U vertellen waarover film gaat is geen gemakkelijk opgave, maar we citeren graag de hoes van de dvd: “wat je gaat zien is gevaarlijk, gruwelijk, griezelig, misselijkmakend en angstaanjagend. Dit materiaal is niet eerder getoond en probeer het thuis niet na te doen”, waarschuwt een clowneske verteller met nog maar een paar tanden in z’n mond. Wat volgt is een afdaling in het woeste en tegelijk vrolijke circus van Mondomanila: in deze anarchistische onderwereld vechten een kreupele pooier, een eenzame huisvrouw, vermogende gokverslaafden, prostituees, een Amerikaanse pedofiel, een meisjesachtige jongen en een machovader met een Hitlersnorretje voor hun bestaan en verlangens. Volgens filmcriticus Christoph Huber van het Weense dagblad Die Presse hebben ‘de wilde, grappige en subversieve no-budgetfilms van de Filippijnse punkrebel Khavn ontegenzeggelijk hun stempel gedrukt op de Zuidoost-Aziatische cinema’. In zijn magnum opus, vertoond op het Internationaal Film Festival van Rotterdam van 2012, speelt Khavn met verschillende filmgenres waaronder film noir, komedie, drama en musical om tot een onverbloemd portret te komen van een Filippijnse sloppenwijk. In Mondo Cane (1962) was maker Gualtiero Jacopetti een buitenstaander, in Mondomanila is Khavn (De La Cruz) een deelnemer.

 
 

Mondomanila is een film die het midden houdt tussen een documentaire, een komedie en een musical, maar die vooral veel meer is dan de som van dat alles. De toeschouwer wordt bovendien voortdurend op het verkeerde been gezet, want figuren die aanvankelijk in documentaireachtige fragmenten optreden, blijken later een heel andere rol te spelen en de zgn. moord op een Britse pedofiel door een stel jongetjes (ze schieten de man in het hoofd terwijl hij een kereltje van een jaar of tien in z’n badkamer neukt) is niet meer dan een onhandige reconstructie van een affaire die zich wellicht ooit heeft afgespeeld. Sterk zijn vooral de scènes met de feestende jongetjes en meisjes, maar wat er eigenlijk aan de hand is en waar het toe leidt is ook na twee kijkbeurten onduidelijk. Belangrijker lijkt de sfeer te zijn, het feit dat jonge kinderen roken, drinken, drugs gebruiken en praten over lullen en kutten alsof het de gewoonste dingen uit hun jonge leven zijn. Wellicht zijn dat de scènes die het dichtst de werkelijkheid benaderen en ze vertellen precies hoe het er in de sloppenwijken van Manila aan toe gaat: geen fatsoenlijke opvoeding, geen normering en geen toekomst. Uitschot, volgens de Britse pedofiel, slaven voor de seksindustrie.

 

Regisseur Khavn maakt van Mondomanila een bonte verzameling portretten en situaties, maar het werkt wellicht beter op papier dan op film, want ondanks de korte tijdsduur (75 min.) gaat de film na een uurtje vervelen. Wat dan nog volgt is allemaal een beetje van hetzelfde en eigenlijk heeft de productie haar essentie dan al grotendeels prijsgegeven. De slapstickachtige musicalfragmenten die volgen zijn leuk, maar niet meer dan dat en het besef dat de personages misschien eerder acteurs zijn dan echte behoeftige en betreurenswaardige sloppenwijkbewoners, doet afbreuk aan de geloofwaardigheid. Waar Khavns grens ligt tussen ernst en humor is niet duidelijk, niet relevant, maar misschien ook niet interessant om te weten. Onderhoudend en zelfs grappig is Mondomanila vaak wel, ondanks de ruwe omgeving en de bizarre leefomstandigheden.