FILM
Oorspronkelijk is Lady Susan net zoals Pride & Prejudice en Sense & Sensibility een brievenroman van de Engelse 18de-eeuwse schrijfster Jane Austen. Maar terwijl ze die twee laatste later omwerkte tot echte romans, bleef Lady Susan alleen in briefvorm bewaard. Kenners beweren dat dat wellicht het gevolg is van de controversiële verhaallijn van de 41 brieven die haaks stond op de mentaliteit en de opvattingen over huwelijk en seksualiteit aan het einde van de 18de eeuw, te meer omdat Austen haar personages – in tegenstelling tot de beide andere romans – in het milieu van de hogere Engelse adel situeert waar de conventies heel erg strikt waren. Dat milieu kende Austen trouwens niet persoonlijk, want via haar vader die werkzaam was als dominee, was ze vooral vertrouwd met de lagere adel in Hampshire (County of Southampton, ten zuidoosten van Londen).

Regisseur Whit Stillman ontdekte Lady Susan in 1999 tijdens de lectuur van Nothanger Abbey, waaraan de brievenroman als extraatje was toegevoegd. Omdat hij tot de conclusie kwam dat het verhaal ondergewaardeerd was ten opzichte van Austens beroemde romans, besloot hij om de verhaalstof in een scenario te gieten. Het resultaat is Love & Friendship, de titel van een jeugdverhaal van Jane Austen.

In tegenstelling tot Elizabeth Bennet (Pride & Prejudice) en de zusjes Dashwood (Sense & Sensibility) is Lady Susan een zeer modern, zelfbewust en berekend personage, want anders dan haar veel beroemdere collega’s neemt ze het heft in eigen hand wat de omgang met mannen betreft en heeft ze er geen probleem mee dat ze in de hogere Londense kringen over de tong gaat als een vastberaden en doortastende flirtster. Ze heeft ook nauwelijks een alternatief, want sinds de dood van haar echtgenoot zit ze financieel aan de grond en moet ze dringend op zoek voor een welgestelde partij voor haar dochter Frederica, maar vooral voor zichzelf.
 

Als de film begint is Lady Susan net aan de deur gezet op het Manwaring landgoed na een uit de hand gelopen flirt met de eigenaar Lord Manwaring. Ze zet dan maar koers naar Churchill, het landgoed van haar zwager Charles Vernon en zijn vrouw Catherine, waar haar met gemengde gevoelens onderdak wordt geboden. Ze maakt er kennis met de jonge en aantrekkelijke Reginald DeCourcy, het jongere broertje van Lady Catherine, met wie ze een zeer vertrouwelijke relatie opbouwt waardoor de jonge kerel moeilijkheden krijgt met z’n vader, want die ziet een huwelijk van zijn zoon met de flamboyante mannenverslindster niet zitten. Ondanks een resolute ontkenning, wordt Reginald uiteindelijk verliefd op Lady Susan, maar die ziet de bui hangen en beseft dat haar jonge aanbidder wellicht zal worden onterfd in geval het tot een huwelijk komt. Ze besluit om haar actieterrein te verleggen naar Londen, maar ze houdt Reginald DeCourcy wel aan het lijntje, want ze is er niet gerust in dat haar plannetje zal slagen om dochter Frederica te koppelen aan de steenrijke Sir James Martin. Federica die sinds vele jaren in een pensionaat wordt opgevoed, ziet de praatzieke en sullige huwelijkskandidaat helemaal niet zitten en ze doet een beroep op de Vernons om haar moeder op andere gedachten te brengen. Maar schijnbaar is ze wel gevoelig voor de vriendelijke bezorgdheid van Reginald DeCourcy…
 

Austens brievenroman is niet gespeend van satire omtrent de levenswandel van Lady Susan. Tegelijk maakt ze van het personage een sluwe en geraffineerde vrouw die zich uit elke situatie weet te redden met charme en goedgekozen monologen, want Lady Susan weet hoe mannen zijn en hoe ze hun zwakheden in haar eigen voordeel kan gebruiken. Zelden voel je je als kijker aangetrokken tot een dergelijk doortrapt wezen, maar de handigheid waarmee Lady Susan haar doel telkens opnieuw bereikt, houdt je even vaak in de ban van haar durf en psychologisch doorzicht. De jonge een aantrekkelijk Engelse actrice Kate Beckinsale (Underworld, 2003; The Aviator, 2004) neemt de rol van Lady Susan op een uitstekende manier voor haar rekening, waarbij ze ongedwongen charme combineert met een groot zelfbewustzijn waardoor haar personage elke tegenslag op een wonderbaarlijke manier in het eigen voordeel kan uitbuiten. Magistraal is bijv. de scène waarin Reginald DeCourcy haar confronteert met een brief waaruit blijkt dat ze hem bedriegt met een andere man, waarop ze furieus en beledigd reageert omdat haar privacy zou zijn geschonden. Reginald zal uiteindelijk z’n excuses aanbieden, want Lady Susan heeft uiteraard een geloofwaardige verklaring voor haar demarche. Tegelijk stopt Beckinsale heel veel humor in het personage waardoor Lady Susan er ook in de ogen van de kijker elke keer mee wegkomt. Een grandioze prestatie!
 

Boeiend is ook het personage Sir James Martin, op een zeer grappige en overtuigende manier gestalte gegeven door Tom Bennett (Shadow Dancer, 2012; Upstairs Downstairs, 2012). Kolder is een zeer moeilijk genre, maar Bennett heeft er geen moeite mee, waardoor z’n introductie ten huize Charles Vernon om kennis te maken met de jonge Frederica, uitgroeit tot de meest hilarische scène in de film. Voor de rest kan regisseur Whit Stillman rekenen op een aantal uitstekende acteurs die we zelden in dergelijke kostuumdrama’s aan het werk zien, maar die niettemin perfect gecast zijn.