FILM
There's No Business Like Show Business maakt deel uit van Forever Marilyn-box, waartoe ook Gentlemen Prefer Blondes, How To Marry A Millionaire, River Of No Return, The Seven Year Itch, Some Like It Hot en The Misfits behoren.

De beroemde gelijknamige song, There's No Business Like Show Business, heeft in feite niks te maken met deze flauwe, maar vooral oubollige en vrij belegen Marilyn Monroe-film, want het nummer komt uit de veel minder bekende musical Annie Get Your Gun uit 1950 met Betty Hutton en Howard Keel. De link is natuurlijk componist Irving Berlin.




De fans van de blondine moeten wel heel wat geduld uitoefenen, want de vedette komt pas na een dertigtal minuten in beeld, terwijl het zowat een uur duurt vooraleer het verhaal (gedeeltelijk) rond haar draait. Balen dus, maar in feite was dat niet meer dan normaal. Voor Marilyn Monroe was deze musicalkomedie niet meer dan een verplicht nummertje. Van Fox kreeg ze immers alleen maar een contract voor The Seven Year Itch van Billy Wilder als ze ook aan There's No Business Like Show Business wilde meewerken.

De rol van de sexy Vicky Parker werd speciaal voor Monroe geschreven, en Fox hoopte daarmee meer bezoekers naar de bioscoop te kunnen lokken. De veel oudere Ethel Merman, die één van de vertrouwelingen van Berlin was, kon er niet al te goed met lachen. Toen de actrice te horen kreeg dat ze het nummer Heat Wave moest afstaan aan Monroe, eiste ze van de kostuumdesigner dat die voor haar een witte satijnen jurk met aan haar borsten engelachtige vleugels ontwierp zodat Merman er minstens zo "rondborstig" uitzag als Monroe. Het resultaat, il faut le dire, ziet er niet uit.




There's No Business Like Show Business gaat over de Donahues. Het echtpaar Terry (Dan Dailey) en Molly (Ethel Merman) vormen sinds de jaren '20 met hun drie kinderen een vaudeville-ensemble. De theatergroep slaagt erin om te ontsnappen aan de economische malaise tijdens de Grote Depressie. Ofschoon het steeds een uitdaging blijft om te zoeken naar een nieuwe show die aanslaat bij het alsmaar meereisende publiek, worden de Donahues alsmaar populairder. Hun ondertussen volwassen kinderen, de altijd ladderzatte Tim (Donald O'Connor) en Katy (Mitzi Gaynor) willen in de showbusiness blijven. De vrome Steve (potsierlijk vertolkt door Johnnie Ray, die twee jaar na deze film een gigantische hit zou scoren met Just Walkin' In The Rain) kiest voor een loopbaan in de kerk als pastoor . De jonge garde van de varietégroep wil het imago van oudmodisch entertainment doorbreken door de sexy Vicky Parker (Marilyn Monroe), die haar diensten en natuurlijke troeven aanbiedt, een kans te geven.




Het falen van deze film ligt zeker niet aan Monroe die zelfs het enige lichtpuntje in deze oervervelende musical is. De dialogen zijn oersaai, er wordt houterig geacteerd en op de koop toe zijn de songs niet aan om aan te horen. Voor wie aan dat laatste een broertje dood heeft wordt het overigens flink doorbijten, want het eerste halfuur is gewoon een collage van vaudeville-songs die op en top Amerikaans, maar vooraleer hopeloos gedateerd zijn. In feite kun je There's No Business Like Show Business het best van al vergelijken met de afgelikte musicals van Oscar Hammerstein en Richard Rodgers, maar dan wel zonder de glamour, en daar kan zelfs Monroe bitter weinig aan veranderen.

BEELD EN GELUID
Deze musical heeft een DTS-HD MA 5.1-geluidsband. Alles klinkt netjes, maar meer valt daar niet over te zeggen. De kleuren komen perfect overeen met de rest van de film, oersaai en volop gedateerd. Ook al gaat het om een film uit 1954 ziet alles er eerder uit als een boek die jarenlang onder het stof heeft gelegen. De detaillering haalt net de middelmaat. Qua kwaliteit kan de film beslist een update gebruiken, de vraag is alleen of hier iemand op zit te wachten.




EXTRA'S
De Monroe-fans moeten zich hier behelpen met alleen maar een trailer.

CONCLUSIE
De combinatie van Marilyn Monroe en een bruisende titel als There's No Business Like Show Business doet wel het beste vermoeden, maar daar komt helaas niks van in huis. Wel zit je met een oubollige musical opgescheept, waarbij het heel wat moeite vergt om je er zonder verveling doorheen te worstelen.