Twintig jaar geleden schopte Erik Van Looy Vlaanderen een geweten met Ad Fundum door te tonen wat voor varkens studenten wel kunnen zijn tijdens hun doopactiviteiten. Verleden jaar zorgde de Deense regisseuse Lone Scherfig (Italian For Beginners, Wilbur Wants To Kill Himself, An Education en One Day) voor evenveel controverse met The Riot Club. Ze gaat zelfs een beetje verder dan Van Looy, want bij haar zuipen de studenten zich niet alleen lazarus, ook zijn het snobs die neerkijken op diegenen die niet het geluk hebben om aan de universiteit van Oxford te studeren. De tien onbeschofte vlegels beseffen zeer goed dat zij met een gouden lepel in de mond zijn geboren en dat zij na hun studentenjaren de plak in Groot-Brittannië zullen zwaaien. Het verhaal is niet zo maar een verzinsel, maar het is gebaseerd op het toneelstuk Posh van Laura Wade, die ook het filmscenario schreef. Het wordt met niet zo veel woorden gezegd, maar alles is gebaseerd op de studentenvereniging The Bullingdon Club uit Oxford, waarvan ook premier David Cameron lid was. 

Eeuwen geleden werd de Riot Club door de hedonist Lord Ryot opgericht. Hij vernielde en neukte alles wat hij zag. Voor niets of niemand had hij respect, behalve voor zichzelf. Het (fictieve) elitaire clubje bestaat vandaag nog steeds, maar het is allesbehalve gemakkelijk om er lid van te worden. Je moet natuurlijk steenrijk zijn (wat geen probleem is als je aan de universiteit van Oxford kan studeren), maar ook bereid zijn om je te laten vernederen. Miles Richards (Max Irons, en jawel de zoon van Jeremy) wil dolgraag in het gezelschap worden opgenomen. Zijn vriendin Lauren (Holliday Grainger), die gewoon aan de hogeschool studeert (en waarop The Riot Club dus neerkijkt), begrijpt niet waarom Miles dit alles slikt. Maar ze houdt van haar jongen, en dus accepteert ze het allemaal. We zien hoe rijkeluiszoontjes schaamteloos het interieur van een Lamborghini onderkotsen, of hoe zij op arroganted wijze in de straten van Oxford paraderen, maar het grootste gedeelte van de film speelt zich af in een pub. De tien houden in een achterafzaaltje een grootschalige vreetpartij die alle scènes uit La Grande Bouffe doet verbleken. Zij zijn de baas, en vanaf het moment dat de bende de nodige liters alcohol naar binnen heeft, krijgt het etentje een gewelddadig karakter.

Lone Scherfig kreeg heel wat kritiek te verwerken. Niet alleen omdat zij de Britse beau monde op de korrel nam, maar vooral omdat The Riot Club een matige film is waar veel meer in zat. Het blijft moeilijk om te gissen wat de Deense cineaste wil bewijzen. Wil ze aantonen dat wie rijk is ook een varken is of was het gewoon de bedoeling om een Oxford-versie van Caligula te maken? Welke bedoeling ze ook mocht hebben, nooit slaagt ze erin om het publiek te choqueren en dat moet je in een film als The Riot Club doen indien je indruk wil maken. De jonge acteurs spelen vrij goed, maar ze zijn zo karakterloos dat ze ons koud laten. Het laatste halfuurtje is zelfs zo pijnlijk voorspelbaar, dat het saai en slaapwekkend wordt, en van zo’n club verwachten we dat niet! Het zijn tien kerels die over de schreef gaan, en eentje krijgt daar spijt van. Meer moet je er niet achter zoeken, en dat is veel te weinig om van een goede film te spreken, zeker als de maker Lone Scherfig heet.

BEELD EN GELUID

De dvd is, zoals altijd bij Lumière, uiterst verzorgd, alhoewel de regisseuse voor een grijs kleurenpalet koos waardoor het lijkt alsof de film wat te weinig kleur heeft. Sommige beelden mochten gerust wat scherper zijn, maar echte mankementen zie je niet. Het geluid is standaard, met een degelijke Dolby Digital 5.1-track.

EXTRA’S

Er staan geen extra’s op dit schijfje.

CONCLUSIE

Het uitgangspunt van The Riot Club zou normaliter voor vuurwerk moeten zorgen, maar Lone Scherfing kiest voor een Victoriaanse La Grande Bouffe waarin gezopen en gemept wordt, maar zij kan niet voorkomen dat de kijker na een tijdje in slaap dommelt.