FILM 
Hollywood. Je kan er zo veel negatiefs en dwaas over vertellen, maar toch heeft de stad een onweerstaanbare aantrekkingskracht op heel wat mensen. Waarom zou je anders deze pagina’s lezen, niet waar? Filmcriticus Mark Cousins noemde Tinseltown in zijn documentaire The History Of Film een bubbel. Dat vat het misschien wel perfect samen, maar daarom niet minder interessant. Vreemd genoeg zet Hollywood zichzelf ook met plezier te kakken. De beroemdste voorbeelden zijn Sunset Boulevard, Once Upon A Time In Hollywood, The Player en ook David Cronenberg wilde zijn steentje bijdragen aan dit unieke concept. In 2014 maakte hij Maps To The Stars, en het zou de eerste keer zijn dat de Canadese regisseur een film zou draaien in Hollywood. Het werd vreemd genoeg voorlopig zijn laatste film, en de meningen waren (om het beleefd te houden) zeer uiteenlopend.

Cronenberg wist voor zijn satire heel wat beroemde namen te strikken waaronder Julianne Moore, Mia Wasikowska, John Cusack en Robert Pattinson, of artiesten die gewoon zichzelf spelen zoals bijv. Carrie Fisher. Het was niet alleen Cronenberg die de sterren over de streep trok, maar ook het scenario van Bruce Wagner die geroemd wordt door zijn bijzondere kijk op de maatschappij die vaak bekeken wordt vanuit de ogen van Hollywood. Naast talloze scripsts is Wagner ook een romanschrijver, en ook Map To The Stars werd herwerkt als een roman (Dead Stars). De film deed het vrij aardig in het Europese arthousecircuit. De film werd genomineerd voor de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes in 2014, maar won die niet, hoewel Moore wel de prijs voor beste actrice ontving.

Het duurt een tijdje vooraleer je als kijker de verschillende puzzelstukken tot één geheel kan vormen, maar eens je door hebt wie wat is, dan zit je in een ride die ze zelfs bij Dag Allemaal niet kunnen verzinnen. Sterren met een serieuze hoek af en waar maar één ding telt: je eigen ego zo dik mogelijk in de verf zetten. Alles rondom hun is niet meer dan fake, en ze beseffen zelfs van hun zelf dat ze in feite niets voorstellen. Maar wat er in Hollywood ook gebeurt, the show must go on...

De personages zijn één voor één gestoord. Niet in het minst de jonge Agatha Weiss (Mia Wasikowska) die op haar gezicht en lichaam ernstige brandwonden heeft. De onevenwichtige Agatha blijkt een verstoten pyromane te zijn die in Los Angeles opnieuw toenadering met haar familie wil, maar ieder van hen heeft het veel te druk met zichzelf en ze willen het liefst van al de verloren dochter uit hun leven wissen. Agatha geeft niet op en baant zich een weg doorheen Hollywood via de limousinebestuurder Jerome (Robert Pattinson) met wie ze aanpapt en als personal shopper bij de actrice Havana Segrand (Julianne Moore) die maar niet uit de voetsporen kan treden uit haar jong overleden moeder, en dat op aanraden van Carrie Fisher (die dus zichzelf speelt) die Agatha op Twitter heeft ontmoet.

Hoewel Cronenberg zelf een klein radertje vormt van de Hollywood-klok slaat hij de glitterbal zonder genade aan diggelen door van zijn personages afgrijselijke monsters te maken. Letterlijk door er op het einde een onmiskenbaar typisch Cronenbergiaans horrortintje aan te geven, figuurlijk door personages te tonen die alleen maar aan zichzelf denken. Een nepwereld waarin alles om geld draait, waar niemand te vertrouwen is en waar je iedereen als een concurrent dient te zien die je op de één of andere sluwe manier moet zien uit te schakelen. Een stad zonder hoop, want zelfs de vele kindsterretjes blijken door en door rot te zijn. 

Maps To The Stars wordt ten onrechte door vele gezien als een zwakke Cronenberg-film gezien. Feit is wel dat het zijn meest atypische is omdat hij zich op een volkomen ander pad begeeft en die het meest in de buurt komt van zijn controversiële Crash. Maar hoe onsympathiek het ook allemaal overkomt, is Maps To The Stars een bittere liefdesbrief vol bloedsporen aan de filmstad par excellence waar we maar niet op uitgekeken raken, al was het maar omdat we in tijden als vandaag meer dan ooit nood hebben aan escapisme.

BEELD EN GELUID
Bij ons verscheen deze Cronenberg-film via Cinéart, maar wij verkozen de Britse versie om de simpele reden dat die veel eenvoudiger (en veel goedkoper) te verkrijgen is. Cinéart heeft deze titel alleen op dvd, maar via de UK en Duitsland ook op blu-ray verkrijgbaar. De Britse dvd-uitgave die we hier bespreken is afkomstig van Enter One. Het betreft een vrij zuivere transfer, met dank aan de vele buitenopnames in Hollywood. De film bevat weinig of geen donkere opnames, dus op dat vlak gaat het nooit fout. De geluidsband is een Engelse Dolby Digital 5.1 met veel dialogen en een prachtige score van Howard Shore. De film heeft Engelse ondertitels.

EXTRA'S
De releases op Enter One waren nooit uitblinkers op het vlak van bonusmateriaal, en dat is jammer genoeg bij deze Cronenberg niet anders. On The Red Carpet is een compleet verwaarloosbaar filmpje van twee minuten waarbij je de crew op de rode loper ziet op het Filmfestival van Toronto. Veel inspiratie hebben de vraagstellers niet, want de interviews van zo’n drie à vier minuten zijn te herleiden tot één cliché “met zo’n onderwerp en Cronenberg aan het roer moesten we wel ja zeggen!” 

CONCLUSIE
Maps To The Stars is geen hapklare brok, want het is en blijft een David Cronenberg-film (wat sowieso een synoniem is voor steengoed), maar het biedt een fantastische, eigenzinnige blik op de andere kant van Hollywood waar mensen opgaan in hun eigen alter ego en hebzucht.