FILM
Russell Duritz (Bruce Willis) is een imago-consultant met een hoog workaholic-gehalte en bijzonder weinig menselijke gevoelens voor zijn collega's en klanten. Zelfs voor uit te gaan eten met zijn vader haalt hij zijn neus op, en hij trekt zich liever terug in zijn luxewoning achter hoge tralies. Op een avond breekt er een jongetje zijn huis binnen om er een vliegtuigje weg te halen, wat volgens het kereltje zijn persoonlijke eigendom is. De jongen (Spencer Breslin, waarover verder meer) blijkt op de één of andere manier Russell zelf te zijn, maar dan op achtjarige leeftijd. Russell heeft niet te beste herinneringen aan zijn jeugd, en ervaart die jongere versie van zichzelf als een behoorlijk blok aan zijn been. Voor Rusty jr. is de ontmoeting met zijn oudere ik ook een koude douche: zijn toekomstdroom om piloot te worden mag hij opbergen, want zijn oudere zelf blijkt een hatelijke neuroot met een zenuwtic te zijn, veertig, ongehuwd, én hij heeft bovendien niet de hond waar hij als kind altijd van droomde. Russell's collega Amy (Emily Mortimer) voelt zich misschien wel aangetrokken tot hem, maar knapt telkens weer af op zijn rotkarakter. Samen gaan de oudere en jongere versie van Russell op zoek doorheen hun kinderjaren waar het precies verkeerd is beginnen lopen.


The Kid is bij ons aan de kassa volledig geflopt, en we beginnen een aardig vermoeden te krijgen waarom. Regisseur Jon Turteltaub had met While You Were Sleeping een aardige en frisse komedie geregisseerd, maar met The Kid weten we eigenlijk niet waar hij naartoe wil, en hijzelf waarschijnlijk ook niet. Voor kinderen is de film alleszins te hoog gegrepen wegens het ontbreken van een deftig uitgewerkte verhaallijn, en voor volwassenen schiet deze prent als komedie over de hele lijn tekort. Het komische gehalte of wat daarvoor moet doorgaan, moet blijkbaar bereikt worden met een handvol grappen zoals een projectontwikkelaar die zich laat bekogelen met slagroomtaarten door een stel kinderen, of Bruce Willis en zijn jongere zelf die zich op hetzelfde moment moeten terugtrekken voor een kleine boodschap en naast elkaar voor een urinoir staan. Geestig! Willis is compleet miscast als komisch acteur: we hebben het grootste respect voor hem wanneer hij als actieheld een bende schurken neermaait met een Howitzer, of als afgeleefd wrak rondzwalpt zoals in Unbreakable, maar in deze prent krijgen we van hem een schoolvoorbeeld van overacteren voorgeschoteld. Films met kinderen kunnen best aardig zijn - kijk maar naar de verfilming van de Roald Dahl-klassieker Matilda, maar het optreden van de kleine Spencer Breslin is ronduit irritant, en we hopen dat er geen enkele filmstudio op het onzalige idee gaat komen om dit ettertje in Haley Joel Osment-stijl te gaan lanceren als één of andere nieuwe rijzende ster. En een dergelijk master plan bestààt, want Breslin spreekt straks één van de stemmen in voor de Peter Pan-sequel Return To Neverland. Nu ja, zo lang de besmetting binnen de schutkring van Disney blijft is er misschien niets aan de hand, alhoewel. Amerikanen hebben nogal de neiging om plat op hun buik te gaan als een kleine met hondenoogjes alsof hij elk ogenblik gaat janken, volwassenpraat uitslaat, maar op ons maakte het bijzonder weinig indruk. Verder worden er anderhalf uur aan een stuk zedenlessen georeerd, waarbij de boodschap - verlies van kinderlijke onschuld, weet u wel - er zodanig dik wordt opgesmeerd dat de lol er ineens ook wel af is. Ook de romantische nevenplot is danig bij de haren gesleurd; de vonk tussen Bruce Willis en Emily Mortimer blijft uit. En zonder de plot willen weg te geven: op het einde hebben de scenaristen er blijkbaar óók de brui aan gegeven.


