Jonathan en Clare houden erg veel van elkaar, maar ze hebben geen relatie. Jonathan is homo en gaat regelmatig op stap om z’n contacten te onderhouden en vreemd genoeg vertelt hij Clare dat uitgerekend Bobby homo is. Het driemanschap is een tijdje gelukkig in Jonathans flat, maar er komt een kink in de kabel als Bobby verliefd wordt op Clare en zij op z’n gevoelens ingaat, d.w.z. ze moet hem haast in bed dwingen en stelt vast dat Bobby nog maagd is. Jonathan vindt de gang van zaken niet prettig en vertrekt, tot groot verdriet van Clare én Bobby. Als de vader van Jonathan in Arizona bezwijkt aan z’n longziekte zien Jonathan, Clare en Bobby elkaar voor het eerst terug. Het is een moeilijk moment en vooral Clare blijkt het vertrek van haar oude roommate slecht te hebben verteerd. Maar ze heeft gelukkig ook goed nieuws.

A Home At The End Of The World is gebaseerd op de roman van Michael Cunningham, die u zich herinnert als de schrijver van The Hours, waarin ook al de leefwereld van niet-conventionele gezinnen wordt opgezocht. Van de drie hoofdpersonages uit de film is evenwel alleen Jonathan homo. Clare is zeer duidelijk hetero, maar ze doet er alles aan om niet in een klassieke relatie terecht te komen, wat weleens tot bizarre situaties leidt wat haar seksuele activiteiten betreft. Als ze dan toch zwanger wordt – van Bobby – wordt er een zwenk in de richting van bekend en conventioneler terrein gemaakt, maar even snel trekt Clare zich ook terug. De seksuele geaardheid van Bobby blijft een mysterie. Hij houdt heel erg veel van Jonathan met wie hij als jonge adolescent meer had dan een vriendschapsrelatie, maar hij houdt ook heel erg veel van Clare en hij doet er alles aan opdat hun relatie zou slagen. Maar vooral is het er Bobby om te doen iedereen gelukkig te maken en gezien zijn matige interesse voor seks is het dus nooit duidelijk waartoe en tot wie hij zich het meest aangetrokken voelt. Als kind is hij beschadigd en door omstandigheden heeft hij in de loop der jaren een vorm van verlatingsangst ontwikkeld die z’n handelen op elk ogenblik beïnvloedt. Bobby is de immer goed gemutste, de brave, degene die iedereen voor zich probeert te winnen, zoals Jonathans moeder die hij tijdens een van z’n eerste bezoekjes wiet aanbiedt en met wie hij danst, wat de vrouw van middelbare leeftijd in geen jaren meer heeft gedaan en waarover ze zich na afloop niet eens schuldig voelt omdat Bobby het allemaal zo normaal laat lijken. En ook z’n relatie met Jonathan – ooit de underdog op school – is bijzonder, waardoor hun seksuele spelletjes als vanzelfsprekend, nodig en nuttig ervaren worden. Als volwassene in Bobby geen haar veranderd. Jonathan is nog altijd z’n beste maat en voor Clare gaat hij door een vuur. Schijnbaar is dat allemaal genoeg voor hem om zich gelukkig te voelen.

Colin Farrell kruipt in de huid van Bobby en hij doet dat op een zo goed als perfecte manier, al zullen de fans opkijken over de zachtaardigheid en de aaibaarheid van het personage, want hun idool is herkenbaarder als de avontuurlijke held uit historische drama’s zoals Alexander (2004), de krachtpatser uit In Bruges (2008) of de harde bolster uit The Way Back (2010). Als de jonge kerel met een niet duidelijk omschreven seksuele geaardheid kiest Colin Farrell voor een atypisch personage dat hij evenwel met dezelfde (of zelfs meer) overtuigende kracht op het netvlies van de toeschouwer projecteert en er is beslist heel veel weerstand nodig om u niet te laten overtuigen en/of sympathie op te vatten voor Bobby die er alles aan doet om zich voor zijn geliefden weg te cijferen, maar die zich daarbij oneindig gelukkig lijkt te voelen. Colin Farrell voert m.a.w. een zeldzaam edelmoedig en goedhartig personage ten tonele waarvan weinigen wellicht vermoeden dat het ooit tot zijn artistiek arsenaal zou kunnen behoren en dat uiteindelijk mijlenver verwijderd is van de machorollen waarin hij meestal gestopt wordt.

Dallas Roberts, de acteur die de rol van de volwassen Jonathan voor zijn rekening neemt, is een beetje het vijfde wiel aan de wagen, want op dat moment in de film gaat de aandacht van de regisseur veel meer naar het derde personage Clare (Robin Wright), dat te laat beseft dat het in een kegelspel terecht is gekomen waarvan het niet de regels bepaalt. Als kunstenares is Clare altijd al een beetje bang geweest van een klassiek gezinsleventje, maar als ze dan toch in die situatie terechtkomt en de toestand rondom in zich opneemt, beseft ze de verkeerde keuze te hebben gemaakt onder invloed van de omstandigheden. Wright kruipt in een op het eerste gezicht simpele en makkelijk te karakteriseren rol, maar gaandeweg wordt het duidelijk dat het personage onder een stevige psychologische en morele druk staat.

Bobby en Jonathan wordt op drie momenten in hun leven geportretteerd: als kind (1967), als adolescent (1974) en uiteindelijk als volwassene (1982), wat betekent dat de regisseur een beroep heeft moeten doen op 6 verschillende acteurs. Dat is geen makkelijke opgave, want de geloofwaardigheid van de film valt of staat grotendeels met de bereidheid van de toeschouwer/kijker om een oudere acteur als de logische opvolger te accepteren van een al bekend gezicht. Daarin slaagt Michael Mayer evenwel probleemloos, want de beide kinderen en de beide adolescenten zijn perfect gecast als elkaars jongere en oudere versies, met als gevolg dat de film op geen enkel moment ook maar een beetje hapert. Uw aandacht willen we ook nog even vestigen op actrice Sissy Spacek die de rol van Jonathans moeder voor haar rekening neemt. Die zit een beetje opgesloten in de uitzichtloze relatie, maar uiteindelijk is regisseur Michael Mayer niet de man om klassieke situaties helemaal onderuit te halen en dus zien we een vrouw van middelbare leeftijd die desondanks de routine toch in staat is om af en toe buiten de lijntjes te kleuren en die mede daardoor in staat is om de geaardheid van haar zoon zonder veel drama te accepteren.