BEELD EN GELUID
De 2-disk dvdversie van Man On Fire kon ons al zeer bekoren; naast het feit dat de geluidstrack is opgewaardeerd naar DTS-HD MA en het grofkorrelig beeld er soms iets beter uitziet in high definition (vooral bij close ups), is het geheel misschien niet echt veel beter te noemen dan op de dvd, maar zeker niet slechter en de kwaliteit van de dvd was al goed. We zouden opnieuw ellenlange bewierokingen kunnen schrijven over de DTS-track, die volgestouwd is met daverende actie, fluitende kogels en loeiharde muziek, met als absolute hoogtepunt de scène waarin Denzel Washington een discotheek laat ontruimen op een nogal persoonlijke manier - het publiek dat grotendeels zo stoned als een garnaal is, denkt zelfs dat het allemaal part of the act is. De soundtrack is zeer divers, gaande van een significante bijdrage van Nine Inch Nails over de uitvoering van Nessun Dorma door Pavarotti, alsook enkele stukjes Chopin en Debussy, om te eindigen bij de hallucinante vocalen van Lisa Gerrard, de vrouw die misschien wel wereldberoemd is geworden zonder dat iemand haar naam kent, door de zangpartijen die ze verzorgde in Gladiator. Man On Fire heeft een zeer gevarieerde soundtrack die erg goed tot zijn recht komt in deze uitvoering. Ook het beeld vertoont net als op de dvd een berg kunstmatige artefacts die regisseur Scott bewust heeft ingevoerd om de film een rauwe, ongepolijste look te geven. De Blu-ray-disk is misschien nog net iets beter te noemen; de textuur van de huid in close upshots is bijvoorbeeld van referentiekwaliteit, de kleuren zijn zeer mooi uitgebalanceerd en de snelle montages laten zich op high definition goed bekijken. Eén keertje komt de compressie een klein beetje  in het gedrang bij een in het landschap passerende elektriciteitspaal, maar that's it.

EXTRA'S
Op de Blu-ray-versie vinden we alle extra's van de 2-disk dvd-versie terug. Wat goed nieuws is, want het zag er niet naar uit. De Amerikaanse versie bevatte slechts wat cross-promotionele trailertjes, dit in contrast tot de UK-versie. Nu, op de NL-disk staan er wat extra's betreft enkel originele bioscooptrailers, een fotogalerij en verwijderde scènes vermeld. Dat is gelukkig fout: Man On Fire bevat véél meer dan de verpakking doet uitschijnen. Alle extra's staan overigens op één disk. Die bevat een redelijk goede commentaartrack van regisseur Tony Scott, maar een nog  verrassendere met producer Lucas Foster, screenwriter Brian Helgeland en actrice Dakota Fanning. Nog veel belangrijker zijn de 15 verwijderde scènes, samen nog eens goed voor een halfuur materiaal. Deze scènes zijn nog maar half afgewerkt, in die zin dat de muziek er meestal nog op ontbreekt. Het gaat hier om scènes met een bovengemiddelde kwaliteit, niet zomaar materiaal dat anders in de prullenmand was beland, maar échte keuzes die de regisseur heeft moeten maken in het scenario, waarvan hij dan bij wijze van experiment de alternatieve gedachtengang ook volledig heeft gefilmd, al was het maar om te zien hoe het geheel zou passen. Alle scènes zijn desgewenst voorzien van toelichting van Scott. In die alternatieve scènes zien we onder meer hoe Pita Creasy probeert uit te horen over zijn familie, waarover n de film met geen woord wordt  gerept, over de seksuele affaire die Creasy en Lisa hebben, ook iets waar in de finale cut van de film niet eens naar wordt gehint, en nog enkele scènes die we liever niet bespreken omdat we dan inhoudelijk te veel gaan verraden. Eén verwijderde scène heeft echter een diepe indruk op ons nagelaten, namelijk het alternatieve einde, waarin Denzel Washington zelf een grote inbreng had, en die achteraf gezien beter was geweest volgens ons. Laten we zeggen dat het einde zoals het nu in de film zit, eerder bij de eerste helft van de film past, terwijl het tweede eerder thuishoort in de tweede helft. Zo! In plaats van ons dood te slaan met een niet aflatende waterval aan kleinere documentaires heeft Fox gekozen voor slechts één documentaire, maar dan wel met de respectabele lengte van 73 minuten. Vengeance Is Mine: Re‑inventing Man On Fire kan desgewenst in hoofdstukken bekeken worden, maar de play all-optie lijkt ons in dit geval aangewezen. De documentaire overstijgt moeiteloos het promotionele niveau en er wordt onder meer dieper in gegaan op de twintig jaar waarin Scott na de eerste versie in 1987 zat te giezen naar "zijn" versie van het boek. Ook de kidnapping-business wordt in een ruimer perspectief geplaatst en voor wie wat meer over de gebruikte cameratechnieken wil weten, worden die ook uitvoerig toegelicht. Kortom, een documentaire om U tegen te zeggen. De volgende sectie bevat een multianglesequentie van de scène waarin Pita wordt ontvoerd, waarbij je on the fly door de angleknop tussen de verschillende camerastandpunten kan switchen en met de audioknop hetzelfde kan doen voor het aan- of uitschakelen van Scotts commentaar. Daarnaast bevat deze sectie ook nog enkele storyboards en een fragment van het script. In de fotogalerij zien we vooral achter-de-schermen-materiaal, met onder meer als hoogtepunt van de festiviteiten een setbezoek door ex-president Bill Clinton. De muziekvideo van Kinky Oye como va was misschien niet de gelukkigste keuze, vermits er andere en betere muziek in de film zit, maar dit was misschien een copyrightprobleem. Om af te sluiten zijn er nog 3 trailers. Ook hier dus weer: een mooi gevulde disk. Ten opzichte van de dvd-versie zijn er 4 tv-spots gesneuveld, wat verwaarloosbaar weinig is.