In de versie van regisseur Harry Hook komt een groep jongens op een onbewoond eiland terecht nadat hun vliegtuig in zee is neergestort. Ze proberen zich zo goed en zo kwaad mogelijk te organiseren (een vuur aanleggen dat van op zee kan worden gezien, hutten bouwen en voedsel zoeken), maar al na korte tijd vindt een deel van de jongens het leuker om het eiland te verkennen en zich te amuseren in de nieuwe omgeving. Dat leidt tot spanningen en uiteindelijk tot een breuk tussen de realistische Ralph, die zich voornamelijk om het lot van de kleintjes bekommert en die aandringt op regels, en de avontuurlijke Jack, die hun verblijf op het eiland veel meer als een extra vakantie ervaart en die lak heeft aan afspraken. Met een aantal grotere jongens trekt hij zich terug in het oerwoud om er speren te maken en op everzwijnen te jagen. Een wat dikke, bebrilde jongen die door Jacks militie Piggy genoemd wordt, wijst de beide partijen erop dat ze moeten samenwerken om te overleven, maar aan z’n woorden wordt geen belang gehecht en niet veel later wordt er vanuit het bos een aanval op het strand uitgevoerd om z’n bril in bezit te krijgen, want daarmee kan je vuur maken. Het vervolg laat zich raden: de vijandigheden nemen toe, steeds meer jongens kiezen de zijde van de met felle kleuren beschilderde troep die in militaire stijl de achterblijvers op het strand terroriseert, en het is nog maar een kwestie van tijd vooraleer het eerste echte slachtoffer valt…

William Goldings Lord Of The Flies is een parabel over goed en kwaad, over de natuur van de menselijke soort die het goede idealiseert, maar het kwaad in de praktijk brengt. Een halve eeuw geleden maakte een dergelijk verhaal grote indruk. Ondertussen schrikken we niet meer op van berichten over de zoveelste leerling die een ravage heeft aanricht in een school of een tiener die een kinderdagverblijf in een bloedbad verandert. De maatschappij is een stuk ruwer geworden en er moet al sprake zijn van een massale onthoofding van onschuldige burgers vooraleer we de wenkbrauwen fronsen. Desondanks blijft de boodschap van Golding onverkort geldig: een maatschappij zonder respect voor wetten en regels is als een augiasstal, een jungle waar de sterkste en de meest gewetenloze het voor het zeggen heeft.

In 1963 is de roman al een keer door Peter Hook in zwart-wit verfilmd. De nieuwe versie van regisseur Harry Hook hanteert min of meer hetzelfde scenario, maar de film is in kleur gedraaid en dat komt de film verrassend genoeg niet echt ten goede, want een dergelijk donker verhaal is gebaat bij een opake en naargeestige sfeer en daarvoor is zwart-wit uitstekend geschikt. Maar de regisseur slaagt er ook niet in om dezelfde spanning op te roepen als zijn naamgenoot uit 1963, hoewel dat misschien eerder te maken heeft met het feit dat we niet meer zo gauw opkijken van tienergeweld, waardoor Lord Of The Flies voor deze generatie niet meer de kracht van een waarschuwing heeft, maar veel meer het portret is van een haast alledaagse situatie.