BEELD EN GELUID
Op het beeld zijn er toch een paar kleine dingen aan te merken, zoals sporadisch een beetje ruis en behoorlijk wat aliasing vanaf het moment dat er ijzeren roosters (van wagens of zo) in beeld komen. Maar over het algemeen is het anamorfe beeld toch ook vrij scherp, contrastrijk en met zachte, weinig agressieve kleuren. Alleen staat de ondertiteling volgens ons veel te hoog in het beeld. De Engelse Dolby Digital 5.1-track is mooi verzorgd, maar afgezien van een paar scènes (zoals het laag overvliegende vliegtuig dat bijna tegen Bruce Willis' auto aanknalt) wordt het geluid toch voornamelijk geconcentreerd op de voorste speakers, en worden de ruimtelijke mogelijkheden nauwelijks benut. De dialoog is altijd goed verstaanbaar en wordt niet overstemd door de muziek.

EXTRA'S
Na de tekenfilms heeft Disney nu ook bij hun gewone speelfilms de onhebbelijke gewoonte overgenomen om een film manifest te laten voorafgaan door een reeks cross-promotionele trailers, in dit geval voor 102 Dalmations (sic), Snow White, Dinosaur en The Emperor's New Groove, die ook nog eens via het extra's-menu op te roepen zijn. Ons standpunt blijft dat een dergelijk geforceerd bekijken van trailers, ondanks het feit dat ze met de fast forward-button eenvoudig te skippen zijn, misplaatst is op een medium als DVD. Als er bij de extra's cross-promotionele trailers staan, en je wenst die te zien, dan zal je die als kijker normaal gezien wel zelf oproepen, en we hebben Disney niet nodig om die beslissing voor ons te nemen. De echte extra's dan. Tja, hier valt toch ook één en ander op te merken, niet op technisch maar wel op inhoudelijk vlak, om de lage score te verantwoorden. De kwartier lange documentaire "A Kid Becomes The Kid" is feitelijk één langgerekt en pretentieus portret van "acteur" Spencer Breslin, met als voornaamste onderwerp: hijzelf. We gaan hier niet de volledige dialoog overschrijven, maar de openingszin willen we u niet onthouden: "Ik ben Spencer Breslin en dit is de DVD van mijn film 'The Kid'. Ik laat zien hoe het is om een Hollywoodfilm te maken." Vervolgens passeren onder meer zijn impresario en zijn moeke om te vertellen hoe een braaf jongeheer Breslin toch wel is. Straks gaan we nog moeten geloven dat hij de DVD's eigenhandig geperst heeft. Sorry, maar eigen lof stinkt. In een kortere featurette "Conversations with Jon Turteltaub" van een achttal minuten bezondigt regisseur Jon Turteltaub zich min of meer aan dezelfde zonde der zelfverheerlijking, wanneer een schare van acteurs uit deze en vorige prenten van hem (o.a. Sandra Bullock) mogen komen slijmen hoe een goede regisseur hij wel is. Helemaal fraai is de commentaartrack, ingesproken door... Jon Turteltaub en Spencer Breslin. Toegegeven, het is weer eens wat anders dan anders, maar de artistieke meerwaarde hiervan is vrijwel nihil. Pluspunt is wel dat alle extra's Nederlands ondertiteld zijn - wat dat betreft leert Disney bij, óf ze konden zich niet onsterfelijk belachelijk maken door Bruce Willis te gaan overdubben. Uitzondering zijn de trailers, die men enkel in originele Engelse versie kan bekijken, en die automatisch Nederlands overdubd worden wanneer men ergens aan een knopje met Nederlandse taalkeuze durft aanraken. Tot slot van dit alles bevat de DVD nog de bioscooptrailer van de film zelf. Qua hoeveelheid een niet onredelijke portie extra's, maar inhoudelijk van een uiterst dubieus niveau. De DVD had misschien beter "Spencer Breslin" geheten...


CONCLUSIE
The Kid is een teleurstellende komedie - of wat daarvoor moet doorgaan - waarbij steracteur Bruce Willis, nochtans één van mijn favoriete actiehelden, een keurslijf opgedrongen dat hem totaal niet past, en waar hij volgens mij beter zijn naam niet aan had laten verbinden. Willis heeft na de terroristische aanslagen van 11 september laten verstaan dat hij voorlopig past voor rollen zoals die in Die Hard, maar als hij vanaf nu enkel als voorprogramma voor kindsterretjes van het niveau van Spencer Breslin moet dienen, kan hij misschien terug beter ober worden. Nog maar eens een bewijs dat het Disney-label zeker geen garantie is voor kwaliteit.