty Woman-klonen. Voor de rest noteren we nog eens Christopher Walken als excentrieke (hoe kan het ook anders) filmproducer, die deze keer met een belachelijke blonde pruik mag paraderen. Of om terug te komen tot het begin: "Voornamelijk voer voor masochisten, want zelfs mensen die hun verstand op nul zetten, zullen zich beledigd voelen."

BEELD EN GELUID
We gaan ervan uit dat op de taalkeuze na deze transfer niet verschilt van de Benelux-titel. De transfer is best nog te pruimen, hoewel je op alle vlakken ziet dat dit een schijfje van bijna dertig jaar oud is. De details zijn best ok te noemen, en het kleurenpalet oogt realistisch, maar het is net iets te afgewassen zoals dat heet. De geluidsband is een weinig oppeppende Dolby Digital 5.1 waarbij nog eens een paar gevreesde Knuffelrock-achtige chansons zijn tussengegooid.




EXTRA'S
Er zijn een trailer en tien minuten verwijderde scènes aanwezig, en zelfs dat is te veel.

CONCLUSIE
Driemaal je collega citeren is misschien scheepsrecht: "Voornamelijk voer voor masochisten, want zelfs mensen die hun verstand op nul zetten, zullen zich beledigd voelen."