FILM
Charlie Hinton (dit keer gespeeld door Cuba Gooding Jr.), de eigenaar van "Daddy Day Care" en zijn partner Phil Ryerson (dit keer door Paul Rae), kopen in een impulsieve bui het verwaarloosde zomerkamp "Driftwood". Helaas blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan en de ene na de andere ramp voltrek zich: de toiletten ontploffen, kinderen zijn ongehoorzaam en stinkdieren halen vreemde toeren uit... Wanneer ze ook nog eens ruzie krijgen met het nabijgelegen rivaliserende kamp, besluit Charlie een geheim wapen in te zetten: zijn vader kolonel Buck Hinton (Richard Gant). Charlie en 'zijn' kinderen zijn dan ook vastbesloten om de strijd tegen het andere kamp te winnen...

Daddy Day Care (2003) was geen grote kunst, maar de interactie tussen komieken Eddie Murphy, Steve Zahn en de kinderen was tegelijk charmant en behoorlijk grappig. De op 60 miljoen dollar gebudgetteerde prent van de hand van komediemaker Steve Carr (Dr. Dolittle 2, Are We Done Yet?) bracht wereldwijd bijna 165 miljoen dollar in het laatje. De sequel kreeg vrij snel groen licht, maar het was eenmoeilijke geboorte. De producenten kozen voor een direct-to-dvd productie in plaats van de geplande bioscoopfilm (ongetwijfeld toen Murphy bedankte voor de eer en liever zijn opgebouwde krediet op het spel zetten in de absolute drol Norbit). Daarna werd Cuba Gooding Jr. aangetrokken om de Murphy-rol in te vullen. Gooding won in een héél ver verleden een Oscar voor zijn memorabele bijrol in Jerry Maguire, maar hij is al enkele jaren serieus op de dool. Het lijkt alsof de ooit beloftevolle acteur de laatste jaren echt elk voorstel accepteert. Hij was o.a. te 'bewonderen' in misbaksels zoals Rat Race, Snow Dogs, Boat Trip en Norbit. Daddy Day Camp zal daar helaas niet veel verandering in brengen. Het platte scenario hangt aan elkaar van clichés en bevat geen enkele, maar dan ook géén enkele verrassing. De grappen zijn flauw, uitermate voorspelbaar en platvloers, zonder zelfs een grijns tevoorschijn te toveren. Het acteerwerk is op zijn zachtst gezegd niet om over naar huis te schrijven en waar de peuters in de eerste film nog schattig uit de hoek konden komen, mag je nu het woord 'irritant' klaarhouden. Daddy Day Camp, in een regie van televisieacteur Fred "The Wonder Years" Savage, is na veel vijven en zessen toch in de bioscopen uitgebracht. De sequel bracht wereldwijd iets meer dan 18 miljoen dollar op. Kortom: Wow! 

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.85:1-beeld is dik in orde, met een goede scherpte en een puik contrast. De gebruikte filmprint is proper, zonder noemenswaardige oneffenheden. Er duikt af en toe wat minimale filmgrain op, maar echt dramatisch wordt het gelukkig nergens. De Engelse Dolby Digital 5.1-track klinkt meer dan behoorlijk, met een mooie plaatsing van de geluidseffecten en de muziek komt goed tot haar recht. De heldere dialogen komen netjes uit de centerspeaker en zijn gedurende heel de film goed verstaanbaar. Ruis en andere geluidsstoringen zijn niet aan de orde. 

EXTRA'S
Een platte 'Making of'-featurette (12 min.) met interviewsnippers met de voornaamste cast- en crewleden. Als je allergisch bent voor vervelende peuters, dan laat je deze kelk beter aan je voorbijgaan (maar dan zit je wel op de verkeerde pagina om te beginnen). Verder nog een infantiel spelletje en een resem promotionele trailers.  

CONCLUSIE
Zwakke en platvloerse sequel op de Eddie Murphy hit Daddy Day Care uit 2003. De technische specificaties zijn prima en enkele extra's zijn toegevoegd. Voor de masochisten onder ons!