FILM
In Jeux D’Enfants maken we kennis met Julien en Sophie op het moment dat ze allebei 8 jaar oud zijn. Ze zitten in dezelfde klas. Sophie wordt gepest omdat ze van buitenlandse afkomst is en Julien neemt haar verdediging voor zijn rekening. Ze sluiten een verbond waaruit een levenslange vriendschap groeit, die wordt gesymboliseerd door een metalen doos die eruitziet als een draaimolen en waarmee ze elkaar uitdagen: degene die de doos in z’n bezit heeft bedenkt een vermetele opdracht, degene die de doos toegeschoven krijgt, moet ze zien uit te voeren. Wat begint als een leuk en soms gedurfd kinderspelletje, groeit later uit tot een vaak donkere en niet altijd even onschuldige confrontatie. Op de hogeschool daagt Julien haar bijv. uit om tijdens een mondelinge eindexamenproef de bh boven haar hemdje te dragen, en zij daagt hem uit om op z’n trouwdag neen te zeggen als de priester hem de ultieme vraag stelt…

Op zekere moment daagt Sophie hem uit om tien jaar geen contact meer met elkaar te hebben. Het stadium van een liefdesverklaring hebben ze nooit bereikt. Misschien zijn ze uiteindelijk toch alleen maar goede vrienden, of misschien gaat hun wederzijdse genegenheid veel dieper dan liefde en seks, of misschien heeft hun bizarre spelletje eerder afstand dan toenadering teweeggebracht, in elk geval verliezen ze elkaar gedurende een heel lange tijd uit het oog. Hij gaat studeren, zij wordt dienster in een cafeetje, en schijnbaar is de draaimolen compleet vergeten, maar op Juliens trouwdag verschijnt Sophie in de kerk, neemt ze plaats op de eerste rij en rolt de blikken doos op het ultieme moment in Juliens richting…
 

Jeux D’Enfants is een grappige, intimistische en onderhoudende film over een grote liefde, maar tegelijk is de toon soms wrang en stoten de personages je als kijker af omdat hun gedrag aan het waanzinnige lijkt te grenzen en de onschuldige spelletjes uit de kindertijd zijn uitgegroeid tot meer dan plagerijen en/of boertige grappen. Je houdt er een ongemakkelijk gevoel aan over, dat wordt gesteund door de keuze van de regisseur om een dubbelzinnig slot aan z’n film te breien: sterven ze samen en op jonge leeftijd zoals Romeo en Julia, of worden ze toch samen oud en gelukkig? We zullen het nooit weten en we worden uitgenodigd om zelf een keuze te maken, waardoor regisseur Yann Samuell de draaimolendoos in laatste instantie in onze richting schuift: durven we veronderstellen dat…
 

De regisseur houdt de kijker voortdurend gevangen tussen werkelijkheid en fictie. Wat we zien is niet altijd dat waarop later voort wordt gebouwd of we worden meegezogen in een grap die één van beide hoofdpersonages voor de tegenspeler heeft opgezet en die een verrassende wending krijgt. Yann Samuell weet het wel altijd op een aantrekkelijke en originele manier te verpakken, waardoor Jeux d’Enfants toch een beetje op een wondermooi sprookje lijkt. Hij kan daarbij rekenen op twee zeer sterke acteurs die elkaar waard zijn. Guillaume Cannet (Joyeux Noël, 2005) speelt wellicht de sterkste en meest interessante rol uit z’n ondertussen bijna 25-jarige carrière, terwijl Marion Cotillard gewoon de sterren van de hemel speelt en het ons dus niet hoeft te verbazen dat ze werd opgepikt voor The Dark Knight Rises (2012) en de hoofdrol mocht spelen in The Immigrant (2013) naast Joaquin Phoenix.