FILM
Shine is het waargebeurde levensverhaal van de briljante maar compleet wereldvreemde Australische pianist David Helfgott (Geoffrey Rush, een jongere versie wordt vertolkt door Noah Taylor), verteld volgens een klassieke flash-backstructuur. De jonge David schijnt een talent voor pianospel te bezitten, maar voor zijn dominante vader (Armin Mueller-Stahl) is elke tweede plaats er één te laag op de rangschikking. Peter Helfgotts gezin van joodse afkomst leeft in Australië in bijna karikaturaal armoedige omstandigheden, en geld voor pianolessen is er niet - maar een motiverende leerkracht die onbezoldigd les wil geven is gelukkig wél voorhanden. Wanneer Davids talent - zo gaat dat in dit soort films - onvermijdelijk wordt, en hij diverse aanbiedingen uit het buitenland krijgt, verzet zijn vader zich met hand en tand tegen elke poging die - in zijn ogen - het uiteenrukken van zijn familie impliceert. De enige uitweg voor David is te breken met zijn familie, wat hij doet op aanstichten van de bekende schrijfster Katherine Prichard, die zijn talent onderkent.




David wordt als student aangenomen in het Royal College of Music in Londen, waar hij enerzijds het inspirerende mentorschap van de bekende muziekprofessor Cecil Parks (John Gielgud) geniet, maar anderzijds als naief kereltje door zijn medestudenten wordt uitgeschud. Zijn carrière kent een steile klim, maar de scheiding van zijn familie weegt steeds zwaarder op zijn gedrag, dat met de dag meer bizar wordt, en uiteindelijk stort hij totaal in. Hij belandt terug in Australië in diverse psychiatrische instellingen, en wanneer hij daar eindelijk uit wordt ontslagen, neemt zijn leven een heel andere wending. Hij komt aan de kost als graaggeziene gelegenheidspianist in horecazaken, en ontmoet zo de astrologe Gillian (Lynn Redgrave), waar hij hals over kop verliefd op wordt. Maar zal ze ook vallen voor de aanhankelijke maar verder volledig geschifte pianist?




Shine is weer zo'n muziekfilm in dezelfde stijl als Amadeus, The Legend Of 1900 en Immortal Beloved, maar dan met een meer hedendaags cachet. Dit betekent in de eerste plaats dat de film weer een overdadige bloemlezing aan virtuoze muziek biedt; voor de kenners van klassiek: Helfgotts voornaamste wapenfeit is zijn uitvoering van Rachmaninov. De verhaallijn ontkomt spijtig genoeg niet aan de voornaamste clichés die aan dit genre eigen zijn: een wereldvreemd en miskend muzikaal talent wordt door een oudere mentor gestimuleerd om boven zichzelf uit te stijgen, het genie heeft enkele familiale probleempjes waar ze bij Tele-onthaal iemand op voltijdse basis voor zouden kunnen aanwerven, en tussendoor speelt hij nog een paar piano's de vernieling in. De vertolking in deze eerder bescheiden productie laat echter nog genoeg ruimte voor interpretaties, en het is vooral Geoffrey Rush die "schijnt", en voor het neerzetten van de volwassen David Helfgott terecht in 1996 de Oscar voor beste acteur in ontvangst mocht nemen.

BEELD EN GELUID
Nog niet zo heel lang geleden bespraken we voor u de Spaanse versie, die zich vooral onderscheidde omdat die dead cheap is. We hebben intussen de betere Australische versie te pakken, alhoewel je daar goed voor moet oppassen, want er zijn er twee in omloop, één met veel extra's en één met weinig extra's. Deze schijf beschikt over het juiste beeldformaat, en biedt mooie scherpte en een dito kleurenpalet, waarbij we onder meer zeer mooi de neonverlichting zien in de restaurants waar Helfgott om den brode gaat spelen, maar ook bijvoorbeeld de onvolkomenheden aan de meubelen in de ouderlijke woning. Helemaal feest wordt het met de DTS-HD MA 5.1-track die vooral de pianostukken van Helfgott in alle monumentaliteit door de speakers stuurt. Dit is een film waarin je vooral van Rachmaninov moet genieten, als dat uw ding is. De film bevat Engelse CC-ondertitels.




EXTRA'S
De goeie versie bevat ook een hele slew aan extra's. Die beginnen met een interessante audiocommentaar door regisseur Scott Hicks en acteur Geoffrey Rush. Behouden van de Spaanse versie zijn de drie interviews: ééntje met Geoffrey Rush, The Imp, The Spirit, The Hero: Playing David Helfgott in Shine (27:29), ééntje met regisseur Scott Hicks, Sculpting the Movie: The Experience of Directing Shine (29:00) en ééntje met componist David Hirschfelder, Drawing the Audience In: Making the Music of Shine (28:53). Daarna volgt er nog een documentaire At Home with David Helfgott (32:38), waarin we de brave man onder meer bezig horen aan zijn piano. Dan volgt een korte documentaire On Location (3:04) en 10 interviews met cast en crew (42:58) over de diverse aspecten van de film en de manier waarop men toch tracht om een personage als Helfgott niet in het belachelijke te trekken. Vervolgens zien we twee screen tests, ééntje van Geoffrey Rush (4:41) en ééntje van Noah Taylor (6:10). Dan is er nog een uitgebreid interview met scenarist Jan Sardi (33:11), een fotogalerij (1:30) en een trailer (1:33).

CONCLUSIE
Deze Australische versie verdient een top-predikaat, vooral door het uitgebreid arsenaal aan extra's, waarmee de release niet moet onderdoen voor pakweg één van Criterion. Dit is een zeer aanbevelenswaardige release.