Wat men in pakweg Frankrijk of Duitsland wel kon, was blijkbaar voor lange tijd onmogelijk in België. Komieken die het uitstekend doen op de planken in een film zetten. Voor Gaston Berghmans en Leo Martin zou het tot 1984 duren vooraleer Robbe De Hert hun in hun eerste langspeelfilm (Zware Jongens) zou doen schitteren, en met enorm veel succes als gevolg. Voor Urbanus kwam het nog iets later. In 1987 zou Stijn Coninx Hector draaien, en het werd voor een paar jaar meteen de meest bekeken Vlaamse film ooit. De tweede Koko Flanel (ook van Stijn Coninx) deed het zo waar nog beter. Een derde keer moet nog beter kunnen, had men gedacht, en in 1993 volgde De Zevende Hemel. Het Vlaamse aspect werd wat overboord gegooid en men maakte er meteen een Belgische/Nederlandse film van. Het resultaat was dat het er wat vulgairder aan toe ging, maar als pluspunt was er Renée Soutendijk die toen na een iewat mislukt Amerikaans avontuur met Eve Of Destruction terug naar Nederland kwam.

Urbanus Van Anus. Je houdt er van, of je haalt er het kotszakje voor boven en het is het soort humor dat met onnozelheid gepaard gaat. Hoewel De Zevende Hemel puur financiële winst en qua populariteit bekeken de minste van de drie Urbanus-films is, is hij voor ons misschien de beste van de drie. Wie weet dat we verblind waren door de charmes van Renée Soutendijk, maar in deze film bezondigt Urbanus zich niet aan overacting en toont hij op geslaagde wijze dat zijn charisma niet alleen op een podium werkt.

Hoe het er op de set aan toe ging weten we ook niet, maar de film werd in de handen van een Franse regisseur gestopt met name Jean-Paul Lilienfeld. Bij ons een compleet onbekende figuur, maar in Frankrijk onder meer gelauwerd voor de prima thriller Arrêtez-moi met Sophie Marceau en Miou-Miou.

Een film die grotendeels rond seks draait en het begint al vanaf de eerste seconde wanneer we zien hoe Samuel Bloemensteen (Urbanus Van Anus) er niet in slaagt om zijn vriendin Micheline (Hilde Van Mieghem) te bevredigen. De iewat nymfomane Micheline maakt het uit om een toekomst op te bouwen met haar ander vriendje Claude (Peter Van Den Begin). De lusteloze Samuel die ondertussen ook zijn baan verloren is, besluit om er een einde aan te maken. Net op het moment dat hij een brouwsel van rattenvergif wil binnenkappen, wordt hij overdonderd door de muziek bij zijn buurvrouw Charlyne (Renée Soutendijk) die ook beslist heeft om uit het leven te stappen. Samuel kan haar op het nippertje redden en hij maakte de blondine wijs dat hij een engel is die haar wil redden.

Niet echt een verhaal waar men jaren aan heeft moeten sleutelen, maar het werkt wel, en vooral dan in het eerste uur. Dat komt vooral omdat er een heerlijke chemie is tussen Urbanus en Soutendijk. De rest van de cast loopt er maar voor spek en bonen bij, en ook de anders vaak briljante (maar hier piepjonge) Peter Van Den Begin weet niet echt te overtuigen. Zoals dat wel vaker gebeurt in Vlaamse of Nederlandse films verliest men na een uur de pedalen en wordt het een zooitje, maar dat belet ons niet om te zeggen dat het eerste uur van De Zevende Hemel prima komedie van eigen bodem is.