Je kent ze wel, de verzamelaars die wekelijks de rommelmarkten afschuimen op zoek naar allerlei (bijna) onvindbare objecten. Het gewenste hebbeding is vaak niet meer dan de aanvulling van een (bijna) nutteloze collectie, maar toch is de eigenaar er apetrots op. Zo fier dat hij iedereen op allerlei forums, uiteraard op Facebook of in gespecialiseerde tijdschriften, op de hoogte brengt van zijn ontdekking. Eigenlijk is zo'n verzamelaar net een jager. Hij bezit hetzelfde instinct, hij jaagt op zijn prooi tot hij ze vast kan grijpen en soms haalt hij de gekste toeren uit om zijn trofee in de wacht te slepen. Mensen verzamelen eigenlijk van alles. Er zijn individuen die oude fietskentekens bijhouden, je hebt er die op zoek gaan naar alle beschikbare balpennen, terwijl andere types dolgelukkig zijn met hun collectie misboekjes.

Iedereen kent wel iemand die iets vergaart. Zelf ben ik een collectioneur van films. Voor mij is het niet meer dan een bezigheid zoals een andere, doch moet ik steeds uitleggen waarom ik zo'n "vreemde" hobby heb. Een film moet je immers bekijken, niet verzamelen. Meer zelfs, vaak wil men mij wijsmaken dat je een film hoogstens één (of twee keer) in je leven kan zien, zeker geen tien keer! Althans dat zegt mijn medemens. Wellicht zullen sommige lezers het voelen kriebelen als ze dat lezen, want ook zij moeten geregeld deze moeilijke (en bijna onmogelijke) vraag beantwoorden. Neen, ik zeg het niet uit arrogantie, maar toch heb ik in mijn niet zo jonge leven daarvoor een zinnige uitleg bedacht, maar ik weet niet of er echt een redelijk antwoord bestaat, want tja, kan iemand de zin van het verzamelen van oude telefoonkaarten verwoorden?

En toch, geloof mij, het sleutelwoord is passie. Mijn hart heeft nooit vlugger geklopt dan bij het zien van een partijtje voetbal. Ik heb nooit de behoefte gehad om mijn auto tot een racemobiel om te bouwen, maar bij het zien van plastic dozen met daarop prentjes van filmsterren krijg ik zonder blozen wel natte dromen. Gek, hé? Of misschien toch niet. Tenzij er iets fout is met het hebben van passie. Maar ook dat kan niet, want zonder dat heeft het leven weinig of geen zin. Noem mij een escapist of wat dan ook, maar ik ben gelukkig in mijn wereldje. En soms kom je als verzamelaar de meest waanzinnige dingen tegen.

Een klein voorbeeldje, mag ik? Een van de onderdelen van mijn collectie zijn films waarin Sophie Marceau ooit heeft meegespeeld. Een mens moet namelijk iets doen in zijn leven. Het lijkt simpel, maar toch bedriegt schijn, want ook dat is een allesbehalve gemakkelijke opdracht. Zo is er bijvoorbeeld haar film Descente Aux Enfers, een prachtig (en tegelijkertijd banaal) niemendalletje met Claude Brasseur. Helaas is die onvindbaar, behalve als je dat ene exemplaar op Ebay voor 250 euro (jawel) meetelt. De prijzen kunnen inderdaad belachelijk hoog zijn, maar laat je vooral niets wijsmaken. In het verzamelwereldje (en dan vooral bij de handelaars) geldt er namelijk maar één gouden wet: de waarde van het item is gewoon de prijs die de zot er voor wil betalen. Er bestaan wel catalogussen op de markt die het geweten van verwoede verzamelaars sussen zodat ze denken dat ze hun centen verstandig hebben geïnvesteerd, maar eens er geen haai meer naar het item kraait is tevens de waarde ervan om zeep, hoe zeldzaam het object ook mag zijn! Maar goed, dat is nu eenmaal het lot. Soms win je wat, maar meestal verlies je je geld.

Neen, geen enkele film is zo’n hoge prijs waard, zelfs niet één met het knappe snoetje van Sophie. Geef ons dan maar de rommelmarkt, de ultieme plek voor de verzamelaar. Er is weliswaar een kans dat je nooit het hebbeding van je dromen zal vinden, maar als dat dan toch gebeurt, dan is de tevredenheid des te groter. En iets vinden voor een habbekrats is nou net de essentie van het verzamelaar zijn, want in principe kun je alles kopen (zelfs liefde en wie weet in de toekomst ook gezondheid). Weet je, zelfs indien je geen grote collectie in huis wil (het is inderdaad niet altijd een pretje om voldoende archiveringsplaats te vinden), raad ik iedere filmliefhebber aan om toch eens te gaan snuisteren tussen films op een vlooienmarkt. Je vindt er natuurlijk zeer veel rommel (daarom is het ook een rommelmarkt!), maar toch heb ik de meeste pareltjes uit mijn eigen collectie daar gevonden, vaak zelfs voor een kleinigheid! Op iedere vlooienmarkt vind je massaal mensen die hun collectie wegdoen, niet zelden tegen de spotprijs van 1 euro per film. Het is er niet alleen voordelig, je vindt er ook massa’s films die labels al lang uit hun catalogus hebben geschrapt of releases van filmbedrijven die ondertussen over de kop zijn gegaan. En tja, zo kom je al gauw uit op die andere liefde, de wondere wereld van de B-film. Raiders Of The Lost Ark zal je wellicht eeuwig in de winkelrekken vinden, maar wat doe je als je Emanuelle In America in je filmcollectie wil?

Het verzamelen brengt ons plots zeer ver uit de buurt van de films die we dagelijks kunnen zien. Dankzij de verzamellust kan je films ontdekken die je anders nooit zou zien. Zou het dan toch kunnen dat ik een antwoord op de vraag gevonden heeft waarom ik mijn huis volsjouw met zilveren schijfjes? Wie weet... en als dat niet zo is, dan wil ik op z’n minst blijven dromen.