FILM
Farinelli vertelt het tumultueuze levensverhaal van de broers Broschi, de oudere componis­t ­Ric­car­do (Enri­co Lo Verso) en de jonge zanger Carlo (Stefano Dionisi). Om zijn speciale stem te bewaren is Carlo op jonge leeftijd gecastreerd, en dat ligt aan de basis van zijn roem. Als Farinelli wordt hij één van de bekendste zangers in zijn soort van de 18e eeuw. De broers hebben een pact afgesloten: wie de éne wil contracteren als zanger, moet er de andere als componist bij nemen. En dat pact strekt zich verder uit dan het zakelijke gebied: de talloze vrouwen die aangetrokken worden door nieuwsgierigheid of de castraat "het" nog wel kan, moeten er ook broer Broschi voor lief bijnemen - excuseer de flauwe woordspeling. En nu is Carlo weliswaar een briljante zanger, Riccardo daarentegen is maar een derderangscomponist. Dit is ook de Engelse hofcomponist Händel (Jeroen Krabbé) opgevallen, die zich anders neerbuigend uitlaat over de verminking van de zuiverheid van de kunst die door de "kunstmatige vervoering" van castraatzangers in de hand wordt gewerkt. Toch wil hij Carlo een kans geven en hem meenemen naar Londen, maar Riccardo steekt daar een stokje voor: Farinelli mag enkel zingen wat hij zelf componeert, zoals de opera waaraan hij al tien jaar bezig is. En ook Carlo zelf komt geleidelijkaan tot de conclusie dat de werken van zijn broer hem te min zijn. Daarbij komt nog eens het feit dat hij en zijn broer op dezelfde vrouw, Alexandra (Elsa Zylberstein) verliefd zijn; de breuk tussen de beide broers wordt hierdoor onafwendbaar. Tevens lijdt Carlo emotioneel onder het verlies van zijn mannelijkheid, in het bijzonder door het feit dat hij geen kinderen zal kunnen krijgen.




Net zoals de meeste films van de Corbiaus zoals Le Roi Danse en Le Maître De Musique neemt de muziek in Farinelli een zeer prominente plaats in, in zoverre zelfs dat dit kostuumdrama soms bezwijkt onder het gewicht van de zware decors en de overdreven emoties (vrouwen die bij bosjes in zwijm vallen voor Farinelli's kunsten). Toch biedt de film een boeiende maar enigszins onrealistisch geromantiseerde tijdsschets over het fenomeen van de castraatzangers. Is het scenario af en toe wat dunnetjes, dan is de afwerking daarentegen tot in de puntjes verzorgd, en de makers hebben daar nog enkele prijzen aan overgehouden. Stefano Dionisi en Enrico Lo Verso, deze laatste kan je overigens ook aan het werk zien in Hannibal, kwijten zich goed van hun taak, maar in overeenstemming met de rest van de film is het acteerwerk allemaal nogal pompeus. Ook de opiumverslaving van Carlo komt niet honderd procent realistisch uit de verf. De rol die Jeroen Krabbé, zich kapotzwetend onder een half omgekeerd schapenvel, voor zijn rekening neemt is dan weer wat relativerend, en hier en daar zelfs potsierlijk grappig. Neem je er het feit bij dat het neerzetten van goede acteerprestaties niet dadelijk het eerste doel van de makers was, is Farinelli best te genieten, zeker voor liefhebbers van barokke kostuumfilms.




BEELD EN GELUID
In onze zoektocht naar de ultieme Farinelli-versie hadden we eerder al de Franse versie besproken, maar die faalde op vlak van geluid, omdat de hele film in het Frans gedubd was. Deze Amerikaanse versie bevat slechts een LPCM 2.0-spoor, maar dit is tenminste één waarbij alle personages hun eigen taal spreken: Frans, Italiaans, Engels, Duits... Je verliest wat ruimtelijkheid, vooral in de gezongen stukken, maar die klinken wel allemaal zuiver genoeg zodat u genoegen zult moeten nemen met een gewoon stereobeeld. Wel is de nasynchronisatie niet altijd even ordelijk gebeurd, en vooral de door acteur Jeroen Krabbé uitgesproken dialogen matchen niet helemaal met zijn lipbewegingen. Bovendien is deze transfer in 1080p uitgevoerd, en krijgen we een mooi beeld, dat misschien in de openingsshots wat soft overkomt - kijk maar naar de kom melk die daar staat - maar gaandeweg verdwijnen de niet genoeg afgelijnde shots en maken deze plaats voor volumineuze en protserige decors die in de baroktijd thuishoren.




EXTRA'S
De twee documentaires die we deze keer krijgen voorgeschoteld zijn Farinelli: Nostalgia Of A Lost Voice (52:28) en Farinelli: Birth Of A Voice (24:21), mooie werkstukken die het tijdskader van de castraten schetsen, maar ook het maken van de film zelf. Er is nog een trailer (1:57) en een greep cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Als u met een stereotrack genoegen neemt, dan is dit voorlopig de beste versie van Farinelli, Il Castrato die er op de markt te vinden is, enkel en alleen omdat tenminste de dialogen in de juiste plejade aan talen zijn.