FILM
De expeditie van professor Steven Cale (Eric Stoltz) en regisseur Terri Flores (Jennifer Lopez) om een onbekende stam in het Amazonegebied te filmen, draait op een fiasco uit. Onderweg pikken ze een gestrande reiziger op, ene Paul Sarone (Jon Voight) die zich onledig houdt met het vangen van slangen en de verkoop aan dierentuinen. Wanneer Steven een ongeluk (?) krijgt tijdens het duiken, heeft de bemanning geen andere keuze dan een alternatieve route te nemen om 'm zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. Sarone heeft dat allemaal in scène gezet om op die manier zo goed en zo kwaad mogelijk het materiaal van zijn vorige, lichtjes mislukte, expeditie te bergen. Aan geluidstechnicus Gary Dixon (Owen Wilson) vertelt hij dat een levende anaconda bij een dierentuin of een excentrieke verzamelaar wel een miljoen dollar opbrengt en verblind door het geld kiest die de zijde van Sarone en tegen zijn vriendin Denise Kalberg (Kari Wuhrer), die zo snel mogelijk weg wil. Terri, cameraman Danny Rich (Ice Cube) en presentator Warren Westridge (Jonathan Hyde) proberen Sarone te overmeesteren, maar ze falen, en Sarone dwingt de overlevende in de rol van levend lokaas voor de monsterlijk grote anaconda. To eat or not to eat, that's the question...

In tegenstelling tot de anaconda zélf is de gelijknamige film een lichtgewicht. Waar monsterfilms als deze het al eens moeten hebben van geestige oneliners of een flinke portie zwarte humor, neemt regisseur Luis Llosa zijn film ernstig. Té ernstig, want veel meer dan een afvallingsrace over wie er uit de kaken van de anaconda blijft en wie niet, is deze film niet. Ook de cast is op zijn zachtst gezegd niet het kruim van Hollywood: Jennifer Lopez? Kari Wuhrer? Owen Wilson? Niet dat dat in deze film erg belangrijk is, want afgezien van bang zijn voor een overduidelijk animatronische anaconda, stonden er in de jobvereiste niet al te zware selectievoorwaarden. Jon Voight, die anders talent te over heeft, speelt vreselijk overdreven en heeft aan zijn acteren zelfs een Razzienominatie overgehouden. De "eer" voor beste acteerprestaties komt feitelijk toe aan Ice Cube, die toch nog een zekere spontaneïteit in zijn vertolking kan leggen. Maar op het niveau van hersenceldodende spijs is Anaconda nog best te pruimen. De timing en de opbouw zijn geschikt, we volgen soms de gebeurtenissen vanuit het standpunt van de anaconda, wat een paar aparte beelden oplevert en zelfs voor een film beladen met clichés (in de jungle gaan alleen erg domme koppeltjes midden in de nacht vrijen buiten het kamp) kan regisseur Llosa ons een paar keer lekker aan het schrikken brengen. Net zoals het nest kleine slangetjes is Anaconda niet voldragen, bevat potentieel, maar het komt er niet uit. Voor een B-film is dit een te goed product, voor een film van de A-list, waar Llosa gezien de cast op mikte, is hij dan weer te zwak. Een twijfelgeval.

En wat de leeftijdskwotering betreft: volgens de voorzijde van het doosje is dat 16 jaar, volgens de achterkant 12 jaar. We zullen maar op veilig spelen en er 16 van maken.

BEELD EN GELUID
Eerder zat er bij de eerste reeks releases van Columbia Tristar al een versie van Anaconda die ook al geen extra's bevatte, een reden te meer om voor deze uitgave voor de extraloze Superbit-versie te kiezen. Het opdrijven van de bitrate voor het beeld heeft er vooral voor gezorgd dat er wat minder harde kantjes aanzitten en dat de huidskleur en de belichting natuurlijk overkomen. Het contrast is goed, alhoewel anderzijds onderstreept wordt hoe nep de scènes met de animatronische anaconda wel zijn. Er is geen ruis of enig artefact te bespeuren, behalve een paar sporadische film-to-video artefacts die mee geëncodeerd schijnen te zijn. Hierdoor kunnen we spijtig genoeg niet de maximale score voor beeld toekennen. Wat het geluid betreft is het een heel andere zaak. De DTS-track, hoewel bijna traditioneel op een halve bitrate van 768 Kbps, is van referentiekwaliteit. De creepy achtergrondgeluiden van de jungle, met linksvoor en rechtsachter een ondefinieerbaar griezelig kraakje, maken dat je je in de woonkamer toch gedurende 85 minuten in de jungle waant. Op het moment dat de anaconda aanvalt, worden ook alle volumeregisters opengetrokken en krijgen we een prima staaltje van wat je met een goede sturing van splitsurround en subwoofer allemaal kan bereiken. De dialoog en de muziek klinken helder. De ruimtelijke spreiding is bij de DTS-track natuurlijk net iets beter, vandaar dat we die ook de voorkeur geven en ons cijfer daarop baseren.

EXTRA'S
Het concept van de Superbit-dvd's is dat ze geen extra's bevatten, dit om zoveel mogelijk ruimte uit te sparen voor beeld en geluid. Vandaar dat we hier geen score toekennen.

CONCLUSIE
De Superbit-versie van Anaconda is een technisch mooi afgewerkte dvd die alleszins een betere reden is om tot de aanschaf van de dvd over te gaan dan het alles behalve diepgravende scenario. Als u naar een versie op zoek bent, gaat u in dit geval best voor de Superbit.