FILM 

De Duitse gemeente Aying telt minder dan 5000 inwoners, maar dit gehucht in Beieren is het hoofdkwartier van de Duitse slasherfilm. De mensen die dit hebben verwezenlijkt zijn Claudia Quirchmayer en Michael Pöttinger, twee producers die met hun onafhankelijke filmmaatschappij ExVision Duitsland een plaats op de internationale horrormarkt hebben bezorgd. Voor hun eerste prent Legion riepen ze de hulp in van regisseur Olaf Ittenbach, een cineast die reeds vanaf zijn dertiende bezig is met het regisseren van 16mm-films. Legion werd zijn eerste 35mm-project en hij beschikte over een budget van 5 miljoen Duitse mark, wat een aanzienlijk bedrag is voor een horrorprent. Ondertussen is de filmografie van Ittenbach zo'n veertien films rijker geworden en is de man ondertussen op enkele zwarte lijsten terechtgekomen. Eens je No Reason hebt bekeken, weet je ook waarom, de bizarre films van de Duitser zijn immers pure martelporno die weinig met de zevende kunst te maken hebben.

 

Het verhaal van No Reason samenvatten is niet bepaald een gemakkelijke opdracht, daar het scenario op een Jungiaanse theorie lijkt die wordt bekeken door een Hunter S. Thompson-bril. Nu goed, of je er veel of niks van snapt, heeft weinig belang omdat de inhoud een flauw excuus is om de kijker te overstelpen met perverse marteltechnieken die men eerder in pornofilms aantreft.

 

Het jonge meisje Jennifer (Irene Holzfurtner) was voorbestemd voor een gouden toekomst. Haar ouders droomden ervan dat hun intelligente oogappel ooit een succesvolle advocate zou worden, toch ontdekt de bolleboos helaas op vroege leeftijd de hallucinerende effecten van drugs waardoor ze van de ene hel in de andere belandt. Net op het moment dat Jennifer zich wat herpakt, krijgt ze het bezoek van een vreemde postbode die haar een boek over de symboliek van de verschillende kleuren overhandigt. Eens de vrouw het lijvige boek opent, belandt ze in een vreemde wereld die is onderverdeeld in verschillende lagen. Zo duidt de rode laag de bloederige en gewelddadige aspecten van de mens aan en de blauwe kleur is blijkbaar het symbool voor seksuele perversiteiten.

Veel verhaal hoef je in No Reason niet te verwachten. Ittenbach waant zich wel de meester van pseudowetenschappelijk gewauwel, maar waar het hem uiteindelijk om gaat is het tonen van schokkende beelden die in overvloed aanwezig zijn. Liefhebbers van gore- en slasherscènes zullen ongetwijfeld hun hart ophalen aan de vele expliciete beelden. Deze hebben weliswaar voor bepaalde doeleinden hun verdienste, maar toch hebben ze weinig met het medium film te maken. 
 

De grootste fout die Ittenbach heeft gemaakt betreft de keuze van de belichting. Wanneer bijv. Jennifer in de blauwe laag terechtkomt dan gebruikt de regisseur een volledig blauw beeld. Deze gedateerde techniek geeft de film niet alleen een goedkope indruk, maar ook worden sommige scènes daardoor langdradig en zelfs ronduit vervelend.

 

Er staan massa’s extra’s op deze dvd, doch zijn ze niet echt interessant. Het beste toemaatje is zonder twijfel het interview met de Nieuw-Zeelander Timothy Balme die mee aan de basis lag van Peter Jacksons Braindead en die in No Reason een kleine rol als patholoog vertolkt. Verder heb je nog een slideshow vol afschuwelijke martelbeelden, een kijkje achter de schermen en twee tv-spots over Legion, de dure debuutfilm van Ittenbach. Het is misschien een raar idee om twee tv-spots die over een andere film gaan op deze dvd te plaatsen, toch kom je heel wat te weten over de aparte werkwijze van deze Duitse regisseur die zijn eigen oeuvre trouwens geniaal vindt.

 

Kijkers die kicken op bloederige slasherscènes zullen No Reason met plezier tot de allerlaatste seconde uitkijken, terwijl andere mensen de film na een tiental minuten uit de dvd-lader zullen halen. Let op want enkele beelden hebben een zeer pervers karakter.