FILM
Koning Uther Pendragon (Eric Bana) neemt het op tegen magiër Mordred (Rob Knighton), die de ondergang van zijn koninkrijk gezworen heeft, met zijn magische zwaard Excalibur. Uthers broer Vortigern (Jude Law) heeft het echter op een akkoordje gegooid met de magiër om Uther uit de weg te ruimen en zelf koning te worden. Zijn jonge zoon Arthur (Hugh Robb) ziet nog net hoe zijn vader en moeder gedood worden door iets dat nog het best te omschrijven valt als demonengebroed.

 

Arthur (Charlie Hunnam) groeit in een bordeel op tot een flinke vechtersbaas die altijd paraat staat om de meisjes van plezier te verdedigen. Verontrust door een profetie dat de rechtmatige koning hem van de troon zal stoten, laat Vortigern alle jongens van de leeftijd van Arthur bij wijze van proef proberen om het zwaard Excalibur uit de versteende resten van Uthers lijk te trekken. Tot zijn eigen grote verbazing slaagt Arthur daar in, en vooraleer Vortigern hem kan doden, wordt hij ontvoerd door een laatste restantje Uther-getrouwen, dat zich verschuilt in de afgelegen streken van Engeland. Alhoewel een vrouwelijke, naamloze magiër (Astrid Bergès-Frisbey) hem inlicht over zijn koninklijke bloed, maakt Arthur niet dadelijk aanstalten om zich met de politiek bezig te houden, en hij verzaakt aan het zwaard. Wanneer hij in zijn koortsdromen echter visioenen krijgt over hoe de wereld eruit zal zien als Vortigern er eindelijk in slaagt om een magische toren te bouwen die op die van Mordred lijkt, heeft Arthur geen andere keuze dan zijn oom het hoofd te bieden. Vortigern gebruikt van zijn kant ook duistere magische krachten, die hem geschonken worden door een octopusachtig wezen dat in de catacomben onder zijn kasteel woont, en zich voedt met mensenoffers.

 

Als u niet houdt van de visuele stijl waarmee Guy Ritchie onder meer Sherlock Holmes opnieuw naar het witte doek deed verhuizen, dan laat u deze prent beter links liggen. Bent u daarentegen wel te vinden voor de slowmotion-cuts, de hyperkinetische filmstijl van de regisseur van Snatch en Lock, Stock And Two Smoking Barrels of wil u gewoon eens zien hoe de legende van koning Arthur er op speed zou uitzien, dan biedt Legend Of The Sword u precies wat u zoekt. Weet nochtans dat deze film ook enkele in het oog springende zwakheden vertoont. Ritchie is altijd een filmmaker geweest voor wie de visuele stijl voorrang had op een goed verhaal en uitgewerkte karakters, en dat is in deze King Arthur: Legend Of The Sword niet anders. Het verhaal is een mish-mash van elementen uit Lord Of The Rings (u moet al blind zijn om in de toren van Mordred Minas Tirith niét te herkennen), Star Wars (met Vortigern die zich overgeeft aan de Dark Side), Shakespeare's Hamlet, Game Of Thrones (al was het uitsluitend maar wegens de nevenrol voor Aidan Gillen) en Harry Potter (waarbij de reuzeslang koudweg gepikt is uit The Chamber Of Secrets). De producenten zagen allicht de bui al hangen, want na het vrijgeven van de trailer op Comic Com 2016 werd de film al onmiddellijk met enkele maanden uitgesteld, en de vrees van het productiehuis werd aan de kassa van de bioscoop bewaarheid.

