Het verhaal begin in een boekhandel in Londen, waar de donkerharige Mike vaststelt dat er voor een keer geen politieman voor de deur staat. Dat komt omdat ze nu een andere minderheid kunnen terroriseren, zegt hij tegen z’n vrienden, de mijnwerkers in de mijnstreek genieten nu hun aandacht. We moeten ze eigenlijk steunen, want zij zijn ook een gediscrimineerde minderheid! Z’n oproep oogst weinig bijval, want nogal wat jonge mannen en vrouwen komen uit provinciestadjes, waar hun geaardheid niet werd geaccepteerd en waar ze regelmatig zijn uitgescholden of zelfs aangevallen. Met z’n zessen besluiten ze om een geldinzameling te organiseren tijdens de Gay parade van 1984, maar als op het nationaal secretariaat van de mijnwerkersvakbond de telefoon elke keer wordt dichtgegooid als de woorden gay en lesbian vallen, besluiten ze om zelf een dorp in Wales uit het telefoonboek te selecteren om hun donatie ter plekke te overhandigen. Kort nadien worden ze door het plaatselijke steuncomité uitgenodigd, want dat doet men er uit beleefdheid voor alle organisaties die morele en financiële steun bieden. Met een aftands busje rijden vijf jonge homo’s en een bonte lesbienne naar Wales, maar zelfs Mike is er niet gerust in, want de mijnwerkers staan niet meteen bekend als ruimdenkende en onbevooroordeelde mannen…

Pride is een verhaal uit de regeerperiode van de Britse premier Maragaret Thatcher. Zij besloot in 1984 om de verlieslatende steenkoolmijnen in Groot-Brittannië te sluiten en stuitte daarbij op heftige weerstand. Die mijnwerkers gingen in staking, maar omdat Londen de bankrekeningen van de National Union of Workers – de mijnwerkersvakbond - had laten blokkeren, was het onmogelijk om de stakers en hun gezinnen financieel te helpen. Die waren aangewezen op de goodwill van de Britse bevolking. LGSM zou uiteindelijk meer dan 20.000 pond inzamelen, o.a. met het Pits en Perverts-benefietconcert in de Electric Ballroom in Camden Town op 10 december 1984, waaraan Bronski Beat z’n medewerking verleende.

Het is verrassend dat het zo lang heeft geduurd vooraleer dit gouden onderwerp is opgepikt, maar in de handen van regisseur Matthew Wachus groeit de wederzijdse solidariteit tussen de mijnwerkersgezinnen in een klein dorpje in Zuid-Wales en een handvol jonge homo’s en lesbiennes in hartje Londen uit tot een onweerstaanbare en hartverwarmende feelgoodfilm waarin strijdvaardigheid en medemenselijkheid op een zo goed als perfecte manier worden gecombineerd met emotie en humor. Bovendien kan de regisseur een beroep doen op een cast die er helemaal voor gaat. U ziet bekende gezichten zoals Imelda Staunton (Harry Potter and the Deathly Hallows, 2010; Vera Drake, 2004) en Dominic West (The Hour, 2011-2012; Centurion, 2010), naast mindere goden zoals Joseph Gilgun (Misfits, 2009-2011) en Bill Nighy (Enduring Love, 2004; Total Recall, 2012), maar ook de bij ons totaal ombekende Amerikaanse acteur Ben Schnetzer als Mike, en de Londenaar George MacKay als Joe (Defiance, 2008) maken een uitstekende indruk.