FILM
Toen ik het hoesje van deze Franse hit zag, kreeg ik bij het lezen van de reclametekst eerder koude rillingen. Een zomerse feelgoodfilm. Woorden die bijna synoniem zijn voor de ultieme verveling. Desalniettemin beschouw ik de nieuwste film van Stéphane Robelin toch meer als een aangename komedie. Het is weliswaar het klassieke verhaal van een lach en een traan, maar dankzij de hulp van een voortreffelijke cast is deze film heel wat beter dan de rest van zijn soort.


Op een dag worden we er allemaal mee geconfronteerd: het ouder worden, de dag waarop je je afvraagt wat je met de laatste jaren van je leven zal doen. De schrik voor wat er te gebeuren staat. De vijf vrienden Jeanne (Jane Fonda), Annie (Geraldine Chaplin), Albert (Pierre Richard), Jean (Guy Bedos) en Claude (Claude Rich) zijn de kaap van de zeventig allang voorbij. De kinderen zeggen het niet met zo veel woorden, maar eigenlijk zijn de oudjes een last. Zo vergeten ze wel eens om de kraan van het bad dicht te draaien of glijden ze uit op de stoep. De moderne samenleving heeft voor dit probleem een mooie oplossing gevonden, het bejaardentehuis, een mooi oord waar senioren langzaam wegrotten. De vijf oude gabbers zijn nog voldoende bij hun verstand om dat te voorkomen en daarom verzetten zij zich tegen een opname in zo'n tehuis. De vrienden hebben nog steeds elkaar en daarom besluiten ze om in een commune te gaan samenleven, er is immers geen betere verpleegster dan je beste vriend. Hun plannetje lukt aardig tot er boosdoeners als dementie en terminale ziektes in het spel treden. Door de verveling ontdekken de vrienden ook heel wat geheimen van vroeger en ook dat zorgt voor de nodige conflicten.


Robelin is erin geslaagd om ondanks de afgezaagde clichés van Et Si On Vivait Tous Ensemble geen melige film te maken. Een dement oudje dat op zoek gaat naar haar kunstgebit of een man die vergeet dat zijn vrouw is gestorven, zijn weliswaar geen grappige onderwerpen, doch brengt Robelin ons ermee aan het lachen. Misschien spotten we wel met onszelf, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven. Je zou de film zelfs (indien dat toch moet) een feelgoodfilm met een vleugje sarcasme kunnen noemen, want het is net dat extra ingrediënt dat deze Franse prent beter maakt. Net zoals in het echte leven loopt niet alles op wieltjes. Er sterven mensen en jawel, ziek zijn doet pijn. Uiteraard heeft Robelin ook veel aan zijn cast te danken. De Franse taal van Jane Fonda (ze sprak dat ook in Tout Va Bien van Jean-Luc Godard) is misschien wel storend, toch blijft ze een sublieme actrice. Dat kan ook worden gezegd van Geraldine Chaplin en het is eveneens leuk om de Franse lolbroek Pierre Richard in een totaal andere rol aan het werk te zien. Het rolletje van Daniel Bruhl als Duitse student die de hond uitlaat is misschien wat overbodig, maar dat is het enige slechte wat je over deze sterrencast kan zeggen.

BEELD EN GELUID
De kleuren zijn uiterst verzorgd en er is niet de minste storing. Het geluid is standaard, doch gaat het hier om een dialoogfilm en dus is het niet nodig om je homecinema aan te zetten.


EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Degene die de beslissing nam om de woorden "zomerse feelgoodfilm" op het hoesje te plakken verdient een uitbrander van formaat. Deze film van Stéphane Robelin is namelijk zo veel meer dan dat. Een sarcastische (soms pijnlijke) kijk op het ouder worden, maar waarbij nooit wordt vergeten dat het leven ook mooi kan zijn.