In de Amerikaanse pers wordt Looking vergeleken met Friends en Girls en opvallend vaak wordt de serie genoemd als het homoalternatief voor Sex And The City. In de mate dat de kijker beseft dat niet alle vrouwen zijn zoals ze in die serie geportretteerd worden, is een vergelijking met Looking verdedigbaar, zij het dat vrouw-zijn nog altijd veel minder controversieel is dan homo-zijn, en laat ons eerlijk zijn, de tijden zijn weliswaar veranderd, maar net zoals joden kunnen homo’s maar beter voorzichtig zijn: je weet nooit wanneer het weer omslaat.
Wat is dan het probleem met Looking? Om te beginnen het feit dat de vier eerste afleveringen (samen 108 min. of de lengte van een gemiddelde bioscoopfilm), niet veel meer zijn dan een introductie zonder echte verhaallijn. Dat komt omdat de makers ervoor kiezen om de vijf hoofdpersonages tegelijk op te voeren en hun onderlinge relatie ook meteen uit de doeken te doen. Pas vanaf aflevering 5 komt er voldoende ruimte om een verhaallijn op gang te brengen, en verrassend genoeg wordt daar meteen de hele aflevering voor uitgetrokken. Om eerlijk te zijn: het is de beste aflevering van de serie, want er zit romantiek in (met een vleugje onschuldige seks) en spanning (wordt het wat tussen de jonge, weinig ervaren Patrick en de Mexicaanse spetter Richie?), maar ook hoop (want Patrick schijnt de vooroordelen tegen Mexicanen aan de kant te kunnen schuiven) en twijfel (Patricks familie is niet zo opgetogen, z’n vrienden zien het Mexicaanse kappertje niet echt zitten). De verhaallijn over Patrick is een klassieke coming-of-age-story die je niet in een voor volwassenen bedoelde serie verwacht, maar ze is zeer duidelijk de hoofdverhaallijn en tegelijk de interessantste in dit eerste seizoen, want niet alleen homoseksualiteit komt erin aan de orde, maar ook de zeer broze raciale relatie tussen blanken (48% van de bevolking van San Francisco) en de snelgroeiende minderheid van Hispanics (33%), de verschillen in cultuur (weinig religieuze blanken tegenover zeer gelovige Mexicanen; realisme versus bijgeloof) en niet te onderschatten: de fierheid van de Spaanstalige bevolking met betrekking tot het eigen culturele erfgoed.
De beide andere verhaallijnen, die in de eerste helft voorzichtig zijn aangezet en in de rest van de serie hun beslag krijgen, zijn veel minder boeiend en interessant. De eerste gaat over Dom, een homo van veertig die nog nauwelijks aan de bak komt in een milieu waar strakke lichamen, spierballen en jong zijn samen het ultieme adagium vormen, en die besluit om een restaurant te openen alwaar hij met een ouderwets kipgerecht succes hoopt te oogsten, maar omdat zijn voormalige zakelijke partner weigert om een lening van 8000 dollar terug te betalen, lijkt z’n plan geen schijn van kans te maken, tot hij in de plaatselijke sauna kennis maakt met de ook al wat oudere Lynn, die op Castro Street in een bloemenzaak werkt. In de tweede verhaallijn maken we kennis met kunstenaar Augustín, die net bij z’n vriendje Frank is ingetrokken in Oakland (aan de overkant van de baai). Maar de inspiratie laat de artiest in de steek en dus besluit hij om drastisch te werk te gaan: hij huurt een mannelijke hoer in die hij wil fotograferen tijdens een partijtje stomende seks met Frank. Niet meteen grote litteratuur allemaal, en ook qua uitwerking niet meer dan middelmatige verhaallijnen, die alleen dankzij (en tussen) het uitgesponnen Patrick-Richie-intrige overeind blijven (als gemoedelijke opvullertjes).
Uiteraard wordt een HBO-serie niet uitsluitend voor één segment van het publiek gemaakt, maar is het altijd de bedoeling om een zo ruim mogelijk publiek te bereiken. Vandaar de weinig assertieve aanpak en het vermijden van controverse, want gezien de hele discussie over het homohuwelijk in Amerika, was een dergelijke verhaallijn hier zeker op z’n plaats geweest. Maar de keuze valt dus eerder op typisch Amerikaanse clichés zoals de voorhuidfascinatie en de top- & bottomfixatie, onderwerpen die in Europa nauwelijks aandacht krijgen, want Europese homo’s zijn in de meeste gevallen niet besneden (net zoals de rest van de blanke mannelijke populatie) en uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat Europese homo’s ook veel minder geïnteresseerd zijn in anale seks dan Amerikanen. Naar Amerikaanse normen is Looking m.a.w. een zeer brave serie die binnen bekende grenzen blijft. Je kan het daarmee eens zijn, je kan je daar ook aan ergeren.
De acteerprestaties zijn acceptabel. De in Sidney, Australië, geboren acteur Murray Bartlett (Dom) maakt een goede indruk, maar hij is dan ook een acteur met heel veel ervaring in tv-series, van Sex And The City (2002), Neighbors (1993) en Home And Away (1992) tot meer recente bijdragen in Farscape (1999-2003) en Flight Of The Conchords (2007). Hoofdpersonage Jonathan Groff (Patrick) is een beetje een dubbeltje op z’n kant, maar zijn aarzeling kan een bewuste keuze zijn, want aan ervaring ontbreekt het deze dertiger zeker niet, getuige zijn optreden in The Normal Heart (2014) en eerder in Taking Woodstock (2009). Zeer overtuigend is Raúl Castillo (Richie) in een rol die zeker niet voor de hand ligt voor een acteur die heteroseksueel én Mexicaan is, en die u misschien herkent als Joseph uit de tv-serie Nurse Jackie. Uitstekend op dreef is ook Russell Tovey, die u zich beslist herinnert als George uit Being Human (2009-2010) en die in 2014 nog te zien was in een kleine rol inde hartverwarmende homofilm Pride. In Looking neemt hij de rol van game-ontwikkelaar Kevin voor z’n rekening, de man die Patrick probeert los te weken van wat diens grote liefde lijkt te zijn (of te worden), maar omdat hij Patricks directe chef is, wordt het moeilijk, want dat gaat meestal niet goed samen. Frankie J. Alvarez (Augustín) is zo goed als een nieuwkomer in filmland en eerlijk gezegd bakt hij er niet zo heel erg veel van, terwijl O.T. Fangbenle (Frank) pas in de laatste aflevering de kans krijgt om te demonstreren wat hij in petto heeft. Hij wordt overigens door Backstage Magazine getipt als één van de in het oog te houden acteurs voor de komende jaren.
