FILM
Miljardair Thomas Crown (Pierce Brosnan) wandelt elke dag het museum in om er zijn favoriete schilderij te bekijken, en gunt een in dezelfde zaal hangende Monet met een prijskaartje van 100 miljoen geen blik waardig. Tijdens een groots opgezette kunstroof, waarin een bende door Crown zelf ingehuurde Roemenen als decoy dienen, wandelt Crown doodsimpel met het schilderij naar buiten (hoe hij er in slaagt om dat in zijn koffertje gevouwen te krijgen, is me nog altijd een raadsel), terwijl de suppoosten hun handen vol hebben met de verkeerden te arresteren. De verzekeringsmaatschappij laat het zomaar niet blauw-blauw, en stuurt Catherine Banning (Rene Russo) om het gestolen schilderij weer op te sporen. Voor haarzelf zit er een bonus van 5 % van het verzekerde bedrag in, wat toch 5 miljoen dollar is, op voorwaarde dat ze het schilderij kan terugbrengen. Banning geraakt Crown nogal snel op het spoor, maar tussen haar taak en de uitvoering ervan staan twee obstakels: ten eerste heeft ze geen snippertje bewijs, en ten tweede laat ze zich op seksueel gebied inpakken (én uitpakken) door Crown dat het geen naam heeft.

The Thomas Crown Affair was de zoveelste in een reeks remakes van succesvolle hits uit de gloriejaren van Hollywood, in dit geval van een artistiek vrij matige film van Norman Jewison uit 1968 met in de hoofdrol de betreurde Steve McQueen, naast Faye Dunaway, die in deze remake een vrij overbodige bijrol heeft gekregen. De film uit 1968 zal vooral herinnerd worden voor het uitgebreide gebruik van split-screen vòòr het mode werd. Centraal staat magnaat Thomas Crown, een man met te veel geld en te weinig uitdagingen in zijn leven, die for the kick of it schilderijen pikt. De opwinding is duidelijk uit zijn leven verdwenen, want zelf 100.000 dollar verwedden op een golfballetje, terwijl hij niet zo'n goede speler is, kan hem niet meer boeien, en bij een overname van een nietig deeltje van zijn grote imperium schijnt hij niet echt vrolijk te worden van het feit dat hij zijn kopers minstens 30 miljoen te veel heeft laten betalen. Andere mannen in een midlifecrisis zouden zich op het vissen of het postzegelverzamelen storten; onze multimiljardair Crown vindt het blijkbaar plezierig om in een goedbewaakt museum een schilderij te gaan pikken dat hij, op de keper beschouwd, nog niet eens zo héél mooi vindt. Whatever tickles your fancy. De titelrol wordt gespeeld door Pierce Brosnan, die met zijn James Bonduitstraling de juiste noot weet aan te slaan voor het incarneren van de meesterdief-gentleman, maar op de rest van zijn oeuvre afgaand eerder een beperkte acteur is qua variatie in zijn rollen. Zijn tegenspeelster is Rene Russo, die een paar jaar daarvoor nog een grote rol te pakken had in Ransom, maar de laatste jaren wat van de A-list van Hollywood schijnt afgetuimeld te zijn. Desalniettemin zag ze er geen graten in om met haar 45 lentes meerdere naaktscènes te spelen voor deze film, waarin de seksuele spanning zodanig tastbaar is dat je er waarschijnlijk een ei mee kan bakken. Soit, de combinate van de hete hengst Brosnan en de twee vooruitstrevende argumenten van Russo bleek de kassa goed te doen. De heist-scène dient maar als alibi om de levensloop te schetsen van een glamoureus koppel dat moet beslissen of ze nu eindelijk voor elkaar kiezen, of niet kunnen weerstaan aan de verleiding van de zoektocht naar hun eigen kicks. De hele film gaat eigenlijk over de bijzonder intricate paringsdans tussen de twee hoofdrolspelers, die de rest van de cast zodanig naar het achterplan duwen dat je je erover verbaast dat er nog meer dan 2 namen op de aftiteling staan; blijkbaar hebben Frankie Faison en Denis Leary ook nog een rolletje, maar als je even te lang met je ogen knippert, heb je hun passage waarschijnlijk gemist. De 'paringsdans' in kwestie, in zijn meest materiële incarnatie te bewonderen in één bewuste scène in het midden van de film, roept overigens nogal wat onprettige associaties op met de drolfilm 9 1/2 Weeks, d'r ontbreekt nog net een ijskast. Het is bewust niet altijd even duidelijk wie er nu wie aan het verleiden is, en de sterke vrouwelijke rol van Russo maakt de film minder seksistisch dan het gegeven op het eerste zicht zou doen lijken. Regisseur John McTiernan, die op zijn palmares zowel schitterende actiefilms als het iconische Die Hard als kalkoenen als de remake van Rollerball heeft staan, levert een film af die inhoudelijk een beetje teleurstelt, maar qua zwierige cinematografie best bekijkbaar is.

BEELD EN GELUID
De film is hier in België voorlopig niet te krijgen; we gaan dan maar shoppen in de US, en vinden daar net als bij Misery een regiovrij exemplaar (wat voor 20th Century Fox niet altijd het geval is), dat van Nederlandse ondertiteling voorzien is, en waar ook nog eens de dvd-release als bonus bijzit. Wat vooral de balans positief doet doorslaan is de prijs: met een beetje rondshoppen kan je onder de twintig dollar blijven inclusief verzendkosten. De ouderdom van de film in rekening nemend is de high definition-beeldtransfer van deze prent best wel geslaagd te noemen. Naast enkele mooie gedetailleerde shots van het pre-9/11 New York, somptueuze museuminterieurs en tropische stranden is het vooral de smaakvolle kleurencombinatie die deze disk recht doet. De huidtonen zijn absoluut realistisch en de volle blauwe lucht en het roodbruine houtwerk in het interieur van het museum zijn plezierig om naar te kijken. De lijntjes op de lipgloss van Russo zijn zelfs apart te onderscheiden. De aflijning is mooi en stabiel, wat onder meer te zien is aan de schilderijen in de film, maar er gaat in de donkere scènes al wel eens wat detail verloren in de zwartste schaduwen. Compressieartefacts zijn er niet te melden, ondanks de soms drukke structuren van de Newyorkse wolkenkrabbers, maar als er iets te melden is dat minder geslaagd is, dan is het de onevenwichtige spreiding van een waas van grain die het beeld overdekt, wat bijvoorbeeld een beetje storend is in de scène waarin Rene Russo de nachtvlucht weg uit New York neemt. De dvd zit bij deze release als bonus bij, wat het vergelijken van de twee transfers makkelijk maakt, en dan wordt het duidelijk dat in HD de film wel degelijk aan texturering en kleurdiepte wint. De DTS-HD MA 5.1-track is vrij van fouten, maar het valt toch wel op dat aan het sounddesign van de film alleszins niet zoveel moeite werd besteed als aan de visuele aspecten. De scènes waarin de surroundkanalen in actie springen zijn eerder beperkt in aantal - de scènes met de lasersensoren in het museum en die met het zweefvliegtuig zijn oké maar niet echt memorabel -  en de impact is nooit wat die maximaal zou kunnen zijn. De dialogen zijn duidelijk en goed gemixt met de jazzy muziekscore van Bill Conti.

EXTRA'S
Deze Blu-ray bevat niets van bonusmateriaal. Als troostprijs krijgt u er wel de (regio 1) dvd bij, die tenminste nog een audiocommentaartrack heeft. De regio 2-versie had tenminste nog een deftige making of-documentaire aan boord.

 

CONCLUSIE'