De cineaste Sally Potter werkt aan een scenario voor een Hollywood-productie, maar de bazen in de States willen (terecht) geen cent in het project pompen. Op een avond ziet ze in een theater een tangodanser, Pablo Veron, en ze besluit lessen bij hem te nemen. Alleen willen die lessen niet erg lukken, want Sally kan zich niet schikken in het feit dat de man bij het dansen de leiding neemt. Als tegenprestatie zal Sally voor Pablo, die van een filmcarrière droomt, een film over hen beiden maken, en dat is dan ook precies wat we te zien krijgen.

Wie al dacht dat Kevin Costner films maakte waarin hij zichzelf uitvoerig bewierookt, moet maar eens naar deze film kijken; uw mond zal drie dagen open blijven staan van verbazing. Sally Potter heeft niet alleen het scenario geschreven en de film geregisseerd, maar speelt ook nog eens de hoofdrol als... zichzelf. Zelden hebben we zo'n staaltje van egotripperij gezien, maar dat zou nog niks zijn, als de film daadwerkelijk nog over wat zou gaan. Deze film schittert echter door innerlijke leegte, en is werkelijk één gigantische hoop opgeblazen lucht. De bizarre docudrama-stijl overstijgt nog niet eens het niveau van het gemiddelde eindwerkje van een laatstejaars filmstudent. Het merendeel van de film wordt gevuld met oeverloos gelal, afgewisseld met Sally Potter die haar potloden slijpt, Sally Potter die met diverse partners een tangootje danst, en Sally Potter die in haar appartement dat net verbouwd wordt zit na te denken en te ijsberen (minuten lang!) over haar film. En om het nog wat erger te maken wordt deze film "artistiek opgewaardeerd" door de beelden in zwart-wit te schieten, behoudens enkele scènes uit de fantasie van, jawel, Sally Potter, over de film die ze wil maken, een prent waarin drie mannequins (rood, geel en blauw gekleed, klaarblijkelijk gejat uit Doornroosje) worden achternagezeten door een man zonder benen in een rolstoel. Begrijpe wie begrijpen kan. De overdosis aan narcisme waarmee deze film gemaakt is, neemt angstaanjagende vormen aan, maar wat werkelijk beangstigend is, is dat er blijkbaar een zotte financier moet rondlopen die in projecten als dit geld heeft wil steken. Tenzij Sally Potter alles zelf zou betaald hebben, wat ineens een hoop zou verklaren. Iemand zou haar toch eens het verschil moeten uitleggen tussen een speelfilm en een home-video voor eigen gebruik.

BEELD EN GELUID

In de 2.0-track wordt er voortdurend gewisseld tussen Engels, Frans en Spaans. De soundtrack is weinig boeiend want op veel speciale effecten of iets dergelijks moet je uiteraard niet echt rekenen. De weergave van de vele streepjes tangomuziek is doorgaans wel okee. Het idee om de film volledig in zwart-wit te filmen was ook niet zo geslaagd, want de film laveert voortdurend tussen overbelicht en onderbelicht. De telecine-transfer heeft ongelofelijk veel last van wobble; kijk maar eens naar de pancartes tussen de verschillende hoofdstukken. Op de letters is bovendien zeer storend het Gibb-effect te zien (het feit dat een doordrukje van de letters er als een spookschaduw tegenaan kleeft). Ook het beeld van de film zelf is allesbehalve vrij van artefacts - zo heeft men niet eens de moeite gedaan om de markeringen tussen de reels te verwijderen - en op de koop toe nog eens niet anamorf uitgevoerd. Ik heb persoonlijk al acht millimeter-filmpjes gezien die beter afgewerkt waren.

EXTRA'S

Naast een trailer krijgen we ook nog cross-promotionele trailers voor "Sous le sable", "Pane e tulpani" en "The goddess of 1967". Verder bevat de DVD een twintig minuten durend interview met, jawel, Sally Potter, uit het Veronica-programma "Stardust", waarin ze nog maar eens de bedoeling van de film uitlegt. Voor wie het dan nog niet door mocht hebben, staan er nog enkel pagina's met Nederlandstalige achtergrondinformatie over de film, waar nog maar eens in het kort de ontstaansgeschiedenis ervan wordt geschetst.

CONCLUSIE

Voor een enerverende zeurfilm als deze biedt enkel de prullenbak nog een uitkomst. Als deze film al één ding bewijst, dan is het dat sommige mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden. Stel je voor dat morgen iedereen met een handcamera veertien dagen lang zijn hond zou filmen, en dat dan vervolgens op DVD zou uitbrengen... En zeggen dat er zo veel jonge filmmakers met sprankelende ideeën rondlopen die geen kansen krijgen!