FILM
De drie grootste horrorhits van de afgelopen maanden waren Nope, Smile en (in mindere mate) The Black Phone. Dit zijn drie films die voortdrijven op originele verhalen, en niet de zoveelste reboot of sequels zijn waarop in feite niemand zit te wachten. Laat ons hopen dat de producenten er een lesje uit trekken, want het horrorgenre (zeker in Hollywood) smeekt om vers bloed en dat wordt geleverd met The Black Phone, ook al is die telefoon er net iets te veel aan, maar dat lees je later wel.




Het verhaal speelt zich af in 1978. In Haddonfield hebben ze af te rekenen met Michael Myers, maar ook in North Denver loopt er een psychopaat rond. Zijn bijnaam is The Grabber, een akelige Ethan Hawke die de hele tijd de meest macabere maskers draagt, waarvan één is ontworpen door de legendarische Tom Savini. De bruut heeft het op jonge kinderen gemunt. Het enige aanknopingspunt dat de politie heeft is dat de man zich verplaatst met een zwarte bestelwagen en de kinderen meelokt met zwarte ballonnen. Een andere manier om een doorbraak te forceren hopen de onderzoekers te vinden via Gwen (Madeleine McGraw), die net als haar overleden moeder in haar dromen visioenen ziet die echt zijn, en dit tot grote woede van de vader, wat leidt tot een staaltje kindermishandeling zoals je het in Hollywood-films de laatste jaren nog maar weinig zag.




Gwen heeft een broertje, de jonge Finney (Mason Thames), en die is de nerd van school, wat resulteert in een regelmatige pandoering op de schoolplee. Maar er is hoop, want Finney krijgt onverwacht de hulp krijgt van de gevreesde Moose (J. Gaven Wilde), die er geen moeite mee heeft om de tanden uit de bek van zijn medeleerlingen te slaan. Het kan dan ook niet anders dat je denkt aan eighties-klassiekers zoals My Bodyguard of een Stephen King-verhaal. Dat heeft regisseur Scott Derrickson, die naast een heleboel horrortitels ook nog Doctor Strange deed, perfect begrepen, en om de nostalgische sfeer compleet te maken, gooit hij er ook nog eens een Stranger Things-vibe bovenop, wat overigens prima perfect.




Het grote probleem van de film begint wanneer de focus op de seriemoordenaar komt te liggen. Aan Hawke ligt het niet, maar wel aan die vervloekte zwarte telefoon waarmee de nieuwe prooien van The Grabber kunnen telefoneren met de overleden slachtoffers. Dit ongeloofwaardig gedeelte nekt gelukkig niet de hele film, wat veel zegt over de sterkte van de rest, maar mits een beter scenario zou The Black Phone een heel andere film geweest zijn die samen met Barbarian, Nope en Men kon wedijveren naar de titel van de beste horrorfilm van het jaar (of zo je het wil thriller, want zo veel bloed vloeit er nu ook weer niet), terwijl het nu net met de hakken over de sloot is, evenwel zonder natte laarzen.

BEELD EN GELUID
The Black Phone kwam uit bij Universal. Je krijgt twee soorten beelden te zien. Deze die zich buitenshuis afspelen, hebben prachtiger levendige '70s-kleuren die prachtig zijn om naar te kijken, maar eens je in de kelder van The Grabber afdwaalt, wordt alles donker en grijs, ook al blijft de detaillering top. De geluidsband is een uiterst prima DTS-HD MA 7.1 met effectieve griezelgeluidjes zoals het kraken van botten, maar ook een leuke soundtrack met muziek uit de jaren 70.




EXTRA'S
Bij de extra's krijg je naast een paar verwijderde scènes en een audiocommentaar van regisseur Scott Derrickson een paar korte featurettes. In Ethan Hawke's Evil Turn probeert men in vier minuten het sinistere karakter van Hawke te doorgronden. Er is een tien minuten durende Behind the Scenes of The Black Phone, waarin men het heeft over de oorsprong van het verhaal en de esthetiek van de jaren '70 die een enorme grote rol speelt in deze film. Nog meer daarover verneem je in het vijf minuten durende Devil in the Design, waarin men het over het kapsel heeft of zelfs (slik) het design van de zwarte telefoon. In Super 8 Set staat men twee minuten stil bij de droomscènes, wat dus niets oplevert. Het allerbeste uit de bonussectie is de kortfilm Shadowprowler die Scott Derrickson maakte.

CONCLUSIE
The Black Phone is zeker geen slechte horrorthriller, maar mochten de scenaristen zich meer hebben gefocust op de seriemoordenaar, dan zat je weliswaar met een Halloween-achtig verhaal, maar ook met een betere film.