 

In het fantasygenre is het moeilijk om weg te blijven van bepaalde clichés, maar als je dan toch een Arthurfilm maakt, zie dan tenminste dat je tovenaar Merlijn niet invult met een off screen character waar iedereen voortdurend naar loopt te refereren, terwijl je de magiërrol laat vervullen door een lokale schoonheid (in casu Astrid Bergès-Frisbey) die niet eens een naam meekrijgt. Ritchie speelt graag met tijdlijnen, waarbij bijvoorbeeld Arthur vertelt wat hij van plan is om te doen, en zijn expositie wordt afgewisseld met beelden waarin hij zijn dreigementen in daden omzet, maar de gaten in het narratief gapen zodanig dat het waait. De casting is nog zo'n problematisch gegeven: ik weet ook dat het een fantasyfilm is, maar het lijkt wat paradoxaal dat een zwarte acteur als Djimon Hounsou in het Engeland van de zesde eeuw zou hebben rondgelopen met een riddertitel. Voeg daarbij het feit dat Arthur wordt gecoacht door een Aziatische kung-fumeester, en King Arthur begint gevaarlijk veel op de Power Rangers te lijken. Jude Law heeft dan weer blijkbaar problemen om zijn rekeningen te betalen, en was op zoek naar quick cash.

Paradoxaal genoeg is King Arthur: Legend Of The Sword niét het gigantische treinwrak geworden dat je zou verwachten als iemand van het kaliber van Guy Ritchie zonder naar zijn entourage te luisteren tegen hoge snelheid op een muur afknalt. Alhoewel de vechtscènes duidelijk te lang zijn, bulkt de film van fraaie visuals en goed gechoreografeerd wapengekletter, dynamische actie en een pompende muziekscore. Zeggen dat de film niet onderhoudend zou zijn, is een leugen van formaat, alhoewel de CGI soms iets te dik wordt uitgesmeerd. Charlie Hunnam weet bovendien als jonge Arthur voldoende gravitas in zijn rol van getormenteerde held te leggen.

 

BEELD EN GELUID
De HD-transfer is precies wat je zou verwachten van een blockbuster: veel van de visuals baden in stevige, donkere decors met zeer diep zwart, ruwe details, een gedesatureerd kleurpalet en spookachtige belichting. De transfer is geheel vrij van ruis en artefacts, waardoor de textuurdetails mooi tot hun recht komen. De Dolby TrueHD 7.1-track is geflagd voor Dolby Atmos, en sporadisch halen de surrounds nogal hard uit, in scènes waarin bijvoorbeeld een gigantische slang door het kasteel van Vortigern kronkelt, of Arthur zijn lotsbestemming aanvaardt en 's konings leger te lijf gaat met Excalibur. Ook hier wordt soms in onvervalste Guy Ritchie-stijl een stuk overdreven, wat soms leidt tot een kakofonie.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal bestaat uit acht documentaires die eerder de technische merites van de film bezingen, wat wellicht een verstandige keuze is. Arthur with swagger (9:41) toont ons hoe Charlie Hunnam zijn personage - laten we zeggen - niét invult als een oude, wijze grijsaard die niets anders doet dan op de troon in zijn neus te zitten peuteren, maar als een vrouwen charmerende rebel. In Sword from the stone (18:49) vertelt Ritchie hoe hij de Arthurlegende voor een 21e-eeuws publiek wil brengen. Parry and bleed (5:44) toont ons de acteurs bij hun zwaardtraining, en Building on the past (14:00) de decorbouw en de kostumering voor het Londen van de zesde eeuw. Inside the cut: The action of King Arthur (6:08) laat de stuntchoreografen aan het woord, Camelot in 93 days (10:23) toont ons hoe de film op krap drie maanden werd ingeblikt, Legend of Excalibur (6:05) bespreekt de rol van het legendarische zwaard, en Scenic Scotland (5:33) toont ons de locaties waar de film werd geschoten.

CONCLUSIE
Ondanks de inhoudelijke tekortkomingen die eigen zijn aan Guy Ritchie's tunnelvisie over hoe je een film maakt, kan King Arthur: Legend Of The Sword dienen als actiespektakel, en heeft Warner er een nette release van gemaakt.