In 1917 woonden er slechts 8 miljoen mensen in Canada, maar het land stuurde wel 600.000 soldaten naar de Grote oorlog. 1 op tien zou niet naar huis terugkeren en over de militaire acties van de Canadese soldaten in Europa is lang niet zo’n spektakel gemaakt als over die van Amerikanen en Britten, terwijl hun interventies vaak wel belangrijk waren voor het verloop van de oorlog, zoals bijv. de verovering van Vimy Ridge, een strategische heuvelrug in de buurt van Arras, of de ontzetting van Passchendale in West-Vlaanderen om te voorkomen dat de Duitsers naar Parijs zouden oprukken, wat van beslissende invloed zou zijn op de uitkomst van het conflict. Over de gebeurtenissen in Passchendale is in Canada zelfs nooit verslag uitgebracht, want op dat moment werd er in het Canadese parlement gedebatteerd over de invoering van de verplichte legerdienst en de politici wilden voorkomen dat de veldslag de stemming zou beïnvloeden, want met meer dan 3000 doden en 12.000 zwaargewonden was de kans op verhoogde oppositie uiteraard groot. Met The Battle of Passendaele proberen de makers alsnog om de Canadezen een stuk van hun eigen geschiedenis terug te geven en hun land z’n rechtmatige plaats in één van de grote conflicten uit de 20ste eeuw.

In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, is The Battle Of Passchendaele maar zeer gedeeltelijk een oorlogsfilm, want de dramatische handeling speelt zich heel lang in Canada af met Michael Dunne, Sarah en haar broertje David als hoofdpersonages en pas op het moment dat Michael en David naar Europa verkassen, wordt de aandacht naar het slagveld verlegd voor een heel uitgebreid verslag over de voortgang van de gevechten in de West-Vlaamse modder, waarvoor de situatie in Passchendaele zeer getrouw is nagebouwd in een indianenreservaat in de buurt van Calgary aan de hand van foto’s en beeldmateriaal uit die tijd. Het ziet er overigens allemaal piekfijn en zeer geloofwaardig uit, want de combinatie van acteurs, amateurs en echte Canadese soldaten zorgt voor een realistische oorlogssituatie en voor man-tegen-man-gevechten zoals die bijna 100 jaar geleden zijn gevoerd met niet meer dan wat primitieve kanonnen, roestige geweren en bajonetten. De werkomstandigheden langs de vuurlijn waren trouwens zeer penibel, want de streek lag onder zeeniveau en als gevolg van zware Engelse bombardementen waren de pompinstallaties defect. Het water bleef dus op het land staan. Loopgraven kon men nauwelijks graven, want die veranderden binnen de kortste keren in beken en dus zaten de mannen per twee in zgn. mangaten, uitgegraven putten van nauwelijks een meter diep... bijna tot aan de rand volgestroomd met regenwater. Bovendien was het winter en regende het bijna voortdurend. Nooit eerder is een zo perfect beeld van die onmenselijke situatie getoond als in The Battle Of Passchendaele.

Regisseur Paul Gross (die ook de hoofdrol voor z’n rekening neemt) tekende een deel van z’n verhaal op uit de mond van z’n grootvader die destijds in Passchendale een jonge zwaargewonde Duitse soldaat een bajonet door het hoofd stak en daar de rest van z’n leven problemen mee had. The Battle Of Passchendaele is een zeer humane film over het leed dat mensen wordt aangedaan in dergelijke conflicten en de littekens die op de een of andere manier overblijven. Met een zeer kleine cast zet Gross bovendien een aantal zeer realistische situaties neer waardoor The Battle of Passchendaele nooit een avontuurlijke blockbuster met spectaculaire effecten en supermanachtige gevechten wordt, maar de zo nauwkeurig mogelijke weergave van een aantal dramatische situaties waaruit de personages niet noodzakelijk als helden tevoorschijn komen. Maar dat betekent niet dat The Battle of Passchendaele over de hele lijn een donkere en triestige film zou zijn, want de regisseur slaagt erin om regelmatig ook grappige of misschien eerder absurde situaties te creëren die voor een luchtige toon zorgen. De liefdesrelatie tussen Michael en Sarah wordt in zijn handen overigens geen zwaar en beladen melodrama, maar een warme en charmante romance.

Paul Gross speelt Michael Dunne, een oorlogsveteraan die de wreedheden van het slagveld heeft overleefd door niet te aarzelen als hij z’n eigen leven kon redden en dat van een ander te nemen, maar hij wordt ook geportretteerd als een kwetsbaar personage dat bereid is om zich op te offeren voor een situatie die hij niet zelf heeft gecreëerd in de hoop het allerergste te voorkomen. Caroline Dhavernas (Hannibal seizoen 1, 2013) is een waardige tegenspeelster als verpleegster Sarah, een jonge vrouw die het goed bedoelt, maar die eigenlijk niet goed weet hoe ze hem kan helpen.

 

In het Engels gebruikt met de naam Passchendaele, want die (oude schrijfwijze) stond op de Franstalige landkaarten die de soldaten gebruikten.