FILM
De Galactische Federatie zit met de handen in het haar wanneer de gekke geleerde doctor Jumba (David Ogden Stiers) in het geheim genetische experimenten heeft uitgevoerd. Zijn Experiment 626 (Chris Sanders) is een klein blauw monstertje dat alles vernietigt wat hij op zijn weg tegenkomt. De Federatie besluit bij monde van haar presidente (Zoe Caldwell) om het gedrocht op een onbewoonde asteroïde te kieperen, maar het wezen neemt de benen en stort neer op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Daar ontmoeten we het weesmeisje Lilo (Daveigh Chase), die bij haar oudere zus Nani (Tia Carrere) woont, nadat hun ouders zijn omgekomen in een ongeval. Lilo is op zijn zachtst gezegd een sociaal gevalletje, zwaarmoedig omdat ze altijd buiten de boot valt, en door haar klasgenootjes wordt ze als een freak beschouwd, eerlijk gezegd niet geheel zonder reden. Nani doet haar best om in het onderhoud van haarzelf en haar zusje te voorzien, en laat daarvoor zelfs haar knappe minnaar David (Jason Scott Lee) in de kou staan, maar het komt regelmatig tot bitse woordenwisselingen tussen de zusjes. De familie, of beter, wat er van over is, krijgt regelmatig bezoek van Cobra Bubbles (Ving Rhames), een sociale werker die er over denkt om Lilo te plaatsen. Als laatste poging om Lilo wat affectie bij te brengen laat Nani haar in het asiel een hondje kiezen. Uit het aanbod kiest ze uitgerekend het genetisch Experiment 626, die bij zijn aankomst op aarde prompt door een vrachtwagen is overreden, en noemt hem Stitch. Stitch, die achtervolgd wordt door zijn maker, doctor Jumba, en de milieubewuste Aarde-expert, Agent Pleakley (Kevin MacDonald), gedraagt zich als een aardig hondje - af en toe toch - om zich tegen zijn achtervolgers in te dekken. Meestal laat Stitch echter een spoor van vernieling achter, en het kost Lilo alle moeite van de wereld om hem wat elementaire omgangsregels bij te brengen. Wanneer Jumba en Pleakley van hun opdracht om Stitch terug te brengen een fiasco maken, stuurt de Federatie de niets ontziende kapitein Gantu (Kevin Michael Richardson) om orde op zaken te stellen.

Na Atlantis, The Lost Empire en voor Treasure Planet was het weer logischerwijs de beurt aan een iets luchtigere Disney. Lilo & Stitch is een vrijblijvende maar aanstekelijke komedie, waarbij de scenaristen tegen het einde aan alle remmingen overboord hebben gegooid en toch wel héle rare zaken aan het roken waren toen ze dit script schreven. Met als gevolg enkele opvallende inhoudsfouten in de laatste act: zo blijkt Bubbles plots een ex-Man In Black te zijn, en in die hoedanigheid perfect op de hoogte van de aanwezigheid van aliens, alhoewel hij daarvoor op minstens twee momenten Lilo niet geloofde toen ze het over buitenaardse wezens had. Dat het wezentje tegen het einde van de film perfect beleefd Engels spreekt, en zich plots wél kan gedragen als het erop aankomt, is ook al zo'n een rare knik in het verhaal, want Stitch is véél geloofwaardiger wanneer hij vernieling zaait. Als een rode draad door het script probeerden de makers nog maar eens een blik met traditionele familiewaarden te openen - "O'hana means family, means no one gets left behind or forgotten", om Lilo's levensles in één zin samen te vatten. Alhoewel een ontwricht en danig ontspoord gezin zoals dat van Nani en Lilo geen alledaagse kost is in Disneyfilms, en het verhaal aardig de realistische toer opgaat wanneer het over plaatsingen in voogdijgezinnen handelt, is dit aspect toch wel iets te doorzichtig gebracht om er plezier aan te beleven. Regisseur Chris Sanders heeft overigens zelf de stem van Stitch ingesproken. Dé revelatie van de film is de kleine Daveigh Chase, die de stem van Lilo heeft ingesproken, en Disney bewijst hiermee dat ze toch nog goed de kinderlijke spontane naïviteit kunnen in beeld brengen. Zo had Lilo's uitleg waarom ze aan een welbepaalde vis op dinsdag een boterham met pindakaas moet geven omdat die vis Heer en Meester van het Weer is, zo uit de mond van uw eigen koters kunnen komen.




Een andere opmerkelijke keuze is om in plaats van originele liedjes uit te pakken met een resem Elvis Presley-klassiekers, uiteraard uit diens Hawaii-periode, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hier commerciële belangen naar aanleiding van het 25 jaar voorheen overlijden van de King een part in hebben gespeeld. De tekenstijl is erg zwierig, op het karikaturale af, en vooral op de ruimtewezens (Jumba heeft vier ogen, Pleakley maar één) hebben de animatoren al hun talent kunnen botvieren. Computeranimaties zijn niet meer weg te denken, en ook in Lilo & Stitch is op het einde de achtervolging van de ruimteschepen langs de kust van Hawaii een lust om te bekijken. De eerlijkheid gebiedt ons wel om te zeggen dat men hier duidelijk mosterd heeft gehaald bij de podrace uit Star Wars Episode I. De overeenkomst tussen de presidente van de Galactische Federatie met de leden van de Trade Federation uit eerder genoemde film is ook wel té toevallig, en als we helemaal gaan vitten op het gebrek aan originaliteit, dan vinden we ook nog dat Pleakley zowel de looks als het karakter van Mike Wazowski uit Monsters Inc. heeft overgeërfd. De film bevat ook enkele traditioneel getekende maar effectieve gags, zoals het regelmatig opduiken van een dikzak die niets met het verhaal te maken heeft, en altijd tevergeefs een ijsje probeert te eten. Alhoewel het happy end wat afgeraffeld is, is Lilo & Stitch uiteindelijk toch een aangenaam tussendoortje geworden, geen groots artistiek succes en zeker niet op commercieel vlak, maar dergelijke films zijn natuurlijk oneindig vele malen beter dan alle direct to video-sequels waar men bij Disney zo veel tijd en zo weinig middelen in steekt.




BEELD EN GELUID